Ένας φίλος από τότε που πήγε στη Γαλλία για μεταπτυχιακό, έχει κολλήσει με μια περίεργη ιδέα. Η παρέα του εκεί, επέμενε ότι δεν έχει σημασία πώς είσαι ή πώς ντύνεσαι, αλλά αν είσαι αυθεντικός. Originalité, μου έλεγε και μου λέει ακόμη, αυτό έχει σημασία. Να είσαι εσύ ανάμεσα σε ένα σωρό άλλους. Βέβαια αυτός πίστεψε ότι τέτοια σκέφτονται όλοι οι Γάλλοι και παραφρόνησε, αλλά αυτό δε μας ενδιαφέρει επί του παρόντος. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι βρέθηκαν κάποιοι, αρκετοί μάλιστα, που υποστήριξαν ότι το στιλ είναι υπερτιμημένο. Στα μέρη μας πάλι το στιλ και η πόζα είναι το παν.
Στους δρόμους και τις καφετέριες, στα γραφεία και στις λέξεις, η κύρια ασθένεια απ’ την οποία πάσχουμε όσοι αποτελούμε τον ντόπιο πληθυσμό είναι η προσποίηση. Το έχω επισημάνει σε γνωστές και φίλες συχνά, μετά από κάθε ταξίδι στον έξω κόσμο, πως οι ελληνίδες ειδικά, έχουν μια απερίγραπτη πόζα, την οποία εξάσκησαν μέχρι να τελειοποιήσουν, οπότε τώρα δύσκολα βρίσκεις γυναίκα να ανταλλάξεις δυο κουβέντες, χωρίς να σου περάσει απ’ το μυαλό ότι ο διάλογός σας μαγνητοσκοπείται και θα αποτελέσει το κύριο θέμα στο αποψινό νεανικό δελτίο ειδήσεων. Έξω μια κουβέντα είναι μια κουβέντα, δε χρειάζεται να είναι υπερπαραγωγή. («ένα φιλάκι δεν είναι δράμα, μην το φορτώνεις με τόσες ιδέες», λέει ο τεράστιος Μπακιρτζής).
Απ’ την ίδια περίπου ασθένεια πάσχει η σκηνή που επιμένει να ορίζεται ως έντεχνο τραγούδι. Για κάποιο λόγο η κουλτούρα στο χώρο της μουσικής, μεταφράστηκε ως ένεση μυστηρίου, βλέμμα γεμάτο πόνο και μια αίσθηση αβάσταχτης και βαθιάς μοναξιάς. Φυσικά αυτή η ατμόσφαιρα ήταν μια φούσκα, ένα κενό γράμμα. Δεν υπήρχε τίποτα απ’ όλα αυτά, μόνο μια προσπάθεια μέσα απ’ το στιλ να αποκτήσει υπερβολικό κύρος μια ολόκληρη πλευρά του τραγουδιού. Τί λέω δηλαδή, πως δεν υπήρξαν καθόλου ωραία τραγούδια; Καμία σχέση, υπήρξαν πολλά. Απλά χάθηκαν σε μια απαίσια βουβαμάρα και σε ένα εντελώς φτιαχτό σκηνικό. Αυτό που κυριάρχησε ήταν τα όλο νόημα (ναι καλά) μισόλογα της χρυσής μετριότητας.
Χαρακτηριστικό αυτής της αμηχανίας, είναι περιστατικό που σημειώθηκε πρόσφατα. Οι δύο μεγαλύτεροι (ή μάλλον μέχρι πρόσφατα μοναδικοί) ραδιοφωνικοί σταθμοί που παίζουν ελληνική μουσική, χωρίς αυτό να σημαίνει απειράριθμες επαναλήψεις Ρέμου και Χατζιγιάννη, έκαναν ταυτόχρονη μετάδοση μιας εκπομπής. Δεύτερο & Μελωδία λοιπόν, ένωσαν τις δυνάμεις τους για να γιορτάσουν το γεγονός ότι το πιο πολυπαιγμένο τραγούδι για φέτος ήταν ένα κομμάτι του Πλιάτσικα. Χάρισμά τους.
Για να το προχωρήσω ή μάλλον για να το υπεραπλουστεύσω, αιτία της σημερινής κατάστασης, είναι ότι στην άτυπη, αλλά απολύτως πραγματική μάχη μεταξύ Νταλάρα και Αλεξίου, ο πρώτος επικράτησε κατά κράτος.
Αλλά ο λόγος αυτού του post δεν είναι για να γκρινιάξω ξανά που κάποιοι κατά τα άλλα ταλαντούχοι άνθρωποι, άφησαν με τα καμώματά τους, το πεδίο ελεύθερο για να αλωνίσει ο κάθε πικραμένος εκφραστής της λαικοπόπ. Αντίθετα, θέλω να αναφερθώ σε τρεις ανθρώπους, που ακόμη δεν βαρέθηκα να ακούω και που αν και βρέθηκαν στις παρυφές του «έντεχνου» απέφυγαν όχι χωρίς κόπο ή λάθη τη νάρκη. Με άλλα λόγια αναφέρω προσωπικές συμπάθειες.
Σε κάθε συναυλία του Αγγελάκα κάποιοι θα πεταχτούν να φωνάξουν «τον παράδεισο» ή «το τρένο». Αυτός όμως είναι εκεί μαζί με το Βελιώτη για να μας ψιθυρίσει τις ανάσες των λύκων. Από την εποχή που κραύγαζε για τη δική μας κοντινή Αμερική μέχρι τον υπαινιγμό του έγχορδου, η απόσταση είναι μεγάλη, αλλά έχει διανυθεί βήμα βήμα και χωρίς καμία προσποίηση καλλιτεχνίας. Άλλοτε με ηλεκτρικές κιθάρες, άλλοτε υπόκωφα και μελωδικά με τον Καρρά, άλλοτε με τους ανεξέλεγκτους Επισκέπτες. Ακόμη όμως με το ίδιο πάθος στη σκηνή και με την ίδια αδυναμία να χαϊδέψει τα αυτιά του κοινού. Η εποχή της τρέλας πέρασε για να έρθει η ώρα του «σιγά μην κλάψω», δηλαδή της πραγματικής γιορτής.
Ο Θ. Παπακωνσταντίνου βαλκάνιος και επαρχιώτης ταυτόχρονα, παραμένει πιο κοσμοπολίτης απ’ όσους κατά καιρούς συνεργάστηκαν με group απ’ τη Μεσόγειο, δηλαδή σχεδόν όλους έχουν βγάλει δίσκο την τελευταία δεκαετία. Ο συνθέτης νυχτοπερπατάει ανάμεσα στους στίχους του Καρούζου και του Ομάρ Καγιάμ και έχει κάτι να μας πει για τη Φαϊρούζ ή τους ανέμους. Παλαιάς κοπής ποιητής φτάνει μέχρι τα σημερινά αυτιά μας με τις αλλόκοτες μελωδίες του. Του οφείλουμε, ότι υπενθύμισε στο κοινό που άκουγε μόνο ελληνικά τραγούδια ότι εκτός απ’ το χαμόγελο του τραγουδιστή υπάρχει και κάτι που λέγεται ορχήστρα και αποτελείται απ’ τους εντελώς απαραίτητους μουσικούς. Τον είδα σε μια συναυλία να παίζει εξαιρετικά Βαμβακάρη, και σε μια άλλη να αποσύρεται ήσυχα για να στροβιλιστούν για ώρα οι μουσικοί με κάποια παλιά rock ‘n’ roll.
Ο Μάλαμας συνήθως χαρακτηρίζεται δωρικός, στην πραγματικότητα όμως συγκαταλέγεται στους λαϊκούς τραγουδιστές. Όχι μόνο γιατί μπορεί και λέει με τον πλέον φυσικό τρόπο «άλλα θέλω κι άλλα κάνω»* ή «άνοιξε μου μια αγκαλιά». Αλλά γιατί χρησιμοποιεί τον πιο απλό τρόπο για να φτάσει εκεί που κάποτε έφταναν μπουζουξήδες και ρεμπέτες. Τηρουμένων των αναλογιών βεβαίως και έχοντας υπόψη το εξόχως αντι – ποιητικό σήμερα.
(Αλλά και οι δύο τελευταίοι θα μας χρεώσουν 160 ευρώ το μπουκάλι σε κάποιο άθλιο χώρο, λες και θα μπορούσαμε ποτέ να ακούσουμε στίχους ή μελωδίες, την ώρα που είμαστε στριμωγμένοι σαν τις σαρδέλες. Αναπόφευκτα κάποια στιγμή θα τους γυρίσουμε την πλάτη οριστικά, με τον ίδιο φυσικό τρόπο που σταματάμε να περνάμε μπροστά από ένα συγκεκριμένο ράφι κάποιου καταστήματος).
Κάπου εδώ όμως, οδηγούμαστε στο ερώτημα που διατύπωσε εύστοχα ο Novalis πριν λίγες μέρες. «Είναι το έντεχνο μοντέρνα μουσική;» ή μάλλον «υπάρχει στην Ελλάδα μοντέρνα μουσική;». Ωραία συζήτηση, πιθανότατα άσχημη απάντηση. Φυσικά υπήρξαν υπέροχα παραδείγματα, όπως η Πλάτωνος, οι Στέρεο Νόβα, ο υποτιμημένος μουσικά Πανούσης, ο αυθεντικός (να το πάλι) Παπάζογλου, ο Μπακιρτζής και πολλοί άλλοι, αλλά δεν απαντάνε στο ερώτημά μας.
Ίσως καλύτερα έτσι. Είναι βέβαιο ότι οι σημερινοί μουσικοί ή τα αυριανά κορίτσια θα μας αναγκάσουν να τσουγκρίσουμε ξανά τα ποτήρια μας. Εμείς θα περιμένουμε.
* διόρθωση μετά από την σωστή & επιβεβλημένη παρέμβαση της theorema .
το βυτίο 
Μ.α.γ.ι.κ.ό.
(επίσης, εκείνο το κομμάτι του Μάλαμα του οποίου επιλέξατε να παραθέσετε το στίχο, πριγκιπικά εύστοχη επιλογή).
(μόνο που λέει «άλλα θέλω κι άλλα κάνω»… -μια μικρή διαφορά, όσο να’ναι, υφίσταται…) 🙂
@ Theorema,
μα πώς την πάτησα έτσι; όχι απλά μικρή, χαώδης είναι η διαφορά και ζητώ ταπεινά συγνώμη.
Δικαιολογίες:
με χτύπησε ο δαίμων του πληκτρολογίου (μα τι κλισέ)
με διέλυσε η ήττα του Θρύλου (άκυρο)
όντως άλλα λέω και άλλα κάνω (τόσο πεζά πραγματικό)
χαιρετώ.
E, καλά, δεν ήταν και τόσο τρομερό. Κι εγώ στη δεύτερη ανάγνωση το παρατήρησα 😉
Καλό απόγευμα, μικρό βυτίο.
Εγώ να το θέσω αλλιώς: Τι είναι μοντέρνα μουσική;
Και:Το πρόβλημα εντοπίζεται μόνο στην Ελλάδα;
Αν θέλετε και γενικότερα:Διανύουμε περίοδο πολιτιστικής ύφεσης;Ή η τέχνη πέφτει θύμα της υπερπληροφόρησης;Ή μήπως,τελικά,εμείς οι πτωχοί μη ειδήμονες αδυνατούμε να παρακολουθήσουμε τα γρήγορα βήματά της;
Τι ήθελες και το τέλειωσες με Αγγελάκα, Θ. Παπακωνσταντίνου και Μάλαμα; Γκρέμισες ό,τι έχτισες…
Τέλος πάντων, εγώ θα ήμουν ευχαριστημένος αν μπορούσε να απεμπλακεί η ελληνική μουσική, έντεχνη ή μη, από τον ερωτικό παροξυσμό που την παραδέρνει. Τα 9 στα 10 τραγούδια μιλάνε για αγάπες (συνήθως προδομένες), έρωτες (συνήθως ανεκπλήρωτους), κορμιά (συνήθως βασανισμένα), φιλιά (συνήθως καυτά) και δε συμμαζεύεται. Η θεματολογία τους είναι πάντα μέσα σ’ ένα από τα τέσσερα κουτάκια: «σ’ αγαπώ, μ’ αγαπάς, τι ωραία» ή «σ’ αγαπώ, δε μ’ αγαπάς, τι απαίσια» ή «εγώ σ’ αγαπούσα κι εσύ με άφησες» ή «μου λείπεις, σε θέλω, δεν αντέχω».
Θα ήθελα επίσης και λίγο περισσότερο χιούμορ από τους στιχουργούς, λίγη λιγότερη σοβαρότητα.
Εκτός από τον έρωτα, υπάρχει και η ζωή.
@ Theorema,
καλώς να δεχτείτε τον επισκέπτη.
@ Σελιτσάνε,
δεν ξέρω αν εντοπίζεται μόνο στην Ελλάδα, ούτε ξέρω ακριβώς τον ορισμό του μοντέρνου τραγουδιού. Θα σας πω το εξής ομως. Στην Ελλάδα μια ολόκληρη σειρά ταλαντούχων τραγουδιστών και μουσικών πήγε να συναντήσει ένα ασυνάρτητο μεγαλείο και χάθηκε στο δρόμο. Αυτή η ιδιαίτερη κατηγορία μουσικής που δεν είναι ποπ δεν είναι ροκ και τεσπα μετά ονομάστηκε έντεχνο, πνίγηκε μέσα στο υποτιθέμενο βάθος της. Δλδ δεν ακολούθησε τη ροή του χρόνου, αν μπορώ να το πω έτσι, και περιχαρακώθηκε σε ευκολίες και μια και καλά ποιότητα. Δεν συνομίλησε με ρεύματα και μουσικές, δεν επηρεάστηκε, δεν άκουσε νομίζω καν τί γίνεται έξω. Αυτό εννοώ όταν λέω ότι δεν ξέρω αν υπάρχει μοντέρνο τραγούδι στο Ελλάδα.
@ αγαπητέ Elia,
μα ακριβώς για όλα αυτά που λέτε, για την ντρίπλα στον ερωτικό παροξυσμό, για την διαφορετική δλδ θεματολογία τους ανέφερα τα τρία αυτά ονόματα. Στα τραγούδια τους δεν υπάρχει μόνο το ερωτικό πρόβλημα και ειδικά με αυτόν τον άθλιο τρόπο που συνηθίζεται. Κατά καιρούς δε στα κομμάτια τους υπάρχει ακόμη και χιούμορ. ω ναι λιγοστό αλλά υπάρχει.
Ειδικά ο Θανάσης Π. (και για να σας πειράξω λίγο) θα μπορούσε να θεωρηθεί ο κατεξοχήν εκπροσωπος της επιστημονικής φατασίας στο ελληνικό τραγούδι. Μην ξεχνάτε μιλάει για αστερισμούς ή κομήτες (να χτενίσω τα λυτά μαλλιά της Βερενίκης), περίεργους γέρους, αλλόκοτες νύχτες, δέντρα με στόμα και ιστορία, κούπες από στάχτη, ορυχεία, τα νερά στη Βάλια Κάλντα κλπ (Η εισαγωγή στην «αγρύπνια» είναι από μόνη της ένα μικρό πειραγμένο διήγημα).
Τεσπα δεν τους αποθεώνω. Απλά τους εκτιμώ αρκετά. Κατά τ’ άλλα σε όσα είπατε προσυπογράφω.
Τον δεχτήκαμε και ομολογώ πως λάμπει!
Άντε, και στα (ξανα)δικά σας (ταξιδάκια).
Καλό σ/κ, μικρό βυτίο 🙂
βυτίο, το σήκουελ ήταν απαραίτητο και ταυτόχρονα ξεχωριστά μοναδικό.
Για την πόζα που λες, εγώ συχνά γίνομαι πιο βάρβαρη λέγοντάς τη δηθενιά. Θέλω να προσθέσω κάτι, αν μου επιτρέπεις. Βρέθηκα πριν δυο χρόνια στο Reading Festival όπου είδα να κυκλοφορούν διάφοροι τρελάρες ντυμένοι από superman μέχρι ξωτικά. Ειλικρινά όμως ένιωσα πως το εξτράβαγκαντ του πράγματος ήταν πιο σεμνό, πιο γνήσιο και λιγότερο ποζεράδικο από το αντίστοιχο παρέας κουλτουριάρηδων σε κουτουκομεζεδοπωλείο με ζωντανή μουσική. Ίσως γιατί οι σούπερμαν και οι νεραϊδουλες στα ροκ φεστιβάλ να έχουν μια δόση αυτοσαρκασμού ικανή και αναγκαία ώστε να καταργούν το ενδεχόμενο του γελοίου. Αυτό λείπει, ανάμεσα στα άλλα, από το εντεχνολόι.
@Elias: Βέβαια, «εκτός από την ζωή, υπάρχει και ο έρωτας».
@Σελιτσάνο: βασικά, το εντοπίζουμε κυρίως εδώ. Ο πρώτος ενικός είναι μάλλον πιο σωστός, καθώς συνεχίζω ν’ ακούω κυρίως μοντέρνα, ξένη μουσική, έστω κι ως μη ειδήμονας, έστω κι ολίγον αυτιστικά. Μοντέρνο με την έννοια της αβανγκάρντ, του πειραματικού, του προωθητικού, που συνομιλεί με το πνεύμα της εποχής του. Όσο μοντέρνος είναι ο Ξυδάκης ή ο Oldboy ή ο Γιώργος ή ο vjspyros στα μπλογκ. Όσο μοντέρνος ήταν – κατεξοχήν – ο Σαββόπουλος. Κι η Μαντόνα (που απεχθάνομαι) έκανε μέχρι πριν λίγα χρόνια ποπ, αλλά μοντέρνα και μάλλον καλή ποπ.
Τώρα, αν έχει κάποιο νόημα ή όχι εν έτει 2009 η λέξη μοντέρνο, το αφήνω σε σας.
… ή ο Θας ή ο Σράοσας… (σόρρυ, αμάρτησα 🙂
@ theorema, ε μα είναι σίγουρο ότι θα σας παρασύρει με τον αυθαίρετο, στα κρυφά μας αρέσει βέβαια, ενθουσιασμό του.
@ Niemandsrose,
Απ’ το εντεχνολόι (αυτό το υιοθετώ πάραυτα) λείπει μια διάθεση όχι μόνο αυτοσαρκασμού αλλά και μια αίσθηση ταπεινότητας ή σεμνότητας. Είμαστε άνθρωποι δεν είναι όσα κάνουμε μεγάλα. Δεν γίνεται ότι κάνει το σινάφι να είναι εκ των προτέρων άξιο χειροκροτήματος. Έτσι κι αλλιώς ακροβατούμε μεταξύ δημιουργίας/τέχνης/ωραίου πες το όπως θες και γελοιότητας/ματαιότητας/αυτοεξευτελισμού. Αυτό δεν το δέχονται όμως οι λεγάμενοι, εξού και οι συνεχείς υποκλίσεις στο κοινό, τα κλειστά μάτια, η σφιγμένη γροθιά στην καρδιά. Εξού και όταν κάνουν το άλμα για την χρυσή πίστα, συνεχίζουν να πουλάνε χύμα ποιότητα.
Και ρε παιδί τελικά που τις σκέφτηκαν όλες αυτές τις «μουσικές σκηνές» γεμάτες τραπεζάκια και ακριβά μπουκάλια και παρελκόμενα κλπ;
(και άσχετο αλλά επειδή έχω προσέξει πως σ’ αρέσει ο τζιμάκος, μόνιμη συζήτηση με φίλους που επίσης όλοι γουστάρουμε, είναι το αν οι κατά καιρούς εμφανίσεις του στην ιερά οδό με τα γνωστά συνεπακόλουθα σε τιμές και στρίμωγμα, τον καθιστούν ανακόλουθο ή όχι)
@ Novali,
πρώτον: (Ευγένιος speaking) «η μουσική παιδεία θα μπορούσε να τελειώνει στον Καζαντζίδη ή στην Μπέλλου χωρίς να νιώσουμε εξαπατημένοι. Φτωχοί, οπωσδήποτε, από την έλλειψη ισχυρότερων σημασιών αλλά όχι εξαπατημένοι»
δεύτερον: μα πώς να συνομιλήσουν με το πεύμα του καιρού τους; Ο Ρέμος τραγουδάει Θεοδωράκη, ο Νταλάρας τραγουδάει μαζί με το Ρέμο στην Αθηνών Αρένα (σωστό το όνομα περί αρένας πρόκειται, τα θύματα κάθονται και ακούν τον Καίσαρα), ο Χατζiγιάννης είναι παντού σαν το καυσαέριο ένα πράγμα, ο Νταλάρας, ακριβώς όπως το σημερινό συνολικό σύστημα, μόλις πάει κάτι καινούριο να βγει το προλαβαίνει στη γωνία, το βοηθάει/αφομοιώνει και μας το φτύνει στα μούτρα παιδί του κανονικό πλέον. Οι υπόλοιποι συνεχίζουν ν’ ανακυκλώνουν ο ένας τα χειροκροτήματα του άλλου και τη συχνότητα του Μελωδία. Εννοείται δεν ακούνε μουσική έξω απ’ τα σύνορα, (δε διαβάζουν τουλάχιστον Ποποculture να παίρνουν έστω μια ιδέα;) Ευτυχώς κάποιος από δαύτους βάζει και κανένα παραδοσιακό στο πρόγραμμα και δεν ξεχνάμε τί είναι μουσική ή μάλλον αυθεντικότητα.
τρίτον: αναφέρεις Σαββόπουλο. Ορίστε η ματαίωση σε όλο της το μεγαλείο. Σήμερα τα «δέκα χρόνια κομμάτια» παραμένουν πιο μοντέρνα και πιο ροκ από τις πρόσφατες μεταφραστικές του προσπάθειες ή από σχεδόν το σύνολο της φετινής δισκογραφικής σοδειάς. Τουλάχιστον αυτός ακόμη εκτίθεται.
τέταρτον: το πνεύμα του καιρού μας: Κάθε φορά που ξαδέρφια, φίλοι, θείες έρχονται σε επαφή με τον κόσμο του δικτύου τους κάνω μια λίστα και τους λέω: μην διαβάζετε όλη την εφημερίδα, δεν χρειάζεται. Εδώ υπάρχει θας, σραόσας και λοιποί εκλεκτοί (ένας προς ένας που ανέφερες). Στο νετ Θεοδωρίδηδες και Ξυδάκηδες και σεις ακόμη ξεφυλλίζετε δελτία τύπου;
σεντόνι άπλωσα πάλι.
και δεν απάντησα επί της ουσίας.
ο Θανασάκης είπε φοβήθηκε μήπως τον πετύχει αράπικο φυστίκι στο μάτι και θα τα κόψει τα νυχτομάγαζα, μόνο συναυλίες…έτσι υποσχέθηκε!
Χαχα, τον πόνο μας καταθέτουμε σε πίξελ, που λέει κι ο Τάλως. Θα επανέλθω
Γράψε κι εσύ ένα ελληνικό τραγούδι, μπορείς. Έντεχνο, λαϊκό, μοντέρνο, σκυλάδικο, ποπ, οτιδήποτε. Αρκεί να έχεις ένα software που επιλέγει από κάποιες συγκεκριμένες λέξεις-κλειδιά και τις διευθετεί σε τυχαία σειρά. Κατόπιν, συμπληρώνεις τα κενά με ένα λεξικό ομοιοκαταληξιών κι αυτό ήταν, τέλειωσες.
Διότι όλες οι φυλές των ελληνικών τραγουδιών περιέχουν πολύ «ήλιο» (12.900 αποτελέσματα στο http://www.stixoi.info), ισόποσο «φεγγάρι» (12.700), παράλληλα με «θάλασσα» (13.900), με «βροχή» (35.100), με «αέρα» (8.940) και με διάφορα άλλα στοιχεία της φύσης, λες και απευθύνονται σε ναυτικούς κι αγρότες.
Αλλά και ο Υπουργός ΠΕΧΩΔΕ έχει βάλει τη σφραγίδα του στο ελληνικό τραγούδι: ο «δρόμος» (10.100) προσφέρεται για μεταφορές, το «σπίτι» (11.900) για κυριολεξίες, ενώ η «πόλη» (16.500) εξυπηρετεί πλήθος ακροατών, από τους παλαιοπασόκους (μπήκαν στην πόλη οι οχτροί) μέχρι τους πατριώτες φίλους μας (όπου συχνά κεφαλαιοποιείται το αρχικό της γράμμα).
Χωρίς το «σώμα» (10.200) όμως δεν πάμε πουθενά. Και τι έχει το σώμα; «Χείλη» (10.700), «μάτια» (44.200), «χέρια» (19.000) κι απαραιτήτως «πληγές» (5.510). Τις οποίες μόνο το μεγάλο Betadine της ελληνικής στιχουργικής μπορεί να γιατρέψει, η «αγάπη» (172.000), aka «έρωτας» (31.700), ο οποίος είναι αξία της αστικής τάξης και ο σοσιαλισμός θα νικήσει όταν ο τελευταίος ερωτευμένος κρεμαστεί με τα άντερα του τελευταίου ρομαντικού.
Το έντεχνο τραγούδι ειδικότερα, στενάζει κάτω από την κληρονομιά του Ελύτη και της Νικολακοπούλου: όλα να υπηρετούν την αυτού μεγαλειότητα, τη ΛΕΞΗ. Βρες λέξεις σπάνιες, εξειδικευμένες, αρχαιοπρεπείς, συνδύασε παράταιρες λέξεις, χτίσε κατόπιν ένα τραγούδι γύρω τους και είσαι έντεχνος (έλα, ομολόγησέ το, σου ήρθαν κι εσένα στο μυαλό τα «φύλλα αλκαλικά» του Μάλαμα). Εν αρχή ην η ΛΕΞΗ. Η θεματολογία σου, φυσικά, θα κυμαίνεται πάλι γύρω από τα πάθη της αγάπης, όμως δε θα λες «μωρό μου» όπως τα σκυλάδικα• όχι, θα λες «ακριβό μου διθέσιο, καλό μου αμάξι» και θα κάνεις τέχνη.
Και φυσικά θα ακούγεσαι ακατανόητος, δε θα δίνεις μασημένη τροφή. Κάθε έντεχνος που σέβεται τον εαυτό του οφείλει να είναι ακατανόητος – και σοβαρός σε επίπεδο δυσκοιλιότητας. Το μυστικό είναι ότι απευθύνεσαι σε μία ελίτ εκλεκτών που έχει ζήσει εμπειρίες και τρικυμίες αποκτώντας την απαραίτητη σύγχυση για να σε κατανοήσει. Τι κι αν αυτοί έλεγαν «γίνε ένας απλός άνθρωπος, γίνε κάποιος που καταλαβαίνει κι αγαπά τον εαυτό του»; Το target group στο οποίο εσύ απευθύνεσαι, σε πληρώνει γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο: για να επιβεβαιώσει την καθολική σύγχυση της ζωής.
(Ειδικότης μου η ισοπέδωση των πάντων. Κυκλοφορώ στην πιάτσα με το παρατσούκλι: «Άκτωρ Α.Τ.Ε.»)
@ gasireu,
κάτι είναι κι αυτό. Αν και θα ήθελα να το είχε καταλάβει από πριν. Τί δουλειά είχε εκεί; τι γύρευε στην Λάρισα, αυτός ένας Υδραίος; ή περίπου έτσι.
@ novali,
κατακερματισμένοι. Άντε ένωσε τόσα κομμάτια, τόσα ψηφία.
@ elia,
ισοπεδώνεις με τον πλέον προβοκατόρικο τρόπο, αλλά όπως κάθε σωστή ισοπέδωση, στη βάση του συλλογισμού σου έχεις ένα κάποιο (έως αρκετό) δίκιο.
Για τα νούμερα δε θα μιλήσω, οι στατιστικές είναι έτσι κι αλλιώς ως επί το πλείστον παραπλανητικές. Για τον Μάλαμα είσαι εντελώς άδικος. Πιάνεσαι από τα, στην πραγματικότητα, λιγοστά τέτοια παραδείγματα. Ειδικά ο Socrates έχει γράψει μερικές από τις πιο λιτές και καίριες φράσεις στο πρόσφατο ελληνικό ρεπερτόριο. (καληνύχτα μαλάκα η ζωή έχει πλάκα –> τώρα στίχος είναι αυτός;χεχε)
Το ουσιώδες που λες είναι αυτό περί τυραννίας της λέξης. Αν βρίσκεται ακριβώς εδώ το πρόβλημα των στιχουργών είναι ακριβώς λόγω της προσποίησης και της ψευδαίσθησης μεγαλείου που τους δέρνει. Όμως δώσε ένα πόντο. Η εποχή ευνοεί όσο ποτέ άλλοτε τη σύγχυση, το θόρυβο, την αχρήστευση λόγω υπερβολικής χρήσης των λέξεων κλπ
Το να αναφέρεσαι σ’ αυτούς είναι unfair. Σε κάποιους είναι απλά ‘εύκολο‘ και αυτονόητο να πούνε τα πιο απλά λογάκια.
Οι λέξεις ακούγονται νεκρές στα στόματα τόσο τραγουδιστών, αλλά αν θες «γίνε ένας απλός άνθρωπος, γίνε κάποιος που καταλαβαίνει κι αγαπά τον εαυτό του»,
ή βάλε σ’ όλους όσους τραγουδάνε με τα μάτια κλειστά λίγο Θανάση «τον πλησιάζει και στ’ αυτί / σκύβει του ψιθυρίζει / για μάντεψε σκατόμαγκα / ο κώλος μου τί μυρίζει».
Κοίτα, βυτίο, όταν πάρουν μπρος οι μπουλντόζες και οι εκσκαφείς του Άκτωρα, δεν καταλαβαίνουν τίποτα, ισοπεδώνουν αδιακρίτως. Κι αν πήρα σβάρνα κανένα δεντράκι, κανένα παρτέρι, δείξε κατανόηση, ‘μπουλτόζα’ και ‘ευαισθησία’ είναι αμοιβαίως αποκλειόμενες έννοιες. Κι οι προβοκάτορες έχουν ψυχή.
Η καθολική ισοπέδωση όμως δεν αντιφάσκει με την πραγματικότητα. Εκτελεί χρέη γελοιογραφίας, είναι η δυνητική φύση που γίνεται υποστατή, όπως θα ‘λεγε κι ο Hegel, είναι ο ιδεότυπος μιας ενισχυμένης πραγματικότητας, όπως θα ‘λεγε κι ο Max Weber.
Κατά τ’ άλλα, τα τραγούδια και η ζωή θέλουν χιούμορ, δε βγαίνουν αλλιώς.
θα συμφωνήσω περισσότερο με τον Elias εδώ…καθώς διάβαζα το πολύ ωραίο κείμενο στο τέλος μας τα χάλασες…ο αγγελάκας γενικά είναι μια καλή εξάιρεση γιατι απλά και μόνο κατάφερε να εξελιχ8εί μουσικά σε όλη την πορεία του..δεν έμεινε στάσιμος και δοκίμαζε καινούργια πράγματα…
πάντως σχετικά με τα έντεχνα και κυρίως με το ύφος τους ..το έχουν παρακάνει νομίζω με την ευαοσθησία τους λες και αυτοί έιναι οι μόνοι που έχουν το προνόμιο να πονάνε/αγαπανε/αισθάνονται..απλά όλα τα φιλτράρουν διοκγωμένα με βαριές λεξεις ..8α τους έβαζα στην κατηγορια με τους αισθηματίες όπως έλεγε και οσκαρ γουαιλντ..δηλαδή περνούν ξωφαλτσα τα τα συναισθήματα τους χωρίς να αισθάνονται ολοκληρωμένες εμπειρίες…..το περίεργο είναι οτι άνθρπωποι που ακούνε αυστηρά τέτοια μουσική είναι ακριβώς έτσι και στην πραγματική τους ζωή…
πα΄ντως αυτή η εμμονή με αγαπες/φεγγάρια/λίμνες/καταρακωμενες καρδιές έχουν εγκλωβίσει τους τραγουδιστές/δημιοργούς σε μια εικόνα που πλέον δεν μπορείς να τους δεις σαν πνευματικους ανθρω΄πους και κοινωνικό ρόλο που θα έπρεπε,
κατα την ταπεινη μου γνώμη μου παντα ,ετσι??
Θα συμφωνήσω κι εγώ με τον Elias σε όσα λέει. Ήμουν ένα άτομο που άκουγα κατεξοχήν ελληνική μουσική και τα τελευταία 5-6 χρόνια έχω σταματήσει να έχω επαφή με τα ελληνικά μουσικά τεκταινόμενα (σχεδόν εντελώς), απλά και μόνο γιατί έχω βαρεθεί την υπερβολική σοβαρότητα με την οποία οι σημερινοί στιχουργοί έχουν πάρει τον εαυτό τους. Μονότονοι στίχοι με κλισέ θέματα. Στο εξωτερικό άλλωστε είμαστε γνωστοί για τα δακρύβρεχτα τραγούδια μας.
Θα ήθελα λοιπόν κι εγώ «λίγο περισσότερο χιούμορ από τους στιχουργούς, λίγη λιγότερη σοβαρότητα» όπως λέει και ο Elias. Όσον αφορά στον Αγγελάκα, παρόλο που δεν ταιριάζει απόλυτα στο προσωπικό μου γούστο, δέχομαι και του αναγνωρίζω ότι τουλάχιστον αυτός μπόρεσε να κάνει κάτι περισσότερο από το να παραμείνει πρώην τραγουδιστής των «Τρυπών» και μέσα στα χρόνια να αλλάζει μουσική κατεύθυνση με αρκετές καινοτομίες.
Πήγα πάντως χθες στο γυάλινο μουσικό θέατρο στον Φοίβο Δεληβοριά και μπορώ να πώ ότι αυτός έχει πάρει λίγο λιγότερο σοβαρά τον εαυτό του απ’ ότι οι υπόλοιποι και τον ξεχωρίζω ανάμεσα στους «έντεχνους», αν και δεν μπορώ με βεβαιότητα να πώ ότι ανήκει στην κατηγορία αυτή. Ίσως η χθεσινή βραδυά να ήταν ιδιαίτερη αν λάβουμε υπόψη ότι μαζί του εμφανίστηκε η Αρλέτα έτοιμη για νέες εξορμήσεις μετά την περιπέτειά της.
Πάντως προσωπικά δεν βλέπω ιδιαίτερη εξέλιξη στο έντεχνο τραγούδι, γιατί δεν βλέπω καμμία διάθεση για πρωτοτυπία.
πιστεύω πρέπει να μείνει η έμφαση όχι στο τί λες, αλλά στο πώς το λες.. δλδ. στο στόμα του μάλαμα το «τσιγάρο ατέλειωτο βαρύ η μοναξιά κτλ κτλ» δε μοιάζει γελοίο (ελπίζω να συμφωνούμε ως εδώ), στο στόμα όμως του χ-ψ έντεχνα-την-ειδα-μπαίνει-ο-καπνός-απ’-το-στριφτό-στο-μάτι-γι’-αυτό-έχω-το-βλέμμα (the look), μόνο να καταδικάσεις το κομμάτι μπορείς και είναι κρίμα. Προσωπικά πιστεύω οτι έχω απορρίψει πάρα πολλά δυνητικά υπέροχα τραγούδια μόνο και μόνο επειδή έχω ακούσει μια κακή ερμηνεία (ή απ’ τη γνωστή προκατάληψη απέναντι σε κάποιους εντεχνόπουλους).
Στη νετ λάκης με μητροπάνο τα δίνουν όλα. καληνύχτα!
Αγαπητό Βυτίο,
η εισαγωγή του ποστ είναι πολύ εύστοχη και, αν μου επιτρέπεις, ο συνδυασμός του τι συμβαίνει στην καθημερινότητα με το τι συμβαίνει στην τέχνη (εν προκειμένω στη μουσική) είναι απόλυτα λογικός. Ο τρόπος που φερόμαστε στα καφενεία και στα σπίτια μας, αντικατοπτρίζεται και στην τέχνη, πού είναι το αλλόλοτο;
Τα περί πόζας και στησίματος μου έφεραν στο μυαλό την εξής παρατήρηση: ζώντας εκτός Ελλάδας εδώ και 7 χρόνια, μπορώ να σου πω ότι τα Βαλκάνια (τα ίδια με την Ελλάδα γίνονται και στις όμωρες προς βορράν χώρες + Τουρκία +Κύπρο) έχουν την πρωτιά των βαμμένων (κόκκινων και ξανθών κυρίως) μαλλιών, των στυλιζαρισμένων φρυδιών και του ποζάτου ντυσίματος και φερσίματος.
Και όλο αυτό κάνει copy paste το… Sex and the city. Όλες οι γυναίκες κατά βάθος θέλουν να μοιάζουν στις ηρωίδες των αμερικάνικων σήριαλς (ή στην Τατιάνα Στεφανίδου, το ίδιο κάνει τελικά).
Μου βγάζει νόημα να καθρεφτίζεται όλο αυτό και στα μουσικά δρώμενα. Είτε στη μορφή του χατζηγιάννειου στυλ, είτε στη μορφή του «πολύ ψαγμένου-πολύ φιλοσοφημένου- πολύ «έχω φάει τη ζωή -και τις χυλόπιτες- με το κουτάλι».
Αξίζει όμως να πει κανείς ότι και εκτός των τειχών -και τουλάχιστον στην Δυτική Ευρώπη- δεν είναι πως συμβαίνουν και τα σούπερ καταπλήκτικ πράγματα, κι αυτό έχει να κάνει τόσο με την φτώχεια της εποχής, όσο και με την ισοπεδωτική εισβολή της αμερικάνικλης κουλτούρας και την παγκοσμιοποίησης στην τέχνη.
Όπως και να’χει, έφαγα ήττα όταν είδα τον Θανασάκη πλάι στο Σαββόπουλο. Ντρεπόμουν κι ένιωθα άβολα γι’αυτό που έβλεπα. Κι έχω την αίσθηση πως και οι τρείς που αναφέρεις (λιγότερο ο Αγγελάκας πάντως) τα τελευταία 6-7 χρόνια έχουν μπλοκάρει αρκετά και δυσκολεύονται λιγάκι.
Οψόμεθα.
Δε φταίω εγώ για το σεντόνι. Φταις εσύ που έβαλες 13000 μέρες… ε, παρντόν, θέματα, σε ένα ποστ! 🙂
Για αυτό ακούμε Λένα Πλάτωνος και δημιουργούμε ισχυρά αντισώματα ενάντια στην εντεχνίλα(προσπαθουν και αυτοι οι καημενοι να αγιασουν αλλα΄που να τους αφησουν οι διευθυντές Οδυσσεας, Μαργαριτα και Αντωνης;-)
Να ζησει ο ιδρυτης του Napster, που υπηρξε η απαρχη της καταβαραθρωσης αλλοδαπών και εγχωριων «ιερων» τερατων.
Εξαιρετικό ποστ, και όχι μόνο δεν το χάλασες στο τέλος αλλά το έβαλες στον σωστό, για μένα, δρόμο. Ειδικά για το Θανάση μου φαίνεται αδιανόητο να τον έχει ακούσει κάποιος (και όχι απλά να τον έχει να παίζει στο μπακραουντ) και να μην βλέπει άμεσα τη διαφορά του από την λοιπή εντεχνίλη, τόσο στιχουργικά όσο και μουσικά.
Απόσπασμα από συνέντευξη του Θανάση για τη στιχουργία του:
«Θεωρώ τελείως πληκτικό μέσα από το στίχο να περιγράψεις συναισθήματα, να λες σε μισώ, ή σ’ αγαπώ. Είναι ό,τι χειρότερο μπορώ ν’ ακούσω. Νομίζω ότι μέσα από εικόνες μπορούν να βγουν συναισθήματα που δεν μπορούν να εκφραστούν με τίποτα άλλο. «
Δηλαδή το σαββατοκύριακο που λέω να ρθω θα πάμε στο μάλαμα ή είναι πολύ ακριβός;
Επίσης δες λίγο και Βενετσάνου… έχει ψωμί εδώ. και ξέρεις πόσο σημαντικό είναι το ψωμί. (Καρέλη, Μυρτιώτισσα, Ελυάρ κ. α. αλλά και δικά της πεπραγμένα)
@ elia,
μα τελικά δίκιο έχεις. Μερικές φορές αν δεν πάρεις φόρα με το JCB και αν δεν πέσεις με φόρα πάνω στους μαντρότοιχους που περνιούνται για πέτρινοι κήποι δεν γίνεται δουλειά. Η ευαισθησία δε φαίνεται απ’ τα σφαλιστά (μάλιστα αυτή είναι λέξη για έντεχνο) μάτια, αλλά απ’ το χιούμορ, για να μην πω απ’ τον αυτοσαρκασμό.
@ δημήτρη,
όχι απλά το έχουν παρακάνει, το έχουν παραχέσει. Άσε με γιατί εντωμεταξύ είδα κάτι σκηνές σε τηλεοπτική εκπομπή και εκνευρίστηκα ακόμη χειρότερα.
Αλλά το λάθος σου είναι εξαρχής πως μπήκες σε σκέψεις για το αν φέρονται ως πνευματικοί άνθρωποι κλπ.
@ martin eden,
μα τί έχετε πάθει όλοι εδώ μέσα και συμφωνείτε με τον elias? Απαπα 🙂
Πάντως, όλο αυτό να σε οδηγεί στο να κόψεις τα ελληνικά, το θεωρώ άδικο. Κόψε αυτούς. Και για τον Δεληβοριά μπορώ και γω να πω πολλά θετικά. Και χιούμορ έχει και διαφορετική οπτική και χαλαρότητα και έχει διασκευάσει και tom waits (σχετικά καλά), πράγμα που σημαίνει ότι έχει γούστο.
γειά σου @van,
οι εντεχνόπουλοι που λες καταδικάζουν τραγούδια κυρίως όχι με κακές ερμηνείες, αλλά με την στάση και το ύφος τους. Αλλά αυτοί που πραγματικά δίνουν την χαριστικλή βολή είναι οι σταθμοί. 100 φορές την ημέρα, εκεί την ίδια playlist μέχρι να σου βγει απ’ τη μύτη, να πεις ε άι στο διάολο πια.
@ κροτ,
αναρωτιέμαι άραγε για αυτό που λες για τις γειτονικές χώρες και το όλο στυλ φταίει η γενικότερη καθυστέρηση (άρα με τα χρόνια θα αλλάξει) ή μια δόση ανατολής που δεν έχει τόσο να κάνει με την προοδο & την ανάπτυξη, όσο με βαθύτερες τάσεις και αναφορές; Πώς συνδυάζεται η βαλκανίλα με τις αμερικανόπληκτες συνήθειες;
Το sex & the city απ’ τη μια, το γύρισμα της πλάτης στην απλότητα απ’ την άλλη. Τόσο βάψιμο πάντως δεν έχω πετύχει στις (όχι και πάρα πολλές είναι η αλήθεια) χώρες που έχω πάει. Το στήσιμο παραμένει μεγάλη πληγή της ελληνικής νυχτερινής περιήγησης. Ευτυχώς έχουμε ακόμη το αλκοόλ. (που παρεπιπτόντως απ’ ότι κατάλαβα του δώσατε και κατάλαβε το ΣΚ. Να πω ότι ζηλεύω; Όχι θα πω όμως ότι θα ήθελα να ήμουν εκεί. Ορίστε μας, δε με σκέφτεστε καθόλου).
Συνεχίζω: Σκέψου όμως πόσο εύκολα το λες και πόσο φυσιολογικό μου ακούγεται. Ντράπηκες που ο θανασάκης βγήκε δίπλα στο Σαββόπουλο. Κάποτε ανακάλυπτα τον Νιονιο και δεν πίστευα στ’ αυτιά μου. Δεν μπορούσα να χωνέψω τα τραγούδια του. Τώρα ο όλος τρόπος του μ’ έχει φτάσει εκεί ακριβώς που λες. Να θέλω να προστατέψω τρόπον τινά τον Θανασάκη. Ακούγομαι υπερβολικός ε?
Δεν ξέρω αν γίνονται super καταπληκτικά πράγματα. Είμαι γέρος στα μουσικά. Αλλά όλο και κάτι ακούω και μου κάνει.
χαιρετώ προς το παρόν μόνο.
@ greekgaylolita,
κατ’ αρχάς να πω περαστικά; τα λέω.
Αλλά αχ αυτοί οι διευθυντές που εξέθρεψαν κάθε λογής πλιατσικολόγους και σοβαροφανείς κότσιρες που τραγουδάνε χαμογελαστοί «της αγάπης αίματα». Μα τί είδους αλλόκοτο αστείο είναι αυτό; Παραλίγο να με κάνουν να μισήσω τ’ άσπρα πουκάμισα. Με δυσκολία βγήκα αλώβητος.
μισό λεπτό, όταν λέω napster ρίχνω κι ένα ευχαριστώ προς άγνωστη κατέυθυνση.
@ Βαρώνε Κόζιμο,
και επιμένω ο Θανάσης ήρθε αρκετές φορές σε προστριβή με όσους κατά τ’ άλλα τον ακολουθούν κατά πόδας, με το αδηφάγο κοινό σα να λέμε, για να κρατήσει για τον εαυτό του το δικαίωμα στη διαφορά ή καλύτερα το δικαίωμα να μιλάει με λέξις κι όχι με συνθήματα. Αλλά το νυχτερινό μαγαζί με το Σαββόπουλο ήταν φάουλ και μάλιστα αντιαθλητικό. (και πάλι βέβαια απ’ την άλλη πλευρά το καταλαβαίνω. Δεν είναι και λίγο. κάποτε θ’ ακουγε σαββόπουλο στο καστεόφωνο και θα μουρμούριζε για τη ζωζώ. Πώς να πει μετά όχι;)
@ le vert,
βενετσάνου yok για μένα. Επίσης έχεις σκοπό να μου κουβαληθείς 🙂 ???
Μέχρι σάββατο απόγευμα βρες κάπου να μείνεις. Μετά εδώ θα είμαστε & θα σε περιμένουμε. Έχει πέσει kazim koyouncu & aksu που θα σε παέι καπνός.
Χμ, υποθέτω πως φταίει κι η Ανατολή, φταίει και που χάνουμε το μπούσουλα και κοπιάρουμε ό,τι μας σερβίρουν, φταίει και το γεγονός πως είμαστε ενθουσιώδεις και μαϊμουδίζουμε με μια άλφα ευκολία.
Από την άλλη (και δεν θέλω να μειώσω την Αμερική, γιατί έχει συνεισφέρει και καταπληκτικά πράγματα), για μένα τίποτα δεν είναι μονοδιάστατο: η εισβολή της Αμερικής στην πολιτική ζωή τριών εκ των χωρών στις οποίες αναφέρομαι, συνοδεύτηκε λογικά και από την πολιτιστική εισβολή.
Οι άλλες, που όψιμα γνώρισαν όλο αυτό το καρναβάλι, έγιναν βασιλικότερες του βασιλέως.
Τώρα, για το σκηνικό του Θανάση με το Σαββόπουλο, πιο πολύ με ενόχλησε που αυτό που έβλεπα δεν είχε δέσιμο, δεν ήταν ομοιογενές. όταν πρωτοάκουσα για το «πάντρεμα», σκέφτηκα πως θα μπορούσε να είναι και ιδανικό. Αλλά τελικά, θες που ο Σαββόπουλος άλλαξε, θες που ο Θανάσης είναι ντροπιάρης και αυθεντικός, η μαγιονέζα πάντως έκοψε.
Κι εμείς δεν περάσαμε καλά εκείνο το βράδυ.
Σε αντίθεση με ένα πιο πρόσφατο βράδυ που περάσαμε περίκαλα -και που θα είχε πλάκα να είχαμε και το βυτίο μαζί μας! 😉
Μακριά δεν είν’τα σάββατα όμως, θα επανορθωθεί το πράγμα! 🙂
@ κροτ,
προς το παρόν κρατάω την τελευταία φράση σου που πολύ μου αρέσε. Περνάω διαβολοβδομάδα (καλά εντάξει είμαι και λίγο υπερβολικός), σκέφτομαι μπαράκια και ουίσκια σε ποτήρια ξέχειλα και όλο ρωτάω τί ώρα είναι, μπας και κάποιος απαντήσει Σάββατο βράδυ.
κατά τ’ άλλα προχωράω με αμερικάνικα σαξόφωνα, οπότε μάλλον αυτή τη στιγμή ξεπερνάω ευκολότερα το μαϊμούδισμα και την άχαρη μίμηση.
Πάντως ας μην ξεχνάμε ότι ως γνήσιοι βαλκάνιοι αντιμετωπίζουμε βαθιά προβλήματα ταυτότητας. Άρα είμαστε σαφώς πιο ανοιχτοί σε ερεθίσματα, στρεβλώσεις & μιμήσεις της κακιάς ώρας. Και άλλωστε και μεις γνωρίσαμε μια (έμμεση τουλάχιστον) εισβολή πολιτική.
δέκα φορές αποπειράθηκα να αφήσω ένα σχόλιο και έντεκα μετάνιωσα
το ξανασκέφτηκα όμως, κάτι χρώσταγα
θέλω-εν γνώσει των συνεπειών-να δηλώσω πως τα δυο προσωπικά δισκάκια του Παυλίδη «Αφού λοιπόν ξεχάστηκα» (κυρίως αυτό) και «Άλλη μια μέρα» ήταν κάτι που χωρίς φτιασίδια και παραπανίσια λόγια βρήκε κέντρο σ αυτό που εγώ θεωρώ ελληνικό τραγούδι σήμερα, ναι ελληνικό, ελληνικότατο
απολύτως υποκειμενικά
σε ότι αφορά τους επιγόνους Νταλάρα και Χαρούλας, «δεν ξέρω, δεν είμ’ από δώ»
ευχαριστώ σας
@ κ. Μοίρη,
ο Παυλίδης είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση. Ομολογώ ότι το «αφού λοιπόν ξεχάστηκα» δεν το έχω πολυακούσει, αλλά επειδή σας εχω μια άλφα εμπιστοσύνη στα μουσικά, θα το κοιτάξω καλύτερα.
Όμως ελπίζω να μην βάζετε στην ίδια μοίρα Αλεξίου & ακατανόμαστο. Κατά τη γνώμη μου όπως προείπα κιόλας, ανάμεσα στους δυο τους υπάρχει χάσμα. Ειλικρινά έχω πολλά να πω γι’ αυτούς τους δύο και τους δύο ολοκληρωτικά διαφορετικούς κόσμους που αντιπροσωπεύουν και την καθολική νίκη του κόσμου του ΓΝ. Αλλά περνάω μια άθλια από άποψη διάθεσης και χρόνου εβδομάδα, οπότε επιφυλάσσομαι.
Το ότι γράφετε Χαρούλα και το ότι νομίζω ότι κάποτε κάπου γράψατε κάποιο σχόλιο γι’ αυτή (ισχύει άραγε αυτό; δεν είμαι σίγουρος και δεν μπορώ να ψάξω αυτή τη δύσκολη στιγμή) πιστεύω ότι φανερώνει ένα παλιό ίχνος συμπάθειας. Μπορεί και να κάνω λάθος.
Πάντως δεν είναι όλοι ίδιοι. Άλλο Χαρούλα, άλλο τζωρτζ.
χαιρετώ σας.
όχι, δεν είναι όλοι ίδιοι
και πολύ περισσότερο εγώ σε σχέση με είκοσι χρόνια πριν
περαστικά εύχομαι
@ κ. Μοίρη,
πάντως η Χαρούλα έχει τραγουδήσει και Πλιάτσικα και μάλιστα παραπάνω από μία φορά. Οπότε δέχομαι τα περαστικά ως προς την δυσκολία μου να αποχαιρετήσω τα τραγούδια της μια και καλή.
καλό σας βράδυ και θα επανέλθω δριμύτερος (χωρίς άλλο έτεχνο το υπόσχομαι)
όχι, τα περαστικά στην άθλια από άποψη διάθεσης και χρόνου εβδομάδα πήγαιναν
τα άλλα είναι δευτερεύοντα
μα είστε χρυσόστομος κ. Μοίρη. Μόλις το είπατε, όλα ξανάγιναν όπως πρέπει. Ηρεμήσαμε.
Καλό μήνα.
Πολύ ενδιαφέρον θέμα που σηκώνει όμως πολυυυύ συζήτηση…
Καταρχάς να πώ οτι είμαι συνθέτης κυρίως κινηματογραφικής μουσικής και όχι μόνο.
Τώρα για το αν υπάρχει μοντέρνα μουσική (αν κατάλαβα καλά εννοείς σύγχρονη,προτότυπη κτλ) μπορώ να σου πω με σιγουριά απο πρώτο χέρι πως ναι υπάρχει και πολύ καλή μάλιστα το πρόβλημα όμως είναι στο πόσο η Ελλάδα είναι ανοιχτή σ’αυτού του είδους τη μουσική.Επίσης πιστεύω πως αν οι ίδιοι γνώστοι έλληνες καλλιτέχνες ζούσαν στο εξωτερικό θα βλέπαμε και θα ακούγαμε τεράστια διαφορά…οπότε το πρόβλημα αρχίζει απο τη παιδεία και δε μιλάω μόνο για τη σχολική και ακαδημαική παιδεία αλλά γενικότερα έστω και μια εσωτερική αναζήτηση του κάθε ατόμου σε προσωπικό επίπεδο.
Απ’την άλλη όμως δεν είναι και λύση να βγούμε στους δρόμους και να γκρεμίσουμε όλα τα μπουζούκια λέγοντας πως απο δω και πέρα όλοι θα ακούμε »ποιοτική» μουσική αλλά όχι και να είναι μονοπόλιο τα μπουζούκια όμως.
Και κάτι τελευταίο για να κλείσω οι »ταμπέλες» στη μουσική μόνο κακό κάνουν.Δε μπορώ να καταλάβω πως κάποιοι καλλιτέχνες προσπαθούν να »ενταχτούν» οι ΙΔΙΟΙ σε κάποιο είδος…αν μου έλεγαν να χωρίσω ολόκρληρη τη μουσική σε κατηγορίες θα έβρισκα μόνο δύο…
την »καλή» και τη »κακή».Και δεν εννοώ »καλή» μόνο το κονσέρτο για πιάνο του Rachmaninoff αλλά οτιδήποτε γιατί όχι και ένα ποπ κομμάτι,
ενώ »κακή» θα μορούσε να είναι απο το καινούγιο cd-single ενός μοντέλου μέχρι και ένα έργο κλασικής μουσικής…
Καλημέρα σας!!!
γεια σου Κώστα και σόρυ για την καθυστέρηση. it’s been a long week.
συμφωνούμε για τις ταμπέλες και για τις δύο μοναδικές κατηγορίες μουσίκης.
Το θέμα με τα μπουζούκια δεν είναι όμως μόνο μουσικό. (μικρή επεξήγηση: όταν λέω μποζούκια εννοώ τα κυριλέ μαγαζιά της Ιεράς Οδού, της παραλιακής & της Συγγρού. όχι αυτά της εθνικής οδού. Η διαφορά έγκειται στο ότι οι μεν αγαπάνε αυτό που κάνουν, οι παίρνουν πολύ στα σοβαρά τους εαυτούς τους.). Το θέμα εκεί είναι κυρίως αισθητικό, άρα κάτα κάποιο τρόπο πολιτικό. Τα βλέπω να αναπαράγουν όχι μόνο με τις νότες αλλά με την όλη λειτουργία τους, τον πιο ανυπόφορο ελληνικό τρόπο. Αντιγράφουν τηλεοπτικές πρακτικές και καθημερινές αγριότητες.
Όσο για το αν υπάρχει μοντέρα μουσική στην Ελλάδα, οι ευθύνες ανήκουν και στους εφησυχασμένους ακροατές. Ας ψάχνουμε κι εμείς περισσότερο.