σχετικά με τις λίστες

Από παλιά βλέπαμε με κάποια καχυποψία τις λίστες με τις ωραιότερες Ελληνίδες που ετοίμαζαν κατά καιρούς τα μηνιαία περιοδικά. Διαφωνούσαμε από τότε με αυτήν την επαναλαμβανόμενη αποθέωση παρόμοιων πειραγμένων ψηφίδων, αφού όσο κατακερματισμένη και να ήταν η αντίληψή μας για τη ζωή, οι γυναίκες ευνοούσαν πάντα μια πιο ενιαία θέαση του κόσμου. Τα περιοδικά όμως, δεν σταματούσαν να εναλλάσσουν στην πρώτη δεκάδα, τα κορίτσια των μεσημεριανάδικων και των καλλιστείων και να ανακαλύπτουν άπειρα ομοιώματα – με τέλειες  πάντα αναλογίες 90-60-90 -, την ώρα που εμείς επιζητούσαμε ακριβώς το αντίθετο. Εκείνη δηλαδή που θα μας έπειθε ότι έκρυβε στα λόγια & το σώμα της την πολυπόθητη διαφορά. Παίζοντας λοιπόν πάνω από ποτήρια ούζο, σκαρώναμε τις δικές μας λίστες, ασφαλώς ασυνάρτητες και χαοτικές, πάντως δικές μας. Κι αφού πέρασαν χρόνια από την τελευταία τέτοια φοιτητική λίστα, επανέρχομαι στο παιχνίδι για τις ομορφότερες ελληνίδες.

Η barwoman με το κοντό μαύρο μαλλί, κάποιο χειμώνα την είχαμε δει στο booze, τον Αύγουστο στην Αμοργό, στο γιασεμί. Έχει το πιο ευγενικό και καθαρό πρόσωπο, όταν τη βλέπεις θέλεις να μιλήσεις στον πληθυντικό, να της ανοίξεις την πόρτα, να της προσφέρεις την καρέκλα σου, να της ζητήσεις να σε αφήσει να τη χαζεύεις επί μέρες, μέχρι να σταματήσει, ας πούμε, να φυσάει στην Αμοργό. *** Η Αθηνά Μαξίμου στο «αυτή η νύχτα μένει». *** Η Π. Τσαπανίδου, αρκεί πριν να έχω φάει κάτι γλυκό. *** Η Χαρά, χορεύτρια. Όταν περπατάει, είναι αδύνατο να καταλάβεις αν πατάει στο έδαφος ή αιωρείται. Κλίνω προς το δεύτερο. *** Η Σαβίνα Γιαννάτου όταν τραγουδάει το «αν μ’ αγαπάς έλα να κάνουμε έρωτα». Ιδίως όταν λέει «κάνε κάτι να μείνουμε ζωντανοί». *** Η Άννα, τραγουδίστρια σε σκυλάδικα της εθνικής οδού και των επαρχιακών πόλεων. Δυστυχώς συνήθως την έντυναν σαν παιδούλα και την έβαζαν να τραγουδάει Βίσση. Όταν όμως μερικές νύχτες έλεγε κάποιο της Σακελλαρίου ή το μια ζωή μέσα στους δρόμους, έβλεπες ακόμη και τους μεθυσμένους να διστάζουν να ρίξουν τις καθιερωμένες άχαρες ζεϊμπεκιές. Ακόμη και τώρα θυμάμαι πώς άλλαζε η γεύση στο ουίσκι. *** Η κόρη της περιπτερούς στην παλιά γειτονιά. Οι εταιρείες και οι μεγαλοεκδότες ποτέ δε θα καταλάβουν την παράδοξη αύξηση στις κυκλοφορίες των εφημερίδων. Εκείνη την εποχή οι άντρες ξανάρχιζαν το κάπνισμα και δοκίμαζαν τις αντοχές τους σε ατέλειωτες ποσότητες καπνού. Έτρωγαν τις τσίχλες τρεις τρεις και χάριζαν πρωί απόγευμα σοκολάτες στα ξαφνιασμένα και πανευτυχή βλαστάρια τους. *** Η Μαρία Ναυπλιώτου. *** Η Αναστασία Δουλφή, τραγουδίστρια των Encardia, την ώρα που η ταραντέλα απλώνεται στη σκηνή. Δεν είναι όλα τα τσιμπήματα για κακό. *** Η Νατάσσα, αποκλειστική υπεύθυνη για το πιο τραγικό μεθύσι που έκανα ποτέ μου, σ’ ένα γάμο έξω απ’ τη Λάρισα. Φυσικά το άξιζε, απ’ την (διψασμένη) αρχή ως το (εξευτελιστικό) τέλος. *** Η Μαρία Κωνσταντάκη στα «Υπέροχα Πλάσματα». Χα.*** (Η Σάννυ Χατζηαργύρη, ή όχι; Υπό σκέψη). *** Η φίλη της Σοφίας. Εμφανίστηκε μόνο για τέσσερις μέρες ένα καλοκαίρι στην Αρκαδία. Ακόμη την ψάχνω. Να με λέγαν Χρυσοχοΐδη να την επικηρύξω για μερικά εκατομμύρια ευχαριστώ. *** Ώρες ώρες η Κόρα Καρβούνη (στη σκηνή) και η Αλεξία Καλτσίκη (γενικώς). *** (Αν δεν μετρούσαμε το χρόνο: Η Μαρία Βασιλείου του Δαμιανού / Η Ελένη Προκοπίου στις Μικρές Αφροδίτες του Κούνδουρου / Η Λιλή Ζωγράφου την ώρα που κρατάει το μολύβι). *** Η Ευτυχία, όταν κάθεται μπροστά στο πιάνο και καταδικάζει τους άπιστους να χάσουν τις βεβαιότητές τους.(Καταδικάζει επίσης τους ίδιους έντεχνους που για κάποιο παράλογο λόγο υπηρετεί να καταπιούν τα μικρόφωνά τους. Αμήν και πότε) *** Η σερβιτόρα στην Πάτμο, νύχτα Ιουλίου και ευτυχώς (γι’ αυτήν) που δεν είχα διαβάσει ακόμη Βακαλόπουλο. *** Η Αλεξανδριανή Σικελιανού και η Μαρίνα Καλογήρου. *** Το κορίτσι που έπαιζε βιολί στην ταβέρνα της Αλκαμένους, φορώντας συνήθως ένα αντρικό πουκάμισο. *** και πάει λέγοντας.