Σοσιαλισμός με ολίγη βαρβαρότητα

Καταλάβαμε την άφιξη τους απ’ την αναστάτωση που αμέσως ξεκίνησε στο παρκάκι της Ναυαρίνου, για ν’ απλωθεί στο απέναντι  μαγαζί όπου πίναμε το ποτό μας. Οι διμοιρίες στάθηκαν για λίγο στην Χαριλάου Τρικούπη κι έπειτα άρχισαν να κατηφορίζουν απ’ τη Ναυαρίνου, αλλά και μέσα απ’ το παρκάκι. Ο κόσμος αμέσως άδειασε το πάρκο και άρχισε να κατευθύνεται προς τα ενδότερα των Εξαρχείων. Κάποιοι απ’ το καφενείο επίσης σηκώθηκαν και έφυγαν. Μαζί με τις διμοιρίες ήταν αρκετοί ένστολοι και επίσης αρκετοί άντρες με πολιτικά.Αυτοί οι τελευταίοι ήρθαν στα τραπέζια, όπου παρέμενε κάποιος κόσμος.

Όσο περνούσαν οι διμοιρίες, κάποιοι φώναζαν και απορούσαν τί τους έπιασε έτσι ξαφνικά κι αποφάσισαν να εφορμήσουν προς το μέρος μας. Οι κύριοι, χωρίς διακριτικά, στοιχεία ή οτιδήποτε άλλο, με καθησυχαστικό ύφος μας είπαν ότι θέλουν να δουν τις ταυτότητές μας κι ότι να μην ανησυχούμε γιατί είναι προληπτικός ο έλεγχος. Ψάχνουν, λέει για ναρκωτικά, όπλα κλπ. Επίσης θέλησαν να ψάξουν κάποιες τσάντες. Λέω στον κύριο με το κόκκινο μπουφάν μπροστά μου με το πιο γλυκό ύφος που θα μπορούσα να πάρω, ότι είμαι δικηγόρος και ότι θα ήθελα να ξέρω για ποιό λόγο θέλει τα στοιχεία μου ή πολύ περισσότερο για ποιό λόγο θέλει να μας ψάξει. Επίσης να μας και ποιός είναι. (σημείωση: η τελευταία ερώτηση απαντήθηκε πολύ εύστοχα από συμπότη, ο οποίος έλεγε: «ρε αυτός πιο πολύ μοιάζει με εκλογικό αντιπρόσωπο του ΠΑΣΟΚ»). Φυσικά σαφείς απαντήσεις δεν πήρα. Αντιθέτως ο κύριος με το κόκκινο μπουφάν, εκτόξευσε προς το μέρος μου ένα (διασκεδαστικό αν μη τι άλλο) λογύδριο, στο οποίο μου έλεγε ότι «δεν τιμώ το λειτούργημα μου, ότι είναι ντροπή μου αυτό που κάνω και ότι εμάς ειδικά η δουλειά μας, επιβάλλει να είμαστε οι πιο συνεργάσιμοι πολίτες». Δεν κατάλαβα τί ακριβώς εννοούσε με αυτό το συνεργάσιμοι. Να συμβάλλουμε στην τήρηση της νομιμότητας ή να την ερμηνεύουμε ανάλογα με τα κέφια μας;

Στη συνέχεια ήρθε άλλος κύριος πιο ευγενικός και γλυκομίλητος, ο οποίος μου είπε συγκαταβατικά «εντάξει δεν τρέχει τίποτα, εμείς δεν είμαστε εδώ για σας. Εσείς είστε άλλο (σ.σ. μάλλον θα τον εντυπωσίασε το πουκάμισό μου). Θα μου δείξετε τώρα την ταυτότητά σας;». Του λέω καλά, μήπως να μου δείξετε κι εσείς τη δικιά σας; Και τέλος πάντων έγινε κάτι εδώ τριγύρω, καμία εγκληματική ενέργεια, μήπως κυνηγάτε κάποιον; Συνεχίζει: «μα γιατί θέλετε να δημιουργήσετε πρόβλημα;» Το θέατρο του παραλόγου συνεχίστηκε για κάμποση ώρα, με νεαρό αστυνομικό να μου λέει ότι «όλο αυτό είναι πρόληψη, δεν είναι καταστολή» (πρώτη φορά βλέπω προληπτικό έλεγχο τσάντας, σε μαγαζί, στο άσχετο και χωρίς να έχει συμβεί το παραμικρό).

Εκείνη τη στιγμή με πλησίασε άλλος νεαρός με πολιτικά (μπουφάν κουμπωμένο μέχρι το λαιμό, τί διάολο στο ψυγείο τους κρατάνε όλη μέρα και κρυώνουν έτσι;), κάπως μυστήριος και μου είπε : «είσαι δικηγόρος; Και τι μου λες ρε φίλε, ότι δεν μπορώ να σε ψάξω, να σε ελέγξω όποτε θέλω;». Ύστερα από λίγο όπως είναι φυσικό, έκλεισαν τα μαγαζιά και ο κόσμος άρχισε να διαλύεται προς διάφορες κατευθύνσεις. Η αποστολή στέφθηκε με επιτυχία.

***

Το παιδί που μου έλεγε ότι αυτό είναι η πρόληψη είναι το γέννημα μιας κοινωνίας που της λες ελευθερία και ακούει ασφάλεια. Τις ενέργειες και τον τρόπο δράσης των αστυνομικών δεν μπορεί να τις χαρακτηρίσεις προληπτικές. Όμως δεν επρόκειτο και για άσκηση κατασταλτικής πολιτικής. Όλο αυτό περισσότερο έμοιαζε με ρύθμιση. Οι αστυνομικοί, ένστολοι και με πολιτικά, μαζεύτηκαν μες στη νύχτα, απέκλεισαν το δρόμο και ύστερα προχώρησαν προς το κέντρο των Εξαρχείων, με τον τρόπο που κάνει έφοδο ο τακτικός στρατός. Οι έλεγχοι στα καλά καθούμενα, οι ανοιχτές τσάντες, οι κύριοι χωρίς διακριτικά δίπλα στα ΜΑΤ βρίσκονται εκεί για να επικυρώσουν την ισχύ ενός καινούριου νόμου. Αυτός λέει περίπου ότι αναλόγως με το πού κυκλοφορείς, αναλόγως με το πού πίνεις το ποτό σου είσαι ύποπτος ή όχι. Αν επιλέγεις ακόμη να πηγαίνεις σ’ αυτές τις περιοχές σημαίνει ότι είσαι ένοχος τουλάχιστον για την έλλειψη αγάπης στην τάξη και τη νομιμότητα. Η αστυνομία θα σε διώξει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

(Χαρακτηριστικό είναι ότι μετά από κάποια ώρα που τα ΜΑΤ είχαν προχωρήσει προς τα κάτω, γύρισε ένας με πολιτικά και λέει στους αστυνομικούς: «αυτοί τι κάνουν εδώ; Δεν τους ψάξαμε; Να φύγουν τώρα».Ύστερα κάποιος του φώναξε «δεν επιτρέπετε να στεκόμαστε στο πεζοδρόμιο;» για να συμπληρώσει αμέσως «μέχρι χθες καλά ήμαστε. Τώρα με την αλλαγή..»)

Με άλλα λόγια, εκεί υπάρχουν εστίες ανομίας, που λέει κι ο αγαπητός αριστερός κ. Βούγιας. Μόνο που για αυτές τις εστίες δεν είναι υπεύθυνοι μόνο οι κύριοι με τις πέτρες, αλλά και οι κύριοι με τις στολές και τα όπλα. Το πρόβλημα εδώ βρίσκεται στο ότι έχει άλλη βαρύτητα η παρανομία ενός πολίτη και άλλη η παρανομία ενός κρατικού οργάνου. Η οργανωμένη, συστηματική και καθαγιασμένη βία του κατασταλτικού μηχανισμού είναι αυτή που ανάβει τα πιο επικίνδυνα φυτίλια.

Είναι προφανές πάντως, πως την περιοχή δεν την αγαπάει ούτε ο περίφημος χώρος, ούτε το προσφιλές μας παρακράτος. Το δε κράτος, δημιουργεί τις ιδανικές συνθήκες, ώστε να ανθίσουν εκεί όλων των ειδών οι τραμπούκοι, είτε βρίσκονται στο κρατικό μισθολόγιο, είτε όχι.

Κάπως έτσι χθες το βράδυ παραλίγο να αντιληφθούμε τί σημαίνει «πάμε μαζί» (μάλλον ως το τμήμα εννοούσε ο GAP). Έφυγα ακούγοντας κάποιον να επικαλείται στην ίδια πρόταση το ΠΑΣΟΚ και τα θεία. Περαστικά μας.

υγ. αυτά περί δικηγορίας μην τα παίρνετε τις μετρητοίς. Απ’ τη νομική περάσαμε μα δεν ακουμπήσαμε.