«ακούστε αυτό το τρίξιμο της πόρτας»*

Κάπου στο δίκτυο κυκλοφορεί μια πρόσκληση.

Καλώς ή κακώς (μάλλον κακώς) όταν ακούω να μιλάνε για τον Ρίτσο, σκέφτομαι αυτό το ένα δευτερόλεπτο της παύσης, της σιωπής φωνής & μπουζουκιού, που προηγείται της φωνής του Μπιθικώτση, λίγο πριν αυτός πει «φρύδι μου, γαϊτανόφρυδο και κοντυλογραμμένο, κάμαρα που το βλέμμα μου κούρνιαζε αναπαμένο».

Με τον ίδιο περίπου τρόπο όταν πρωτάκουσα το Καπνισμένο Τσουκάλι έμεινα εκεί «Κι έρχομαι μοναχά να σ’ αγκαλιάσω και να κλάψω αδελφέ μου, όπως ο ερωτευμένος που γυρνάει από χρόνια στην καλή του, και μ’ ένα του φιλί, της λέει όλα τα χρόνια που περίμενε, κι όλα τα χρόνια που τους περιμένουν, πέρα απ’ το φιλί τους».

Ότι υποτίθεται ότι υπονοώ, ότι θέλω να μην αποκαλώ επέτειο, προσπαθώ να τ’ ακούω στη φωνή του (ή έτσι νομίζω τέλος πάντων).

http://www.box.net/shared/cxdc71sb53

*από την «ανυπόταχτη πολιτεία»