κι όμως συνεχίζεται

Τη Δευτέρα καθώς η πορεία περνούσε από την Πανεπιστημίου μπροστά από το Zonars, φάνηκαν κάποιοι θαμώνες που έπιναν τον καφέ τους, πίσω απ’ αυτά τα σίδερα που κατεβάζει το μαγαζί σε τέτοιες περιπτώσεις. Η εικόνα ήταν αστεία ή τρομακτική. Κάποιοι περπατάνε και φωνάζουν συνθήματα κλείνοντας την κυκλοφορία και ταυτόχρονα κάποιοι πίνουν καφέ κλεισμένοι μέσα σε ένα ιδιότυπο ασφαλές χώρο, που πιο πολύ μοιάζει με κελί ή κλουβί.

Και την προηγούμενη φορά που είχαμε το ίδιο σκηνικό είχε δημιουργηθεί ένταση. Κάποιοι έβριζαν, ένας κλότσησε τη σιδεριά, ένας έγραψε με σπρέι «ζώα». Τη Δευτέρα όμως η διαφορά ήταν η εξής. Κάποιος κύριος που καθόταν σε ένα τραπεζάκι έβγαλε το κινητό του και άρχισε να βγάζει φωτογραφίες τους διαδηλωτές. Φυσικά ήταν μακριά και οι φωτογραφίες έβγαιναν μέσα από το πλέγμα σίδερου που είχε υψωθεί ανάμεσα στην πορεία και την καφετέρια, δεν υπήρχε λοιπόν περίπτωση να φανούν πρόσωπα ή κάτι ανάλογο. Ο κύριος που χρησιμοποιούσε το κινητό για να απαθανατίσει τη στιγμή ήταν εμφανές ότι δεν είχε κανένα προβοκατόρικο σκοπό, απλά ήθελε να έχει μια ανάμνηση από αυτό το αλλόκοτο αξιοθέατο.

Ακολούθησαν κατά σειρά γιουχαΐσματα, ειρωνικό χειροκρότημα, βρισιές και το σύνθημα «όταν οι μπάτσοι σκοτώσουν τα παιδιά σας, τότε θα βγείτε από τα κλουβιά σας». Οι ανυποψίαστοι πελάτες που η αλήθεια είναι ότι δε θα μπορούσαν να γνωρίζουν ότι θα γινόταν κάποια πορεία (δε διαβάζουν ας πούμε indymedia), βρέθηκαν ξαφνικά εγκλωβισμένοι μέσα σε ένα πολυτελές μαγαζί που μπορούσε να εγγυηθεί ασφάλεια και άριστη εξυπηρέτηση. Εκείνη τη στιγμή της γενικής αμηχανίας, τόσο του πλήθους που επιμένει να φωνάζει εναντίον των ΜΑΤ και να περικυκλώνει το Σύνταγμα, όσο και των πελατών που βρίσκονταν φυλακισμένοι στο πολυτελές οίκημα για να απολαύσουν το ρόφημα και το θέαμα, ένας κύριος βγάζει το κινητό του. Η φωτογραφία όμως που τραβάει δεν καταφέρνει να απεικονίσει τους ανθρώπους που περπατάνε. Το μόνο που μοιάζει να αποτυπώνεται στην οθόνη του κινητού του είναι μια απόσταση, ένα χάσμα που κι αυτό τελικά δεν μπορούμε να καταλάβουμε πόσο μεγάλο είναι ή ποιά ακριβώς είναι η σημασία του.

*****

Το Σάββατο το βράδυ έγινε ένα περιστατικό που δεν κατάφερε να συγκινήσει τα μέσα. Κάποιοι πολίτες έκαναν καθιστική διαμαρτυρία μπροστά στον άγνωστο στρατιώτη. Το να τους χαρακτηρίσει κάποιος ήρεμους ή ειρηνικούς διαδηλωτές, καταντάει ειρωνικό. Οι άνθρωποι έκαναν απλώς μια καθιστική διαμαρτυρία. Κάποια στιγμή και χωρίς κάτι να έχει αλλάξει, άρχισαν να πλησιάζουν κάμποσες διμοιρίες των ΜΑΤ. Αυτές σχημάτισαν ένα Π και πίεζαν όλο και περισσότερο τους ανθρώπους που κάθονταν στο πεζοδρόμιο. Σιγά σιγά σπρώχνοντας και τραβώντας σηκώνουν τους διαδηλωτές και μετά από λίγο τους φτάνουν στα σκαλιά του ΜΕΤΡΟ (απ’ την ίδια βραδιά, βίντεο εδώ). Με λίγα λόγια η αστυνομία επεμβαίνει σε μια ειρηνική διαμαρτυρία και με τη χρήση βίας υποδεικνύει το σωστό σημείο που πρέπει να στέκονται οι πολίτες, ενώ στην πραγματικότητα και χωρίς να γίνομαι υπερβολικός απαγορεύει την πραγματοποίηση μιας ειρηνικής διαμαρτυρίας. Πρόκειται για έναν ξεκάθαρο επαναπροσδιορισμό της σημασίας του δημόσιου χώρου. Επίσης πρόκειται για την απόδειξη της ισχύος ενός νόμου, που αν τέλος πάντων δεν είναι ακριβώς στρατιωτικός, πάντως έρχεται σε ευθεία αντίθεση με το Σύνταγμα της χώρας.

Στη συνέχεια και σε μια φοβερή, απ’ όλες τις απόψεις, στιγμή ο λιγοστός κόσμος που βρίσκεται φάτσα με φάτσα με τα ΜΑΤ φωνάζει ξαφνικά το πιο απλό σύνθημα «Δημοκρατία, Δημοκρατία». Όχι βρισιές, όχι γουρούνια, όχι πέτρες ή νεράντζια. Μόνο δημοκρατία.

Να τί συμβαίνει αυτές τις μέρες στους δρόμους μιας πόλης ξεχασμένης απ’ τους ίδιους τους κατοίκους της. Ακούγεται (ή σε άλλες περιπτώσεις υπονοείται) η λέξη δημοκρατία ως αίτημα.

Αλλά το πραγματικό σκάνδαλο δεν ήταν αυτή η αποκαρδιωτική αποκάλυψη της απαγόρευσης των συναθροίσεων, όταν το μάτι της κάμερας απουσιάζει. Το πραγματικό σκάνδαλο ήταν ότι δίπλα ακριβώς σε όλα αυτά, οι συμπολίτες των διαδηλωτών συνεχίζουν να οδηγούν στο δρόμο προς το μπαρ, το σπίτι, τη βόλτα. Δεν σταματούν, δεν κόβουν ταχύτητα, δεν πολυκοιτάζουν. Η φωνή «δημοκρατία» που βγαίνει από τα στόματα των ανθρώπων δεν έχει ηχώ. Δεν έχει καν ήχο. Είναι μια συγκλονιστική βουβαμάρα. Είναι ένα κούφιο αίτημα, που κάποιοι θέλουν να φέρουν προς ψήφιση και οι οδηγοί, οι ξενύχτηδες και οι τηλεθεατές απορρίπτουν με συνοπτικές διαδικασίες. Η διαρκής και αδιάκοπη ροή των αυτοκινήτων παλεύει να ακυρώσει τις λέξεις, τις φωνές, τη ζωή την ίδια.

Το αληθινό σκάνδαλο λοιπόν δεν είναι η δολοφονία ενός 15χρονου παιδιού, δεν είναι οι σφαίρες που διαπερνούν τον έτσι κι αλλιώς μισοσκισμένο κοινωνικό ιστό, δεν είναι τα σπασμένα τζάμια, τα διψασμένα για αίμα γκλομπ, τα ληγμένα χημικά, οι αγαναχτισμένοι φασίστες, η βία και οι λεηλατημένοι μικροκαταστηματάρχες. Το αληθινό σκάνδαλο είναι ότι η αδιαφορία μας είναι ακριβώς η ίδια με αυτή της προηγούμενης εβδομάδας ή για να το πω αλλιώς ότι η ζωή έχει μια ασυγκράτητη και ψυχοβγαλτική τάση να συνεχίζεται. Να συνεχίζεται έτσι απλά, λες και το μόνο που άλλαξε είναι οι καμένες κούκλες στις βιτρίνες.