ας μιλήσουμε για θαύματα

Ακούω συνέχεια συζητήσεις για το μέλλον των media, τα νέα επιχειρηματικά μοντέλα και την προοπτική που δίνουν οι νέες τεχνολογίες. Διαβάζω έρευνες και papers που αναζητούν τρόπους για το πώς τα συμβατικά μέσα θα μπορέσουν να συνδεθούν με τους χρήστες ή για το πώς θα εκμεταλλευτούν το περίφημο πια user generated content. Η κοινή συνισταμένη σε όλες αυτές τις συζητήσεις είναι πως οι περισσότεροι που ασχολούνται με αυτά τα ζητήματα, προσπαθούν να βρουν λύσεις ώστε να προσαρμόσουν τη νέα εποχή στην προηγούμενη κατάσταση. Την ώρα που οι εξελίξεις μας ξεπερνάνε κάθε δευτερόλεπτο, επιμένουμε να σκεφτόμαστε με βάση τη διάσωση των παλιών συστημάτων και την υποταγή των νέων ιδεών στους αντιδραστικούς σχηματισμούς. Αυτή την ώρα θα προτιμούσα να μιλάμε και να ακούμε για υπερβάσεις.

Βαριέμαι λοιπόν κάθε φορά να απαντάω, σε όλους όσους συζητάνε, πως ένα μέρος του μέλλοντος για το οποίο αγωνιούν (και το οποίο φοβούνται) είναι ήδη εδώ. Μία από τις λέξεις που περικλείουν αυτήν την κλεφτή ματιά στο αύριο, ηχεί κατά τη γνώμη μου κάπως έτσι: Radiobubble.

Οι αφίσες της ραδιόφουσκας μιλούσαν εξαρχής για μία κοινότητα υπό κατασκευή. Η κοινότητα όμως είναι δύσκολη λέξη, συνήθως δε, χρησιμοποιείται καταχρηστικά. Η όποια αρχική καχυποψία (τουλάχιστον από μέρους μου) όμως, νικήθηκε εύκολα, γρήγορα και οριστικά. Αν η κάθε κοινότητα αποτελείται αλλά και ορίζεται από ανθρώπους, όταν γνώρισα τους ανθρώπους πήρα μια σειρά από απαντήσεις. Απαντήσεις γεμάτες ιδέες, προσφορά, χιούμορ και (η γλυκιά αλήθεια είναι) αλκοόλ.

Η ύπαρξη (και μέχρι σήμερα επιβίωση) του Radiobubble είναι από μόνη της μια πολύ ζόρικη υπόθεση. Ένας κόσμος ολόκληρος που στήθηκε και μεγάλωσε χωρίς καμία ουσιαστική οικονομική στήριξη από εκεί που συνήθως τα μαγαζιά ζητούν και βρίσκουν τέτοια. (ίσως ακριβώς γιατί ποτέ δεν αισθάνθηκε μαγαζί).

Παρ’ όλες τις δύσκολες συνθήκες (που πολλές φορές φόραγαν το κοστούμι του αδιέξοδου), όσα έγιναν αυτά τα δύο και κάτι χρόνια στο Radiobubble ήταν πολλά και εξαιρετικά. Τώρα εν μέσω ακριβώς αυτής της γενικής κατάστασης που παριστάνει με μεγάλη επιτυχία το αδιέξοδο, η Ραδιόφουσκα επιχειρεί ένα άλμα, μια ξεκάθαρη υπέρβαση.

Η υπέρβαση δεν είναι το άνοιγμα, όπως θα έχετε καταλάβει, μιας καφετέριας, αλλά η δημιουργία του τοπίου που θα συναντηθούμε. Όχι μόνο για να πιούμε καφέ (που θα τον πιούμε αλλιώς ποιος ακούει την Καλούτσικη), αλλά κυρίως για να κάνουμε ραδιόφωνο και να γίνουμε μέρος αυτού που τόσο καιρό συνέβαινε υπόγεια και ψιθυριστά. Το δίκτυο των ανθρώπων τώρα πια φωνάζει δυνατά ότι υπάρχει και ετοιμάζεται να κάνει τις δικές του υπερβάσεις. Στην ενδοχώρα της ραδιόφουσκας η κοινότητα θα μοιραστεί, θα φανταστεί, θα εφεύρει και θα συνυπάρξει. Η κοινότητα θα υπάρξει κόντρα στον άγριο καιρό, τις ανέραστες συνήθειες και τον αντιδραστικό εγκλεισμό. Η ραδιοφωνική συλλογικότητα θα υπάρξει κόντρα σε όλες τις πιθανότητες, ακριβώς όπως έκανε μέχρι σήμερα.

Αυτό που προσπαθώ με τόσα κόμματα κι ασύνδετα σχήματα να πω, είναι ότι τελικά, το Radiobubble στο κέντρο της πόλης αποτελεί ένα θαύμα. Ένα θαύμα που δεν διαμεσολαβείται από άγνωστες και μυστικές δυνάμεις, αλλά από τα χέρια και τα μυαλά των ανθρώπων.

Ένα θαύμα λοιπόν.

(Σαν κάποια τραγούδια ας πούμε του Marley. Τα ‘χεις ακούσει τόσες φορές, λένε τα πιο απλά πράγματα κι όμως κάπου μέσα σου, ήσουν πάντα σίγουρος ότι μιλούν μια άλλη γλώσσα, μια γλώσσα που καταργεί μερικές εκατοντάδες απ’ τους κανόνες που ορίζουν για κάποιο αλλόκοτο λόγο τις ζωές μας. Σαν ένα απ’ τα καινούρια τραγούδια της Monica. Λες και είχες χρόνια να ακούσεις μπουζούκι. Σαν τη Jeanne Moreau όταν λέει “I never laughed before I met you two. I always looked like this. But that’s over for good. Now it’s like this.”. Λες και όλες οι ιστορίες ξεκινάνε να γράφονται από απόψε, με τη δικιά σου. Σαν την ιδιότυπη αυλή του Rb. Λες και καταργεί την οδό Ιπποκράτους για να μας τοποθετήσει σ’ ένα μαγικό τοπίο.)

Αυριανά παιδιά, νοσταλγοί και μεθυσμένοι ένοικοι των Αθηνών, φανταστικοί διαδικτυακοί συγκάτοικοι. Προσπαθώ να σας μιλήσω για ένα θαύμα. Προσπαθώ να σας μιλήσω για το Radiobubble.

Υγ. Το Radiobubble βρίσκεται Ιπποκράτους 146 και Βατάτζη.

Κι επειδή τίποτα δεν είναι τυχαίο, τις ημέρες που άνοιγε το Rb ο Δύτης έγραψε ένα εξαιρετικό κείμενο για τον Βασίλειο Βατάτζη (κοιτάξτε και τα σχόλια, πρόκειται για ποστ περιβόλι). (Καλά βέβαια δεν ξέρω αν το όνομα του δρόμου οφείλεται στον συγκεκριμένο άνθρωπο, θα μου άρεσε όμως).

Υγ2. προσοχή. Αν δεν συμφωνείτε ή θεωρείτε υπερβολικό το περιεχόμενο του παρόντος ποστ, πολύ κακώς κάνετε. Αυτή τη φορά δε θα προσπαθήσω να επιχειρηματολογήσω. Θα σας παρακαλέσω απλά να έχετε τα αυτιά σας ανοιχτά

Υγ3. Αν είσαι άσχετος με το Rb, δοκίμασε να ξεκινήσεις ας πούμε απ’ το αφιέρωμα στον Χατζιδάκι. Αν θες κι άλλα, πες μου να σου προτείνω εκπομπές.