χωρίς ειρμό

Το Σάββατο το βράδυ απαντάω στο τηλέφωνο ότι δεν είμαι Σύνταγμα. Δεν κατέβηκα, ήμουν στο Λαύριο και έπινα μπύρες. Αναρωτήθηκα προς στιγμή αν πρέπει να νιώθω τύψεις, αν έκανα λάθος, αν είμαι απαράδεκτος και τα ρέστα. Θα είμαι ειλικρινής. Δεν νιώθω άσχημα, το μόνο που νιώθω είναι μια παρατεταμένη δίψα. Δίψα για μπύρα.

-/1/-

«First International Bank. Crocker Bank. Bank of America. Pentecostal Savings (όχι αυτό είναι εκκλησία). Όλες συγκεντρωμένες στην καρδιά των πόλεων (..). Το χρήμα είναι ρευστό, είναι όπως η θεία χάρη, δεν είναι ποτέ δικό σας. Το να έρθετε να το ζητήσετε αποτελεί προσβολή για τη θεότητα. Την αξίζετε αυτή την εύνοια; Ποιός είστε και τι θα το κάνετε; Υποψιαζόμαστε ότι θέλετε να το χρησιμοποιήσετε αναγκαστικά με τρόπο αισχρό, ενώ το χρήμα είναι τόσο όμορφο στη ρευστή και αχρονική κατάστασή του, όπως είναι στην τράπεζα, επενδυμένο αντί να ξοδεύεται. Ντροπή σας, και φιλήστε το χέρι που σας το δίνει.»

J. Baudrillard

Κάποιος εκεί έξω έχει πάρει ένα ρόπαλο και μας χτυπάει διαρκώς στο κεφάλι. Παρόλο που, εξαιτίας ενός ωραίου καλοκαιριού συνεχίζω να αιωρούμαι ανάλαφρος πάνω από – ότι μου φαίνεται – μια υπέροχη πόλη, βλέπω ξεκάθαρα μπροστά μου την κατηφόρα. Ακροβατούμε κάθε μέρα μεταξύ του έχω δουλειά – δεν έχω δουλειά, έχω λεφτά – δεν έχω λεφτά κι όμως η σκληρότητα της ανεργίας, μου μοιάζει να μπαίνει σε δεύτερη μοίρα. Χύμα σημάδια.

Υπονοείται πλέον ανοιχτά, ότι από δω και πέρα πρέπει να κυκλοφορούμε με την ταυτότητα στο στόμα, είτε πάμε για ποτό το βράδυ, είτε περπατάμε σε μια διαδήλωση, είτε γράφουμε το μακρύ και το κοντό μας στο δίκτυο. (Να θυμηθώ να σβήσω απ’ το about το όνομά μου). Εκπομπές τιμωρούνται με πρόστιμα επειδή παρουσιάζουν πολιτικούς χρησιμοποιώντας για μουσική υπόκρουση στρατιωτικά εμβατήρια. Κάθε μέρα στον υπολογιστή μαθαίνεις για έναν μετανάστη χτυπημένο από ντόπιο χέρι. Στην πολιτισμένη δύση, δικαστήρια απαγορεύουν την βραδινή έξοδο σε έφηβους που εξεγείρονται ή κάνουν το κέφι τους (μικρή σημασία έχει ο λόγος, εν προκειμένω). Όσοι ζητάνε με μανία απολύσεις χωρίς αποζημιώσεις, στα πλαίσια πάντα της ανταγωνιστικότητας, μιλάνε με σεβασμό για τους απολυμένους του Ριζοσπάστη. Στην πολιτισμένη ημεδαπή, δικαστήρια αποφασίζουν ότι δεν επιτρέπονται οι σύλλογοι που διαφωνούν με το νατο ή την ε.ε. Προχθές πέρασα με το αμάξι μπροστά απ’ τη βουλή και είδα μια παρέα μπροστά σε μια απλωμένη ελληνική σημαία να φωτογραφίζεται. Ξέρω πως έχει πολλές ερμηνείες, ξέρω πως δεν είναι λογικό να είμαι απόλυτος, αλλά εκείνη ακριβώς τη στιγμή με ενοχλεί. Λίγες μέρες πριν, δημοσιογράφοι μιλάνε για συνταγματικό τόξο πασόκ-νδ-λαός (άντε και δημαρ, αν έχουμε κέφια).

Ξέρω πως όλοι έχουμε τον πόνο μας, τους λογαριασμούς μας, το άγχος της δουλειάς μας. Μα ότι πιάνω απ’ τα λίγα που διάβασα μες στο καλοκαίρι νομίζω πως δείχνει την κατρακύλα, την αργή μας βύθιση σ’ έναν αυταρχισμό, για τον οποίο κάποτε διαβάζαμε στα βιβλία.

-/2/-

Ο RS μου λέει ότι μετά απ’ τις φετινές διακοπές και την επιμονή στο διάβασμα (και τη συζήτηση) των βιβλίων του Βακαλόπουλου, μοιάζει να έχει γίνει ένα κλικ στο κεφάλι του. Μιλάει και για μένα.

Πίνω λες και είμαι σε διακοπές, κοιμάμαι λίγο και τραγουδάω περιμένοντας στα φανάρια. Ακούω εναλλάξ λαϊκά και ηλεκτρικές κιθάρες. Στη δουλειά αφαιρέθηκα σκεπτόμενος ότι είναι κρίμα που δεν πρόλαβα να δω από κοντά τον τρόπο που ο Στράτος Διονυσίου κράταγε το μικρόφωνο. Ύστερα το δυσθεώρητο νούμερο που μου έστειλε η ΔΕΗ (με την επισήμανση περί έγκαιρης πληρωμής), διακόπτει άλλους βαρυσήμαντους συλλογισμούς. Ας πούμε τί είναι αυτό το ιδιαίτερο που κυριαρχεί στην ατμόσφαιρα κάθε φορά που μπαίνεις βράδυ στο Λαύριο. Γιατί επιμένεις να λες, ας φάμε εδώ, γυρνώντας απ’ τη θάλασσα. Είναι άσχημο, βρώμικο, επαρχιώτικο με τον πιο στραβό τρόπο. Κι όμως, αφού εκθέσεις με ακρίβεια όλα τα προβλήματα, λες ένα «μ’ αρέσει εδώ» και τελειώνει η υπόθεση. Έχει έναν περίεργο αέρα το Λαύριο και δεν περνάς χωρίς να σταματήσεις, τάχα να φας μια τυρόπιτα.

Τέτοια είναι τα θέματα που με απασχολούν εδώ και κανένα δίμηνο. Ή ας πούμε είδα από κοντά τα γήπεδα γκολφ στη Μεσσηνία. Τεράστια, τακτοποιημένα, καταπράσινα, έτοιμα να υποδεχτούν τον πιο απαιτητικό τουρίστα. Καθαρός τρόμος. Λες και κάποιος φαντάστηκε το πιο άσχετο και αταίριαστο πράγμα που θα μπορούσε να τοποθετήσει στο τοπίο και μετά πήγε και το έβαλε ακριβώς μπροστά στα μάτια μας. Το γκαζόν εκεί κάτω ήταν παντού, ύστερα από λίγο έβλεπες τον ουρανό κάπως πράσινο.

Ύστερα, ένα βράδυ ανακάλυψα ότι οι φίλοι μου μπορούν να γίνονται διάφανοι. Τους κοιτούσα κι όμως έβλεπα μέσα απ’ αυτούς, πίσω απ’ αυτούς, ένα λευκό φόρεμα που κρατούσε ένα ροζ (ή κάτι τέτοιο) βετέξ. Όταν πλησίασε είπε κάτι, αλλά στάθηκε αδύνατο ν’ απαντήσω το οτιδήποτε. Ένα ωραίο πρόσωπο μια Παρασκευή θα σε καθηλώσει. Θα ακινητοποιηθείς, τα πόδια σου θα βγάλουν ρίζες, οι οθόνες θα παίζουν μόνο μια λούπα, την τούφα που πέφτει στο πίσω μέρος του λαιμού της. Συντριπτική η θέα ενός προσώπου.

Το μαλλιοτράβηγμα στο λεωφορείο θα με ξυπνήσει. Μια 30αρα προσπαθεί να ξεφύγει από μια αρκετά μεγαλύτερη γυναίκα. Της πήρε το πορτοφόλι μέσα απ’ την τσάντα. Κατεβαίνουν στη στάση και κυνηγιούνται. Στην ίδια στάση ανεβαίνει κάποιος και ζητάει χρήματα, δείχνοντας κάτι χαρτιά. Ήταν φυλακή για χρέη, λέει.

 -//-

Θα ήθελα να μπορώ να εξηγήσω τι σημαίνει ότι το μυαλό έχει κάνει ένα κλικ. Αλλά αυτό δεν εξηγείται, γιατί προϋποθέτει μια υπέρβαση, ανάλογη με αυτή που επιχειρεί ο Βακαλόπουλος στη «γραμμή του ορίζοντος». Για όσο διαρκέσει μέσα μου, καλώς. Κατά τ’ άλλα, εδώ και τρεις μέρες ακούω μόνο το live with me (στην εκδοχή που έδειξε ο ΚΚΜοίρης) και Πάνο Τζανετή.