Παρακολουθώντας τα πράγματα από μια απόσταση τις τελευταίες μέρες, έμαθα ένα σωρό πράγματα. Η κυβέρνηση βρίσκεται σε μάχη με τις απειράριθμες ελληνικές συντεχνίες, που αντιδρούν λυσσωδώς στην πρόοδο και τον εκσυγχρονισμό της χώρας. Αυτός έχει φορέσει το κοστουμάκι της κοινής λογικής που θα εξυγιάνει την αγορά και θα επαναφέρει το ομολογουμένως χαμένο μέτρο. Η αριστερά τρέχει πανικόβλητη υποστηρίζοντας τη μία συντεχνία μετά την άλλη, τον ένα προνομιούχο μετά τον άλλο. Τα Μέσα εξηγούν στο κοινό και τους καταναλωτές της δημοκρατίας, την αναγκαιότητα και το ορθόν των αλλαγών. Απ’ τη μεριά τους, οι πολίτες στέλνουν sms στους ραδιοφωνικούς σταθμούς, βρίζοντας ανάλογα την εβδομάδα και την απεργία, τους λιμενεργάτες, τους ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας και τους ιδιοκτήτες φορτηγών. Οι απεργίες όλων αυτών των συμπαθών τάξεων, δεν έχουν ως υπόβαθρο κάποια δίκαια ή κοινώς αποδεκτά αιτήματα, αλλά ζητούν να συνεχίσουν στην προηγούμενη κατάσταση, άσχετα ποιά ήταν αυτή. Οι υπόλοιποι, περιμένουν τη σειρά τους να απεργήσουν, τη σειρά τους να βγάλουν τα κομπιουτεράκια, τη σειρά τους να επιβιώσουν. Περιμένουν στη στάση ιδρώνοντας. Το μετρό συνεχίζει να κινείται χωρίς a/c και με αραιωμένα δρομολόγια. Τα μελτέμια αναβλήθηκαν μέχρι νεωτέρας. Η υγρασία κολλάει πάνω στα πουκάμισα.
***
Όλο το νόημα βρίσκεται στον θερινό παρουσιαστή ειδήσεων του MEGA. Ο τρόπος που μιλάει, ειρωνεύεται, απευθύνεται στους εκάστοτε συνομιλητές του είναι ενδεικτικός. Ο Λιάρος δεν είναι παρουσιαστής ειδήσεων. Υπάρχει στα σαλόνια μας, για να μιλήσει εξ ονόματος όλων. Υπάρχει κάτω απ’ το άσπρο σεμεδάκι της θείας μου, για να επισημάνει σε αυστηρούς τόνους στους απεργούς τα προβλήματα που δημιουργούν στον τουρισμό. Υπάρχει στο πλάι του βόμβου του a/c για να βάλει επιτέλους στη θέση τους, τους διεφθαρμένους πολιτικούς και τον αναποτελεσματικό κρατικό μηχανισμό. Υπάρχει στις οθόνες μας, για να μας μαλώσει που δεν προχωράμε όσο γρήγορα πρέπει στις αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές. Οι παρουσιαστές γεννήθηκαν και ήρθαν εδώ τον Αύγουστο του 2010 για να πουν στους δικηγόρους, τους συμβολαιογράφους και τους φορτηγατζήδες, ότι από δω και πέρα θα πρέπει να τελειώνουμε με τις στρεβλώσεις.
***
Οι παρουσιαστές και τα παραθυρένια πλάσματα δεξιά κι αριστερά τους όμως, δεν είναι οι ομιλούσες κεφαλές της κυβέρνησης ή κάποιου καναλάρχη. Δεν κάνουν τη δουλειά κάποιου εθνικού εργολάβου, δεν προσπαθούν να υπερασπιστούν τον εργοδότη τους. Αυτό θα ήταν ένα απλό φαινόμενο. Θα το κατανοούσαμε, θα το εξηγούσαμε και θα αντιμετωπίζαμε (αν και όπως μπορούσαμε τέλος πάντων). Διαβάζω και βρίσκω εξαιρετικό τον τρόπο που το θέτει η R. Adler: “Journalists see themselves as a class apart”. (Ειδικά αφού μιλάμε για την τηλεόραση μάλιστα, θα άλλαζα λίγο τη φράση, χρησιμοποιώντας την πρόταση του M. Deuze και θα έλεγα οι media workers). Στο ελληνικό χάος, θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι υπάρχει μια νέα και εντελώς ξεχωριστή τάξη. Όλοι αυτοί, που παλιά αποκαλούνταν δημοσιογράφοι, δεν στηρίζουν κάποια συγκεκριμένη πολιτική παράταξη ή κάποια συγκεκριμένα πρόσωπα. Αντίθετα έχουν αναλάβει το ρόλο του εγγυητή της τάξης και της κανονικότητας. Παρέχουν το ιδεολογικό υπόβαθρο για την εμπέδωση και προώθηση ορισμένων συνθηκών. Οι πρώην δημοσιογράφοι, μοιάζει να μην ταυτίζονται ούτε με τις ελίτ για τις οποίες εργάζονται, ούτε με τον μεσοαστό που βλέπει στις ειδήσεις το μακρινό κακό που χτυπάει τον κόσμο κάπου σε κάποιο σημείο με δύσκολη προφορά και θολά σύνορα (πχ. Κυψέλη). Μοιάζει να θεωρούν τους εαυτούς τους, α class apart, τα πιο αγαπημένα παιδιά ενός πολύπλοκου οικονομικού συστήματος, που βρίσκεται σε αναβρασμό, αναζητώντας τρόπους περαιτέρω εξέλιξης. Με άλλα λόγια αυτό που παρακολουθούμε εμβρόντητοι κάθε βράδυ στις 8, δεν είναι βλέμματα και ρεπορτάζ, αλλά γενναία δείγματα της πιο ωμής δύναμης. Είναι η εξουσία στην πιο καθαρή της μορφή.
***
Μία απ’ τις κυρίαρχες επιτυχίες της τάξης αυτής είναι ότι αλλάζει τον κόσμο, αλλάζοντας τις λέξεις (δικαιώνοντας έτσι με ένα διαστροφικό τρόπο τον Μαλαρμέ). Ήδη η λέξη δημοκρατία έχει ένα εντελώς καινούριο νόημα. Ένα νόημα που συναντούν οι πολίτες μια φορά κάθε τέσσερα χρόνια. Στο μεταξύ διάστημα, τα Μέσα δεν θα πληροφορήσουν μόνο, αλλά θα λύσουν και τα προβλήματα. Δε θα ενημερώσουν, αλλά θα δημιουργήσουν και συμμαχίες κατά της ακρίβειας. Θα επικοινωνήσουν live με τον υπεύθυνο της δημόσιας υπηρεσίας. Θα παίξουν το ρόλο του δικτύου κοινωνικής προστασίας. Δημοκρατία αποκαλείται το πολίτευμα στο οποίο ο πολίτης συμμετέχει στα κοινά με τη μεσολάβηση του τηλεφωνικού κέντρου του σκάι. Δημοκρατία είναι το πολίτευμα, στο οποίο επαναπροσδιορίστηκε η έννοια της συμμετοχής και, είμαστε τυχεροί, στοιχίζει μόνο 1,10€/ λεπτό.
Στείλε σκατά, κενό και το όνομα σου στο 14870 και δε θα χρειαστεί να αποφασίσεις για τίποτα πια.
το βυτίο 
Δεν βρισκεις τιτλο; τσ τσ τσ… να σου βρω εναν: «το κοστουμάκι της κοινής λογικής»
(δικο σου ειναι!) :))
Παρακολουθούσα τον κο Λιάρο να συντονίζει το διάλογο μεταξύ του προέδρου των ιδιοκτητών φορτηγών, του προέδρου των εμπόρων κι άλλου ενός, δε θυμάμαι ποιου. Ενώ λοιπόν το βλέμμα μου εναλασσόταν ταχέως μεταξύ των τριών αυτών προσώπων, όποτε παρέμβαινε ο παρουσιαστής, κολλούσε το βλέμμα μου πάνω του. Σχημάτισα ακριβώς την ίδια άποψη και πραγματικά ήθελα να πεταχτώ κάτω από το σεμεδάκι και να τον βγάλω από το πλάνο (ελληνάρας και γω, δεν μπορείτε να πείτε).
Σκέφτομαι, ότι εκείνο που δεν είναι μετρήσιμο (ή: που αποφεύγεται -διόλου τυχαία ίσως- να μετρηθεί) είναι η έκταση και ο βαθμός της απονομιμοποίησης των δημοσιογράφων. Ότι ο πολιτικός κόσμος έχει απονομιμοποιηθεί σε μεγάλο βαθμό, με απλά λόγια: ότι κανείς δεν τον παίρνει στα σοβαρά, το ξέρουμε εδώ και καιρό (άσχετα αν είναι πολύ πιθανό να μη φανεί στις εκλογές -για μια ακόμα φορά). Βλέπω τον Τράγκα ή τον Χατζηνικολάου να ωρύονται υπέρ των στρωμάτων που πληρώνουν χωρίς να φταίνε, τον Πρετεντέρη να ζητά το δίκιο του απολυμένου, και αναρωτιέμαι μήπως νιώθουν αυτή την απειλή. Όχι καμιάς σέχτας που θα τους πιστολίσει, την απειλή του κοινού που θα τους αγνοήσει έχω στο μυαλό μου.
Δεν είναι λεπτή η διαφορά μεταξύ journalists και media workers.Και αναρωτιέμαι ποιος από τους δύο είναι πιο επικίνδυνος.
Πάντως από τα γραφόμενά σας κρατώ το «ενός πολύπλοκου οικονομικού συστήματος, που βρίσκεται σε αναβρασμό, αναζητώντας τρόπους περαιτέρω εξέλιξης»,που είναι και η ουσία του προβλήματος.
(Αλήθεια,αφού θ’ ανοίξουν τα κλειστά επαγγέλματα,γιατί δεν ανοίγει και το επάγγελμα του πρωθυπουργού;)
Επειδή δεν έχω καθόλου εικόνα, γιατί δεν έχω καμία επαφή με ΜΜΕ, σε ευχαριστώ Βυτίο που χαλάς τις διακοπές σου για να με πληροφορήσεις σχετικά με την κατάσταση που επικρατεί στα ελληνικά ΜΜΕ. Θα σου έλεγα να σταματήσεις να βλέπεις ειδήσεις, γιατί επηρρεάζεις την ψυχική σου ηρεμία, αλλά μετά θα έχανα την τύχη να διαβάσω ένα τέτοιο ποστ.
Νομίζω πως αυτό που βιώνετε είναι απόλυτα παράλογο. Ακούγεται σκέτη κοινοτυπία αυτό που λέω, αλλά είναι πραγματικά ο ορισμός του παραλόγου.
Πάντως, για μένα ισχύει η εκδοχή της εξήγησης που ονομάζεις απλό φαινόμενο. Σαφώς και η ματαιοδοξία που υπονοεί ο Δύτης παίζει ρόλο (έχω στο μυαλό κυρίως τους «ωραίους» Χατζηνικολάου και Πρετεντέρη), αλλά αυτά τα φροϋδικά αίτια δε με νοιάζουν και πολύ. Απλά αναρωτιέμαι πώς γίνεται να είναι τόσο λίγοι αυτοί που το παίρνουν πρέφα.
Ειλικρινά αν εμφανιζόταν μια τρομοκρατική ομάδα που θα μπούκαρε στα σπίτια και θα έσπαγε τις τηλεοράσεις, νομίζω πως θα επιτελούσε απαράμιλης αξίας προσφορά στην ανθρωπότητα.
Κροτ, δεν υπονοώ ακριβώς ματαιοδοξία, λέω ότι έχουν μια (ακόμα και υποσυνείδητη -εξηγείται) συναίσθηση της, ας πούμε, ταξικής αποστολής τους, και αυτή κινδυνεύει από την απονομιμοποίηση -και το ξέρει.
ok, κατάλαβα λάθος, όμως πιστεύω πως υπάρχει και ματαιοδοξία -για την οποία σκασίλα μας, βεβαίως. Ενώ για την «ταξική αποστολή», όπως εύστοχα την ονομάζεις, χμ, όχι σκασίλα μας….
Μην ξεχνάμε και το ραδιοφωνικό τοπίο. Είναι το τελευταίο οχυρό που πέφτει νομίζω. Αν δεν κολλήσεις στην αποβλάκωση του σκυλάδικου με ή χωρίς αθλητικά, έχεις αιχμαλωτιστεί καλά στο ΣΚΑΙ ή στο ΒΗΜΑ FM και δεν γλυτώνεις με τίποτα τη λυσσαλέα προπαγάνδα.
Νομίζω πως οι εξαιρέσεις σε ραδιόφωνο και εφημερίδες ποτέ δεν ήταν τόσο λίγες.
Δύτη, θα ήταν καλύτερα αν έλεγες ότι «είχαν» μια συναίσθηση της ταξικής αποστολής τους. Και την είχαν όντως υποσυνείδητα μέσα στην παράκρουση του μεγαλείου και της παντοδυναμίας που τους προκαλούσε η γλοιωδεία και η δουλικότητα των πολιτικών και η αναγνώριση του ρόλου τους ως μόνων εγγυητών από τις ηλιθιοποιημένες μάζες (όλοι άλλωστε ντύνουμε ενστικτωδώς τα πάθη μας με σεμνό και ηθικό μανδύα – μας κάνει να αισθανόμαστε λιγάκι ανώτεροι αυτός ο αυτόματος μηχανισμός εξιδανίκευσης). Τώρα που τα πράγματα σκουραίνουν και οι προβλέψεις είναι πλέον επισφαλείς αρχίζουν να προσγειώνονται και αυτό που μετράνε είναι το κόστος της απαξίωσης των καρνέ με τα τηλέφωνα που μαζέψανε όλα αυτά τα χρόνια. Από την μια δεν τολμούν να υπερασπιστούν δημόσια τις επενδύσεις τους, φοβούμενοι ότι θα τους πάρουν με τα ώριμα φρούτα και ότι θα χάσουν την όποια αξιοπιστία τους έχει απομείνει. Από την άλλη όμως τρέμουν και το καινούργιο που δήθεν και αυτοί μαζί με όλους προσδοκούν και που πιθανολογούν έντρομοι ότι μπορεί τελικά και να έρθει. Έντρομοι διότι δεν ξέρουν αν θα τους είναι εύκολο να του τηλεφωνούν του καινούργιου στο κινητό μέσα στα άγρια μεσάνυχτα και να του μιλούν στον θρασύ ενικό, όπως μάθανε με τα μέχρι τώρα παράσιτα. Φαίνεται πλέον ξεκάθαρα σε όλους τους «μεγάλους» αυτό. Ειδικά αν έχει κανείς την ευκαιρία να τους δει από κοντά.
Εξαιρετικό κείμενο κατά τα λοιπά. Για την ποιότητα της γραφής κυρίως.
Σκότωσε το MEGA που έχεις μέσα σου
@ ετοιμοπόλεμη ροδιά, όπως πάντα. P )
@ Mάνος, πραγματικά ασκούμαι ώστε να παραμένω ψύχραιμος. Λέω στον εαυτό μου ένα σωρό ωραία λογικά επιχειρήματα. Αλλά ακόμη δεν μπορώ να το καταφέρω. Νομίζω μπορεί πλέον να έχω και πίεση.
@ Δύτη, αυτό είναι ένα αισιόδοξο σενάριο. Μακάρι να ισχύει. Είμαι λίγο αμφίθυμος όμως. Απονομιμοποίηση των δημοσιογράφων; Πολύ φοβάμαι ότι ακόμη εγώ προσωπικά δεν μπορώ να το δω. Τουλάχιστον καθαρά. βλέπω άφθονη θυμοσοφία, «και καλά» αγανάκτηση, ίσως μια ανοχή σε βίαιες αποκαθηλώσεις. Αλλά απονομιμοποίηση ε; Αν είναι αυτή το δώρο της κρίσης, δέχομαι το deal.
@ Σελιτσάνε,
όχι δεν νομίζω ότι είναι λεπτή. Ο D. που το λέει, βασικά το προτείνει γιατί θεωρεί ότι πλέον αλλάζει εντελώς ο τρόπος που γνωρίζαμε ότι ασκείται το δημοσιογραφικό επάγγελμα. Εξαιτίας διαφόρων παραγόντων, πχ. new media και multiculturalism. Προσωπικά τείνω να προτιμώ τον όρο γιατί οι παρουσιαστές ας πούμε δεν παρουσιάζουν πολλά κοινά με ότι θεωρούσαμε ότι είναι η δημοσιογραφία. Είναι απλά εργαζόμενοι σε οργανισμούς και εταιρείες media. Νομίζω πιο καθαρό και άρα πιο εύκολα αντιμετωπίσιμο.
Κάποια επαγγέλματα δε θα ανοίξουν ποτέ.
@ Καλή μου Κροτ,
η ψυχική μου ισορροπία έχει ανάγκη και τέτοιου είδους ερεθίσματα. Αλλιώς ξεχνιέμαι. Για το αν πρόκειται για το απλό φαινόμενο που λέμε ή κάτι άλλο, είναι μεγάλη κουβέντα και τώρα δεν προλαβαίνω, άσε που το μυαλό μου τρέχει αλλού, ξέρεις στην παρέα κάτω απ’ το αρμυρίκι 🙂
ομάδα που θα σπάει τηλεοράσεις ε; Πάντα συμπαθούσα τους καταστασιακούς.
@ δύτη ΙΙ και κροτ ΙΙ,
χαίρομαι που τα βρίσκετε. Για ματαιοδοξία ούτε εγώ το βλέπω πάντως.
@ Γιώργο Κατσαμάκη,
έχω ακριβώς το ίδιο πρόβλημα. Δεν ξέρω τί να ακούω μές στα αμάξι. Τζούμα και γενικά εν λευκώ για μουσική ή Τσέκερη Κυρίτση. Κατά τ’ άλλα το κόκκινο δεν παλεύεται, όσο έχω ακούσει τουλάχιστον. Αναγκαστικά στο σκάι καταφεύγω τελικά, τουλάχιστον εκεί υπάρχει ο Καλαμούκης.
@ Ερμιππος,
πολύ ωραία το θέτεις το ζήτημα. Και καλά να παίρνουν μες στη νύχτα τηλέφωνο. Εδώ το θέμα είναι ότι οι άλλοι τους έπαιρναν από μόνοι τους. Ελπίζω σ’ αυτόν τον εξευτελισμό της επένδυσής τους. Ελπίζω σε λιγότερα τηλέφωνα στον κατάλογό τους. Και ας έχουν επιτέλους περισσότερη δουλειά οι γραμματείς.
και ευχαριστώ για την καλή σας κουβέντα.
@ η ζωή στο σαλόνι,
το σκοτώνω με μια απλωτή και μια ματιά κατευθείαν στον ήλιο, ασφαλώς χωρίς γυαλιά ηλίου.
χαιρετώ σας.
μα τι λέτε; όπως ωρύονται του λάος και της νδ η αριστερά έχει επικρατήσει ιδεολογικά στα μίντια.
η τηλεόραση είναι καλή γιατί κάνει καλή προπαγάνδα. όλες απεργίες είναι καλές αρκεί να μην γίνονται. και φυσικά προσοχή στον φρέντο του πάγκαλου και του μπουμπούκου.
έχω σταματήσει να παρακολουθώ ειδήσεις γιατί τις εκλαμβάνω ως πομπούς του καθεστώτος που έχει πείσει πολύ κόσμο ότι δημοκρατία είναι να κάνεις ότι σου πουν οι υπάλληλοι που λέγονται κυβέρνηση και να ψηφίζεις κάθε 3 χρόνια άλλους ή διαφορετικούς υπαλλήλους.
μία διανοητική χούντα που μετατρέπει κανονικότατα τα μυαλά σε μία μάζα από σκουπίδια.
ακόμη κι αν είναι να πουληθεί η ακρόπολη να είσαστε σίγουροι ότι θα μας πείσουν ότι θα πρέπει να υπακούσουμε γιατί έτσι θέλουν οι αγορές.
φυσικά δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να υπάρχουν δημοσιογράφοι. απλά οι πρετεντέρηδες , χατζηνικολίδες κτλ δεν είναι δημοσιογράφοι αλλά επαγγελματίες παπαγάλοι και εκβιαστές.
ο γραπτός λόγος (ακόμη και της οθόνης του υπολογιστή) σου αφήνει περιθώρια επεξεργασίας της πληροφορίας που δεν σου το επιτρέπει η εικόνα.
και ίσως δεν είναι τυχαίο (κι όχι απαραίτητα λόγω συνωμοσιών αλλά γιατί απλά προς εκεί κατευθύνεται η εικόνα) η εμμονή αυτής της κοινωνίας στην επιφανειακή ευτυχία , στην εικόνα και στην μη αντιμετώπιση της πραγματικότητας.
Το προηγούμενο ΣΚ ήμουν στο Πήλιο για ονοματοδοσία (και όχι βαφτίσια). Ζητούσα από φίλους να με βρίσουν που εδώ και τρεις σχεδόν μήνες που βρίσκομαι σε σπίτι με τηλεόραση, βλέπω. «Τηλεόραση»; Σα να τους έλεγα κάτι μακρυνό. «Μα τι βλέπεις;». Κι ενώ θεωρούσα ότι έχω πέσει χαμηλά, όχι, Λιάρο δεν είδα. Δεν αμφιβάλλω για τη δύναμη που ενδεχομένως έχουν οι μιντιάδες. Χαίρομαι που συνεχώς γνωρίζω κόσμο που δεν τον αφορούν όλ’ αυτά. Οπότε δεν μιλάμε για απλή απονομιμοποίηση, που λέει ο Δύτης. Ωραίο ποστ.
@ Ζωή στο σαλόνι, απλά καταπληκτική ατάκα!
Παράθεμα: ποστ νο. 209 (δεν έχω τίτλο) « Η Ζωή στο Σαλόνι
Ευστοχότατη η ανάρτηση.
Μαζί με το MEGA και τον Πρετεντέρη, να υπενθυμίσω και τον Παπαχελά στο ΣΚΑΪ το βράδυ της 7.12.2008, όπου έλεγε να κατέβει ο στρατός για να αντιμετωπίσει την κατάσταση. Ή την εκνευριστική συνήθεια του Πρετεντέρη να πετάει ατάκες του Τσώρτσιλ. Και άλλα τόσα…
Μια από τις πιο ωραίες φάσεις των νέων «Δεκεμβριανών» ήταν η συλλογική καταστροφή τηλεοράσεων στο Μοναστηράκι 🙂
Δυστυχώς αμφιβάλλω για την έκταση αυτής της «απονομιμοποίησης» των δημοσιογράφων.
Η ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΣΑΣ ΜΙΛΑΕΙ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΔΕΛΤΙΑ ΕΙΔΗΣΕΩΝ
άνθρωποι δυσκολεύομαι να απαντήσω σε όσα ενδιαφέροντα λέτε. Νομίζω πως ακόμη δεν έχω γυρίσει. θα ορκιζόμουν ότι τώρα δα, άκουσα το κυματάκι να σκάει τρία μέτρα μπροστά μου.
θα προσαρμοστώ και θα επανέλθω.
ένας μικρός χαιρετισμός προς το παρόν.
Παράθεμα: Οι πρώην δημοσιογράφοι και η δημοκρατία « Ανεμογκαστρι