Θα σε πετύχω τυχαία στο δρόμο. Καλησπέρα, τί κάνεις; Όλα καλά; Σκατά, τα ίδια, αντέχουμε. Θα περπατήσουμε μαζί.
Δεν ήμουν φτιαγμένος για αυτό, θα πεις.
Δεν ήμουν φτιαγμένος να έρθω εδώ, να περπατήσω αυτούς τους δρόμους, να κοιτάξω αυτά τα πρόσωπα, να ζήσω αυτές τις μέρες.
Δεν ήμουν φτιαγμένος να φοβάμαι μέσα στο τρένο, να απελπίζομαι στις κεντρικές λεωφόρους, να ελίσσομαι ανάμεσα στα πτώματα, να αποφεύγω τα απλωμένα χέρια, να παρατηρώ τα παραιτημένα πόδια.
Δεν ήμουν φτιαγμένος να ζήσω αυτά τα χρόνια, αυτές τις ουρές, αυτά τις αγωνίες, αυτές τις φτώχειες.
Δεν ήμουν φτιαγμένος για αυτό, θα πεις και θα σκέφτεσαι τις φωτογραφίες κάποιων διακοπών, τότε που ήμαστε όλοι είκοσι και τίποτα δεν μπορούσε να πάει στραβά. Τίποτα δεν έμπαινε ανάμεσα στον εαυτό και την επιθυμία.
Θα πεις. Ήμουν φτιαγμένος για εκείνη την μακρινή παραλία με την παράταιρη καντίνα, τις παγωμένες μπύρες και την πίτα κάτω απ’ το αρμυρίκι. Για αυτοσχέδιες συναυλίες, μυστήριες γυναίκες, σπιτικά ποτά, αγέραστα καφενεία και νυχτερινές μπάρες. Ήμουν φτιαγμένος για πρωινές βόλτες και σακούλες γεμάτες βιβλία. Για βραδινά μπάνια και κοφτές ντρίπλες.
Οι ώμοι μου ήταν φτιαγμένοι για ένα σακίδιο που θα ξυπνούσε στη μία μεριά του κόσμου και θα κοιμόταν στην άλλη. Τα δάχτυλά μου ήταν φτιαγμένα για να γράφω εξυπνακίστικες ιστορίες και εντυπώσεις από απερίγραπτα τοπία. Το στόμα μου ήταν φτιαγμένο για να γελάει με φριχτά ανέκδοτα και να πίνει (άλλο) ένα τελευταίο κονιάκ και να φιλάει εξωτικούς λαιμούς, ξαπλωμένα χέρια και σεντονένια πόδια.
Ήμουν φτιαγμένος να γνωρίσω τη δυστυχία του κόσμου ως μυθιστόρημα, κακιά ανάμνηση, μελαγχολική ταινία και δυσπρόφερτο πετίσιον.
Τώρα κάνω βόλτες σε έρημους δρόμους πνιγμένους απ’ τα εκατοντάδες ενοικιάζεται. Γράμματα στοιβάζονται σε εισόδους, ζητιάνοι και πρεζάκια στοιβάζονται σε πεζοδρόμια, άνεργοι στοιβάζονται σε βιογραφικά, μετανάστες στοιβάζονται σε στρατόπεδα.
Δεν ήμαστε φτιαγμένοι για να βαδίζουμε ατρόμητοι καταπάνω σε όλα τα ζόρια – λογαριασμοί, απολύσεις, ερημιές, μπάτσοι, φασίστες, βιβλιάρια υγείας. Εμείς υπολογίζαμε ότι θα κλαίγαμε μόνο από έρωτα και εθιμοτυπικά, σε μεγάλες αθλητικές νίκες και επετείους. Άντε πότε πότε κι ένας θάνατος. Εμείς υπολογίζαμε ότι θα διαβάζαμε τους θεωρητικούς για λόγους κουλτούρας και ότι θα τα βάζαμε με την υπερκατανάλωση, την αλλοτρίωση και άλλες έννοιες απ’ τις εκθέσεις ιδεών.
Δεν περιμέναμε ότι πρέπει να βγάλουμε φωτιά απ’ τις λέξεις, ότι πρέπει να περπατήσουμε ξανά μαζί σε χαμένες απεργίες, ότι πρέπει να ηττηθούμε όπως οι άλλοι, αυτοί που κάποτε θαυμάζαμε. Δεν περιμέναμε ότι η ζωή θα μας ζητήσει το λόγο.
Και τώρα, μείναμε να περπατάμε ανάμεσα στα λυσσασμένα για αίμα θύματα . Ο χαλασμός παντού γύρω. Ίσως κάναμε λάθος, ίσως ήμαστε αφελείς, ίσως συνοψίσαμε το όνειρο σε ότι χωρούσε στην αγοραστική μας δύναμη.
Δεν ήμαστε φτιαγμένοι για αυτό, θα σου πω.
Ύστερα, θα κοιτάξουμε τριγύρω, τους δρόμους που περπατήσαμε. Την Καραγιώργη Σερβίας, την Αιόλου, την Αθηνάς απ’ την Ομόνοια ως την Πλάκα. Περιφερόμενοι μετανάστες, μικρομάγαζα, βιοτεχνίες, παπατζήδες, διάσημα εμπορικά καταστήματα, ξεχασμένες κόκκινες σημαίες, πρεζάκια στην Κλαυθμώνος, στένσιλ “welcome to the dark side”, δυο τρία μπαράκια που κάποτε παραήπιες, το τμήμα στην κάθετη της Κολολοτρώνη – περνάς και φτύνεις πάντα – , η πλατεία Συντάγματος γεμάτη κόσμο μπερδεμένο, μαλόξ στα μάτια στην Πανεπιστημίου, Δεκέμβριος 2008 καθισμένος στην άσφαλτο – δίπλα σου περνάει ένας και στο πλακάτ η Κούνεβα, την άλλη την πιάνουν ξαφνικά τα κλάματα – βόλτες στη Σωκράτους να δεις με τα ίδια σου τα μάτια, ένοχος γιατί μόλις βγήκες από το πάλαι ποτέ «σόουλ», πεταχτά φιλιά, μια γριά με αίματα και μάσκα σε κάποια διαδήλωση, το μεταξουργείο καθημερινή πρωί, μια ρακή στο Γιλμάζ στα Εξάρχεια, το παρκάκι απέναντι καθώς φτιαχνόταν, τα σουβλάκια των Κούρδων στην Κάνιγγος, ένας Πακιστανός που σου λέει ευχαριστώ σαν τρελός για ένα δίευρω. Κοιτάξαμε την πόλη μας, τους δρόμους που περπατήσαμε.
Θα γυρίσεις με ένα θυμό, όλο χαμόγελο, και το τσιγάρο στο στόμα και θα μου πεις, μη φοβάσαι ρε. Από δω και πέρα, δεν είμαστε φτιαγμένοι για να μας παγώνει ο φόβος. Από δω και πέρα είμαστε φτιαγμένοι για να ζήσουμε.
το βυτίο 
……
Χρειαζόμαστε μια επαναστατική ενθάρρρυνση! Ωραία ανάρτηση!
το μπράβο είναι μικρό μπροστά σε αυτό…
φανταστικός. χάρηκα που σε βρήκα!
μπράβο…
να ζήσουμε όμως. μη το ξεχάσουμε και αυτό στη πορεία.
Α ρε βυτίο, τα πες όλα!
Παράθεμα: δεν ήμουν « η Λέσχη
Παράθεμα: Ναι, δεν ήμουν | what spring does with the cherry trees
εισαι πολυ δυνατός κι ωραίος βυτίο! ρησπεκτ …
!!!!!!!……
»Α! να ζήσει κανείς τουλάχιστο έτσι, αδιάφορο».Γ.Σ.
»Βυτίο», δεν γράφεις, συλλήψεις κάνεις – σκέψεων και συναισθημάτων όσων μοιάζουν.Μπράβο σου.
Παράθεμα: δέν ήμουν « Ο ΔΡΟΜΟΣ
Ναι ρε Βυτίο, ναι!
Αυτό είναι!
Βάλε μας φωτιά!
γειά σας παίδες. ευχαριστώ για τις καλές κουβέντες. να ‘στε καλά.
αφιερωμένο αντιδρασεξ: ρίξε στο κορμί μου σπίρτο να πυρποληθώ κλπ
Ωραίο να λογοτεχνείς, περιγράφοντας ψυχοφθόρες αλήθειες, και είσαι δυνατός σε αυτό….
Μα στο δια ταύτα πρέπει να επικεντρωθούμε και να έχουμε για οδηγό. Και εδώ χρειάζεται ηγέτης να τουμπάρει το αρνητικό κατεστημένο……
Δεν μου έδωσες χαρά για να σε ευχαριστήσω!. Περιέγραψες την αιτία της λύπης μου….
Μπάστα ποια η ηττοπάθεια. Δράση μπορείς να σχεδιάσεις?.
Antonis-team
Έτσι, πέστα, τους έχω βαρεθεί κι εγώ αυτούς και την κλάψα τους, έχει γεμίσει ο τόπος υπέροχη κλαψομουνικη λογοτεχνια. Μου χουν στειλει 50 φορες αυτο το πονημα κι εχω διαβασει αλλα 500 τετοια. Στο τέλος θα διοργανώνουμε ποιητικές βραδιές μέσω facebook για να στιγματισουμε το φαινομενο της παραμονης του ελληνος εις τον καναπε. Τα γυναικοπαιδα παρακαλω να κάνουν στη μπάντα, δεν προσφέρουν τίποτα εις τας πολεμικας επιχειρησεις περαν της συρικνωσεως του ηθικου και της ψωλης. Ειναι και ντεκαβλε η κλαψα…
Αν και ο τρόπος της έκφρασης σου είναι ακατάλληλος για ανηλίκους!, είναι η σκέψη μου κατάλληλα εκφρασμένη……
Μα σίγουρα, η εκπαίδευση μου, διαβλέπει πολλά για τα οποία ψάχνομαι!. Διαβλέπω δόλια υπεροδήγηση. Μα περιμένω!. Δεν αφήνω να πέσει τίποτα!. Είμαι εθνικιστής όπως άλλωστε όλοι οι υγιώς σκεπτόμενοι έλληνες. Και διασαφηνίζω. Θεωρό εθνικιστή τον Ηλία τον Ηλιού, καθώς και το Λεωνίδα τον Κύρκο!. Εγώ ο σχετικά ακραίος δεξιός, χωρίς κανένα ψήγμα αριστερής απόχρωσης!.
Μα κάτι μου μυρίζει!. Μα έχω απεριόριστη υπομονή, και συσσωρεύω επιθετικότητα. Για την Ελλάδα ρε γαμώτο!.
Να είσαι καλά φίλε.
Antonis-team.
!!!
επιτέλους είχα βαρεθεί την περιγραφική διαδικασία της σκέψης σου…αν δεν ματώσουμε δεν θα ζήσουμε σε τούτη τη ζωή
Ματώνει οποίος δεν ξέρει να φυλάγεται.
Ματώνει οποίος δεν οργανώνετε.
Ματώνει ο ‘γιούργιας’…. Ο αμελέτητος, ο απρογραμμάτιστος. Των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν.
Πήξαμε στο κλάμα. Μεμψίμοιρες καταστάσεις και αναφορές.
Εμπρός πότε θα πάμε?……
Antonis-team.
Μας φυτίλιασες βραδιάτικα φίλε. Καλά μας έκανες δηλαδή…
Εξαιρετικό φίλε μου! μπράβο.
Reblogged this on Εχω νεο τη βροχη and commented:
Έχω μέσα μου ακόμα κάτι φοιτητικό και μου αρέσουν αυτά τα κείμενα…
Παράθεμα: Nat's belongings » Blog Archive » Δεν ήμουν
Reblogged this on Mr. Multicultural (Τα ταξίδια του μικρού Ηλία) and commented:
Πανέμορφο άρθρο που καθρευτίζει κάθε σκέψη μου. Δουλεύω στο εξωτερικό αυτή τη στιγμή γιατί έτσι ήρθαν οι καταστάσεις. Όμως θα γυρίσω. Και θα γυρίσω με χαμόγελο γεμάτο θυμό και όχι φόβο.
Καλά τα λες, δε θα σταματήσω να στέλνω βιογραφικά έξω παρόλα αυτά.
η προτελευταία παράγραφος…
μπράβο- νομίζω πως οδοιπορεί και φτάνει σε προορισμό αυτό το κείμενο με έναν τρόπο απλά οικείο σε όλους μας αυτής της γενιάς.
Παράθεμα: δεν ήμουν | Στη Γαλαρία
μωρέ κανένας δεν ήταν φτιαγμένος για τίποτα μέχρι που έγινε. γερά βυτίο. 🙂
εγω θα πω ημουν φτιαγμενος για χειρότερα . εχουμε περασει κ εμεις απο κνε και αναρχία και ξέραμε να αισθανόμαστε περισσότερα από αυτα που υπήρχαν και να υπερβαλουμε στην περιγραφή .και μετα το ξεπερασα. καλο ξεπέρασμα .ειναι αυτο που ειναι . η υπερβαση μονο απο την αποδοχή .
ΚΝΕ και αναρχία ταυτόχρονα;…Με τέτοιο μπλέξιμο μπουτιών, πώς να μην το ξεπεράσεις;
xaxaxaxaaaxaxaaxaxaxa….πραγματικα…τριανταρησα πια, αλλα δεν τα ξεπερασα…καποιοι μπερδευουν την κατανοηση του κοσμου, με την αποδοχη του.
Τί να ξεπεράσεις; Εδώ ρωτάω το Δημήτρη τον, και μου απαντάει ο Μιχάλης.
vytio eisai thirio
εισαι πολύ ωραιος.
ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ !!!
Ώρα για δράση λοιπόν.
Δεν ξερω τι λενε οι αλλες/οι, εγω ομως θελω να τα σπασω ολα ρε βυτιο. Θρύψαλα να τα κανουμε και να φτιαξουμε τοπους και εποχες για να ζουμε.
Υ.Γ. αγαπημενο βυτιο.πόσο αγαπημενο βυτιο!
Σεβασμός! Respect, που λένε και στο χωργιό μου…
Όσο δεν είμαστε μόνοι μας σ’ αυτό αλλά υπάρχουν κι άλλοι που μας κοιτάζουν με θυμό, γεμάτο συνομωτικά χαμόγελα, μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα τη βγάλουμε καθαρή … και πάλι
*συνωμοτικά (και με την καλή έννοια ε;)
.Παράφορη εποχή
κι η μέρα όμορφη
η μέρα δύσκολη
μια πρόκληση ζωής
αθάνατοι θνητοί……..που λέει κι ο Μάλαμας.
Μπράβο σου βυτίο και πάλι μπράβο σου! 🙂
katapliktiko to keimeno..na sai kala 🙂
Reblogged this on Απόψεις επώνυμα and commented:
Εξαιρετικό κείμενο, λογοτεχνική περιγραφή της καθημερινότητάς μας…
»Και τώρα, μείναμε να περπατάμε ανάμεσα στα λυσσασμένα για αίμα θύματα»
Τα είπες όλα.
ΑΛΗΘΙΝΟ
Παράθεμα: Το Βυτίο: «Δεν ήμουν φτιαγμένος να ζήσω αυτά τα χρόνια…» « Ροΐδη Εμμονές
Μικρή ονειροπόληση πάνω στο «δεν ήμουν» :
Θα σε πετύχω τυχαία στο δρόμο. Στη στάση του λεωφορίου για Κέντρο, στο παγκάκι του πάρκου κάτω απ’ την οξιά, στο αντικρυστό τραπέζι της αγαπημένης μας καφετέριας. Σ’ όλα αυτά τα μέρη που σε βλέπω καθημερινά και δεν σ’ έχω δει ποτέ. Όμως εκείνη η μέρα θα έχει κάτι διαφορετικό. Θα το νιώσεις απ’ την στιγμή που ξύπνας κι όταν βρεθούμε, θα αρκούν δυό ματιές για να καταλάβεις. Μοιραζόμαστε τόσα κοινά εμείς οι δυό, τόσες ίδιες σκέψεις, εμπειρίες και αναποδιές, που μοιάζει έγκλημα να μην τό ‘χουμε πάρει χαμπάρι τόσο καιρό. Φαίνεται παντού, στο ντύσιμο μας, στη μελωδία που ίσα που βγαίνει απ’ τα ακουστικά μας, στα φρεσκοαγορασμένα βιβλία που προεξέχουν απ΄ τις τσάντες μας. Μα πάνω απ’ όλα φαίνεται στο βλέμμα μας, σ’ αυτόν τον μετρημένο τρόπο που κοιτάμε τον κόσμο γύρω μας. Είναι παρανοϊκό αυτό που θέλω να σου πώ, κι όμως κρυστάλλινο.
Είσαι κολλητός μου και δεν έχουμε γνωριστεί ακόμα. Έχουμε πάει διακοπές μαζί, έχουμε μεθύσει στα ίδια μαγαζιά κι έχουμε χορέψει στους ίδιους ρυθμούς, απλά πλάτη-πλάτη. Και ακόμα σημαντικότερο ίσως, είσαι ο παλιός σύμμαχος που ξέχασα γιατί ο πόλεμος δεν έγινε ποτέ . . .
Οι ματιές μας διασταυρώνονται και μου κάνεις νεύμα πως καταλαβαίνεις. Κι έπειτα κοιτάμε αλλού, κάποιον άλλον ταλαίπωρο δίπλα μας αλλά μ’ αυτό το ίδιο βλέμμα, κι αυτός τον επόμενο και κείνος τον μεθεπόμενο. . . Κι αυτό που γίνεται τώρα είναι ότι σηκωνόμαστε ένας-ένας απ’ τις θέσεις μας, απ’ τις στάσεις λεοφωρίων και τις καφετέριες και τα γραφεία μας. Κάπως μουδιασμένα και διστακτικά στην αρχή αλλά όλο και πιο αποφασιστικά στην σύνεχεια, σαν εκθετική πρόοδος. Ένας, δύο, πέντε, εκατό, δέκα χιλιάδες . . .
Κι έτσι ξεκίνησε.
Χαλ(λ)αρά, σαλονικιώτικα, για πρώτη φορά στην ιστορία.
Χωρίς κραυγές και πανό να μας ενώνουν. Χωρίς λύσσα και αίματα και ποδοβολητά και κουτουλίδια. Χωρίς φωτιά και χωρίς λαύρα. Χωρίς μπίου-μπίου και τρακατρούκες και μπλικιμπλόκια. Χωρίς ειδικά εφέ με λίγα λόγια, σαν ευρωπαικός κινηματογράφος. Απλά σηκωθήκαμε πάνω και ξέραμε πού έπρεπε να πάμε και τί έπρεπε να κάνουμε. Κουρασμένοι αναμφίβολα, αλλά σίγουροι. Τόσο σίγουροι που, τελικά, το κάναμε κιόλας.
– Και μετά; θα ρωτήσουν οι καχύποπτοι.
Χασμουρητό, ανασήκωμα των ώμων.
– Ε, και μετά ξυπνήσαμε.
Αυτά από μένα, φίλε blogger. Έπεσα χθες πάνω στον blog σου και οι κοινές εικόνες που βρήκα ήταν αναπάντεχα πολλές. Ε και τί σκατά, είπα να σου γράψω. Πάρε το βυτιοφόρο σου κι εσύ κι έλα μια βόλτα από το Ακρωτήρι της Κόπωσης να σε τρατάρουμε κάτιτις 🙂
ωραίος μαν. τα λέμε στα αλληλοκεράσματα.
@ βυτίο total respect………
Παράθεμα: Δεν ήμουν. « Στείρι Βοιωτίας
Ημαμά μου -ετών 84 – όταν της κλαίγομαι για την «κρίση» – μου απαντάει:»Τουλάχιστον δεν σκοτώνόμαστε – δεν κινδυνεύει η ζωή μας καθε μέρα». H μαμά, ετών 13, ξύπνησε μια μέρα και ήταν η Γερμανική κατοχή στην Αθήνα με όλα τα συμπαρομαρτούμενα επί 4 χρόνια, συν άλλα τόσα εμφύλιο κλπ. Δεν σπούδασε – δεν υπήρχαν τα χρήματα για δίδακτρα – δούλευε από 18 χρονών μέχρι που παντρεύτηκε κι έγινε μαμά και νοικοκυρά ( με τεράστιο απωθημένο μη εκπληρωμένων ονείρων και επιθυμιών).
Eγώ, ετών 56, η γενιά ας πούμε του Πολυτεχνίου, μεγάλωσα με λίγα κι απέκτησα πολλά (συγκριτικά). Tα παιδιά μου, 19 και 21 χρονών, μεγάλωσαν με πολλά που σιγά σιγά όλο και περικόπτονται… και προσαρμόζονται – άλλοτε δύσκολα άλλοτε με μια αίσθηση- ας πούμε ‘ηρωισμού’. O γιός μου λέει:»Eγώ δεν θα φύγω από την Ελλάδα, δεν θα γίνω γκασταρμπάιτερ στην Ευρώπη για να αποκτήσω το ωραίο σπίτι, την πετυχημένη δουλιά και την καριέρα που θα θέλατε για μένα..» (και με ψιλοφρικάρει με αυτό – πότε το παιδί μου απέκτησε δικιά του γνώμη, πότε έγινε τόσo «διαφορετικό’;).
Kαταλαβαίνω την αγωνία της δικής σας γενιάς, πόσο απότομα καλείστε να αντιμετωπίσετε μια άλλη πραγμτικότητα. Στέκομαι στο τελευταίο : Την πρόκληση να ζήσουμε – παρόλα αυτά.Και σκέφτομαι ότι μια αίσθηση ιστορικότητας – από τους γονείς μου κυρίως – με βοηθάει να ζήσω αυτή τη νέου τύπου ζωή χωρίς μεγάλη πικρία και κλάψα. Δεν θα το βάλουμε κάτω και δεν θα γίνουμε αδύναμα και άβουλα πλάσματα. Ο καθένας μας ας κάνει ότι μπορεί δίνοντας ένα χεράκι και στο διπλανό του.
Έξοχο, πήρα δύναμη και περηφάνια.
כסף בא וכסף הולך
άψογο…να σαι καλά!!
…πότε βουλιάζεις, πότε υψώνεσαι
πότε αστράφτεις, πότε διακόπτεσαι
σαν ρεύμα ηλεκτρικό
ξέρεις, σαν εκείνο το κοινό μας μυστικό
μια που τ’αφήνεις να σε γευτεί σαν υποβρύχιο
μια που ανεβαίνεις στο αφρό και φεύγεις με ύπτιο
για να κοιτάζεις στα ψηλά ήλιους κι αστέρια
για να διαφεύγεις με κεραυνούς και με νυστέρια.
Το κείμενό σου ανατριχιαστικό. Απλά ανατριχιαστικό.
πολύ καλό άρθρο!!!!!συγχαρητήρια!!!!!
Κάθε φορά που το διαβάζω κλαίω.
Βυτίο, είσαι πανέμορφος.
Οι λέξεις σου ματώνουν.
Μὴν κλαῖς, μὴ λὲς πῶς τίποτα δὲ σοῦ ῾μειν᾿ ἐδῶ πέρα.Σοῦ μένει, ἀπάνω στὰ βουνά, τὸ πέρασμα τῆς μπόρας,σοῦ μένει ἡ χαραυγὴ μακριὰ στὸ πέλαγο κι ἡ μέρακάτω στὸν κάμπο κι οἱ ἐλιὲς καὶ τὸ βουητὸ τῆς χώρας.
Σοῦ μένει ἀκόμα τὸ φτωχό, τ᾿ ἀπάνεμο ἀκρογιάλι,πού, σὰ βραδιάζει, μέσα του πέφτουν τὰ βράχια, οἱ μῶλοι,τὰ σπίτια, ὁ γέρος ὁ ψαρὰς ποὺ λάμνει ἀγάλι-ἀγάλι.Μὴν κλαῖς! Σοῦ μένει ἐκεῖ -γιὰ ἰδές!- ὅλ᾿ ἡ ζωή μας. Ὅλη.
Σοῦ μένει ἐκεῖ μὲ τὴ βουβὴ κι ἀθῴα της γαλήνη,μὲ τὴ γλυκοχαμόγελη, τὴν ξένοιαστη ὀμορφιά της,μὲ τὴ σκιά της, τὴ σκιὰ ποὺ ἀρχίζει νὰ τὴ σβήνῃσιγὰ-σιγὰ τὸ σούρουπο καὶ τῆς νυχτιᾶς ὁ μπάτης…
Ι. ΠΟΛΕΜΗΣ (ΣΚΙΕΣ)
το ‘δεν είμαστε φτιαγμένοι’ είναι ίσως η ουσία του πράγματος.
Πράγματι, η γενιά αυτή, δεν ήταν φτιαγμένη/μαθημένη για όλες αυτές τις κακοτοπιές, για μια τόσο ξαφνική και βίαιη ενηλικίωση. Αυτό είναι όμως και το στοίχημα, μέσα από αυτό το αδιέξοδο να υπερπηδήσει όλη την χαμένη εκπαίδευση, τα μαθήματα ζωής και επιβίωσης που παρέλειψε να πάρει ζώντας με ευκολίες και ανέσης που δεν γνώρισε ποτέ ξανά άλλη γενιά ελλήνων.
Μακάρι να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων,γιατί πράγματι, όλοι είμαστε ‘φτιαγμένοι για να ζήσουμε’
Δεν έχω τίποτα να πω, τα είπες όλα. Μια ένσταση, όμως. Αυτό το κείμενο δεν ταιριάζει στις «ασυναρτησίες». Κάθε άλλο.
Reblogged this on Χρεωκοπημένοι Καιροί and commented:
Κανένας μας δεν ήταν για αυτά. Από την άλλη δεν ξέρω αν ήταν κανείς ποτέ για τα δύσκολα ή έγινε στην πορεία. Και μεις πρέπει να γίνουμε.
«οτι πρέπει να ηττηθούμε όπως οι άλλοι, αυτοί που κάποτε θαυμάζαμε»
Με την άδειά σου, αυτή τη φράση την οποία βρίσκω κυρίαρχη στο κείμενο θα τη σουφρώσω.
Και ποιοι ηττήθηκαν?. Δεν ονοματίζεις μερικούς για να κλάψουμε μαζί….. και σίγουρα θα μάθουμε και πόσο μεθ’ υμών είσαι!.
Μα εάν αυτοί που ηττήθηκαν, ήταν από το 60% που δεν ψήφισαν, τότε και με τίποτα δεν θέλω να τους σκέπτομαι…..
Στην ζωή φίλε μου, η πολιτική εξουσία, οριοθετεί την γενική μας ποριά. Απολιτικός είναι ο βλάκας, είναι ο δραπέτης της ζωής, ο ανεύθυνος.
Πολιτική στην δουλειά. Πολιτική στην οικογένεια. Πολιτική στην διασκέδαση.
Και δεν είναι κακό, το να πολιτεύεσαι, οδηγώντας την ύπαρξη σου σε επιθυμητές διαδρομές!
«Θα ήθελα να σας πω την ιστορία για τους 40 κλέφτες, αλλά προφανώς δεν σας ενδιαφέρει η πολιτική…»
Και σίγουρα δεν εννοώ αυτό…….. δεν εννοώ την πολιτική των πολιτικών του κοινοβουλίου….
Antonis-team.
Ευαίσθητο, καλογραμμένο αλλά κοινότυπο και τόσο πνιγμένο στις εικόνες (σαν τηλεοπτικό ρεπορτάζ β κατηγορίας απο εκείνα με το γνώριμο μοντάζ παραζάλης θαρρώντας πως η ουσία μιας πόλης περιορίζετε και εξαντλείτε στον κατακερματισμό των εικόνων που την περιγράφουν) που καταλήγει χωρίς νόημα, αλλά που αφήνει και μια γεύση υποδόριας μοιρολατρίας. Η κατάληξη. Θα ζήσουμε. Η μάλλον θα συνηθίσουμε ήθελες να πεις. Μάλιστα.
Νίκο μου δεν ξέρω σε ποιον αποτίνεσαι!. Σίγουρα όχι σε εμένα…..
Δεν θα έπρεπε να λέμε σε ποιον απευθυνόμαστε, για να μην παίζουμε τον ρόλο του ντετέκτιβ?.
Α.
Συμφωνώ με τον Νίκο. Πολύ λάδι και από τηγανήτα τίποτα. Οι περισσότεροι Έλληνες – τη εξαιρέσει εκείνων που επιλέγουν/καταλήγουν [σ]την μετανάστευση ή την αυτοχειρία – ‘θα ζήσουμε’ σε πολύ χειρότερες συνθήκες απ’ότι στο πρόσφατο παρελθόν, ενώ θα συνεχίσουν να γλεντάνε εις βάρος μας οι σύγχρονοι μαυραγορίτες. Αλλά αφού ‘θα ζήσουμε’ ας μην γκρινιάζουμε κιόλας, ε;
Γιώργο μου μην εξομοιώνεις την μετανάστευση με την αυτοχειρία. Προσωπικά με πονάει η μετανάστευση……
Α.
Bρε παιδιά, με το ‘θα ζήσουμε’ το ‘θα επιβιώσουμε’ καταλάβατε; Μάλλον ‘θα παλέψουμε-θα πολεμήσουμε’ εννοούσε ο ποιητής.
Άλλο η ένια της λέξεις θα ζήσουμε, άλλο η ένια θα επιβιώσουμε, άλλο η ένια της λέξεις θα αγωνιστούμε!.
Εκτός εάν ποιητική αδεία μπαίνει οδοστρωτήρας!.
Πάντως καλό είναι να μην γκρινιάζουμε, και να μην σκεπτόμαστε με μαύρο φόντο….
Προσωπικά με εκπροσωπεί το θα πολεμήσουμε’
Antonis-team
… Δεν ήμουν φτιαγμένος να ζήσω αυτά τα χρόνια, αυτές τις ουρές, αυτά τις αγωνίες, αυτές τις φτώχειες.Οι ώμοι μου ήταν φτιαγμένοι για ένα σακίδιο που θα ξυπνούσε στη μία μεριά του κόσμου και θα κοιμόταν στην άλλη…!!!
Μίλησες κατευθείαν στις καρδιές μας!Να είσαι καλά!!!
Σε λάθος πλανήτη σε έφερε η μαμά σου?.
Μάλλον εκείνη έπραξε σωστά, μα στην ‘σύσταση’ των μυαλών σου, μπερδεύτηκε φίλε μου!!!!……
Antonis-team
από τα πιο όμορφα θλιμμένα άρθρα του τελευταίου καιρού…
λοιπόν κατ’ αρχάς ευχαριστώ για τα σχόλια κ για τις όποιες καλές κουβέντες. ευχαριστώ λίγο περισσότερο την flora για την ιστορία της κ τον prosperos1 για τον πολέμη.
Από κεί και πέρα και μιας κ είμαι στις κακές μου.
Αν είχα στέρεα, συγκροτημένη κ ετοιμοπαράδοτη πολιτική πρόταση για το τί πρέπει να πράξει η εργατική τάξη ώστε να αντιμετωπίσει την εξαθλίωση κ να προχωρήσει στην επανάσταση θα την είχα καταθέσει ήδη και πιθανότατα όχι στο βλογ. Δεν καταλαβαίνω αυτό το τί προτείνεις λοιπόν. Δεν προτείνω, μια περιγραφή έκανα, μια κουτσοιστορία είπα. Σίγουρα πάντως δεν προτείνω απλά να ζήσουμε στη μιζέρια κ ευχαριστημένοι που μας αφήσαν να υπάρξουμε.
Τεσπα, κ επειδή οι περισσότεροι φαντάζομαι δεν έχετε ξαναέρθει ποτέ εδώ, απλά ξαναλέω ότι καλύτερα είναι να μην ταυτίζετε τα γραφόμενα με τον γράφοντα. Κ ότι εδώ δεν είναι το μαγαζί της αλήθειας. Μια οπτική ανάμεσα στις άπειρες είναι κ δεν είναι ούτε πρωτότυπη ούτε ξεσηκωτική ούτε τπτ. Μια ιστοριούλα είναι.
Αυτά κ σόρυ για το ύφος, αλλά είπαμε, δεν είμαι στις καλές μου.
«Από δω και πέρα είμαστε φτιαγμένοι για να ζήσουμε»
Mε αυτή τη φράση καλωσορίζω το φετινό φθινόπωρο και κανένας φόβος δεν μπορεί να με παγώσει.
Ό, τι και να πω για το ποστ θα’ είναι λίγο. Συγχαρητήρια, βυτίο.
Μαρία
Ευχαριστούμε για τις αναμνήσεις μιας καθημερινής Αθήνας, όπως πραγματικά πραγματικά είναι, με τα άθλια της μα και την πραγματική της ελπίδα και όχι μια πόλη ντεκόρ όπως μας τη σέρβιραν.
Ωραίο άρθρο ρε μάγκα!
Ή αλλιώς :
Mr. Bυτίο Risin’ ..
Got to keep on risin’
Risin’ risin’
Come on risin’ risin’
Πολύ καλό το κείμενο, τόσο καλό που διαβάζοντας το είναι σα να πέταξα από μέσα μου τον κάδο με τα σκουπίδια που τόσο καιρό μαζεύω. Τι να πω; Μπράβο μόνο.
Μα καλά; διαβάζοντας τα αρνητικά σχόλια περί μηρολατρίας και τα τοιαύτα, απορώ. Δεν έφτασε κανείς έως το τέλος του κειμένου; Μόνο μηρολατρία δεν αφήνω ως επίγευση. Μήπως μπήκατε σε λάθος μαγαζί; Λέω μπάς;
… λάθος στο προηγούμενο post. …δεν αφήνει…
[μοιρολατρια]
ΑΘΑΙΡΑΠΑΙΦΤΑ ΑΝΩΡΘΩΓΡΑΦΩΣ!
Το διάβασα στην εφημερίδα απο την Ελενα Ακρίτα, και «μπήκα» να το διαβάσω ολοκληρωμένο.
Πολύ καλό, αλλά προσωπικά αναρωτιέμαι, έπρεπε να φτάσουμε ίσαμε εδώ για να αρχίσουμε να αντιλαμβανόμαστε? Δηλαδή είχαμε-έχουμε αποχαυνωθεί τελείως??
Και βέβαια μακάρι να αρχίσουμε να «ζούμε»!
Να ψηφίσω κι εγώ ήθελα βυτίο : -Υπέροχο !!! Το τραγούδι του Μάλαμα που έστειλε η mitera παραπάνω κολλάει υπέροχα , όσο σχεδόν και το «σπίρτο να πυρποληθώ»
Υποκλίνομαι!!!
Η καλύτερη διάγνωση που μ’ έκανε κομμάτια!!!
Ας πάμε και στη θεραπεία…
Οι έχοντες ιδέες, ας προσέλθουν.
Ευχαριστούμε πολύ, Βυτίο !!!!
Μα εάν υπήρχε σωστή διάγνωση, θα μπορούσε να οριοθετηθεί και σωστή θεραπεία, πράγμα που το βλέπω χλομό.
100 έλληνες, 100 διαφορετικές ιδέες. Μα πρώτα πρέπει να εντοπίσουμε το πρόβλημα, πράγμα που δεν κάνουμε…….
Μπορείς να λογοτεχνείς και σουρωμένος!. Μα λύσεις δίνεις μόνον νηφάλιος, αυτό ψάχνω.
Η παραφιλολογία είναι σε έξαρση, διότι όλοι και χωρίς να κάνουμε τίποτα, απλά ονειρευόμαστε. Μα θέλω να ακούσω ένα ένα τα προβλήματα, έστω και τα ατομικά. Επί αυτών θα στοχεύσουμε και θα προσπαθήσουμε να εστιάσουμε την προσοχή μας, για λύσεις βιώσιμες.
Οι αράδες μιας αυθαίρετης εγγραφής, μη εχόντων τι άλλο να κάνουν, δεν βοηθάνε στην οριοθετήσει του προβλήματος. Μα θέστε καθαρά το πρόβλημα, και όχι «Οι έχοντες ιδέες, ας προσέλθουν.» διότι ναι μεν εδώ είμαστε μα τι κάνουμε???!!!!……
Και μην ασχολείστε μεν την πιθανή ανορθογραφία μου, διότι χάνετε την εστίαση του θέματος, που προσπαθώ να αναπτύξω!.
Antonis-team.
Παράθεμα: Δεν ήμουν « Αντικλείδι
Παράθεμα: δεν ήμουν « ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΠΟΛΙΤΩΝ ΑΓΙΑΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ
Παράθεμα: Δεν ήμουν « ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΣ ΣΑΡΩΝΙΚΟΣ Blog
‘εμείς υπολογίζαμε ότι θα κλαίγαμε μόνο από έρωτα και εθιμοτυπικά..’
Εσείς θα κλαίγατε αποχαυνωμένοι, εραστές του τίποτα, και της πνευματικής μιζέριας. Δεν ξέρω εάν ζείτε, ή εάν ίσταστε ημιθανής, μέσα στην μιζέρια της πραγματικής υπόστασης σας.
Α
Ακόμα ειμαι φτιαγμενος.
Να βγάζω φωτιά απ’ τις λέξεις.
Για αυτοσχέδιες συναυλίες, μυστήριες γυναίκες, σπιτικά ποτά, αγέραστα καφενεία.
Ακόμα ειμαι φτιαγμενος.
Ακομα ειμαι φτιαγμενος για πρωινές βόλτες και σακούλες γεμάτες βιβλία.
Για ένα σακίδιο που ξυπνάει στη μία μεριά του κόσμου και κοιμάται όπου πέσει.
Μπάτσοι, φασίστες και βιβλιάρια υγείας: εγώ θα κλαίω μόνο από έρωτα που είναι το ίδιο με το θάνατο και το ξέρω καιρό τώρα.
Έχω ηττηθεί όπως οι άλλοι, αυτοί που ποτέ δεν θαύμασα.
Αυτοί που γράφουν εξυπνακίστικες ιστορίες.
Αυτοί που το στόμα τους είναι φτιαγμένο για να γελάει με φριχτά ανέκδοτα.
Αυτοί με τα ξαπλωμένα χέρια και τα σεντονένια πόδια.
Αυτοί που γνωρίζουν την δυστυχία του κόσμου ως μυθιστόρημα.
Αυτοί που κλαίνε εθιμοτυπικά, σε μεγάλες αθλητικές νίκες και επετείους.
Αυτοί που μιλάνε εύκολα στον παρατατικό ενώ πέρασε τόσο λίγος χρόνος.
Με αυτούς ηττήθηκα.
Δεν περιμένα τίποτα, αλλά η ζωή μου ζητήσε το λόγο πολλές φορές.
Τις περισσότερες φορές δεν είχα ένα δίευρω να αγοράσω ένα ευχαριστώ ενός Πακιστανού.
Ακομα ειμαι φτιαγμενος.
Και δεν θα μείνω να περπατάω ανάμεσα στα λυσσασμένα για αίμα θύματα.
Όχι όσο είμαι φτιαγμένος.
Και αν εσείς δεν είστε ακόμα φτιαγμένοι για αυτά τα απλά πράγματα,
δεν φταίω εγώ που ξενερώσατε.
Θα γυρίσω με ένα θυμό, όλο χαμόγελο, και το τσιγάρο στο στόμα και θα σου πω:
μη φοβάσαι ρε, είμαστε φτιαγμένοι.
Για όλα.
Παράθεμα: Γεγονότα « Τα Χαμένα Επεισόδια
Είναι πάρα πολύ ωραίο, γιατί είναι πολύ αληθινό.
«Είναι πάρα πολύ ωραίο, γιατί είναι πολύ αληθινό.»
******************************
Είναι πολύ ΑΣΧΗΜΟ, γιατί είναι πολύ αληθινό…..
Δεν εμπλουτίζει την λογοτεχνία, μα πρέπει να διεγείρει το πνεύμα….. Και όποιου δεν διεγείρετε το πνεύμα, δεν αφυπνίζετε, δεν θυμώνει με την υποχρεωτική μας κατάντια, τότε σε έναν αγώνα, είναι για να μεταφέρει νερό στους αγωνιστές, Ι5!. Βοηθητικός…
Μα οι βοηθητικοί, δεν φέρνουν την αλλαγή!.
«Ακόμα είμαι φτιαγμένος.
Να βγάζω φωτιά απ’ τις λέξεις.»
Αυτά θέλω να διαβάζω….
Antonis-team
Παράθεμα: Δεν ήμουν « απέραντο γαλάζιο
Παράθεμα: “Δεν ήμουν φτιαγμένος για αυτό, θα πεις.”, από το Βυτίο | Ώρα Κοινής Ανησυχίας
Σωστές επισημάνσεις,ζωντανές και αληθινές περιγραφές.Οργανώνεστε όμως πουθενά;Βρίσκεστε 5-10 άνθρωποι να συζητήσετε;Να πλησιάσετε γνωστούς να τους αφυπνισετε;Να μοιράσετε στη γειτονία σας ένα μικρό φυλλάδιο μ αυτές τις σκέψεις;Να κάνετε μια ομιλία την πλατεία της γειτονιάς σας;.Αν δεν κάνετε τίποτα απ όλα αυτά,απλώς αυτοθαυμάζεστε και ματαιοπονείτε.Η λευτεριά δεν έρχεται με ωραία κείμενα που υπάρχουν στο διαδίκτυο χιλιάδες.
Παράθεμα: Θυμήσου το μέλλον. | Του Ιάσονα Κωστόπουλου | The Machine.gr
Παράθεμα: φεύγει το φάντασμα. | Υπαρχει αλλος δρομος;
Παράθεμα: Μ’ ένα λυγμό… « απέραντο γαλάζιο
Παράθεμα: Μ’ ένα λυγμό. Ο κοινός μας (ου)τόπος απέναντι στη μνημονιακή δυστοπία. | Ώρα Κοινής Ανησυχίας
Παράθεμα: Μ’ ένα λυγμό. Ο κοινός μας (ου)τόπος απέναντι στη μνημονιακή δυστοπία | Lefteria
Παράθεμα: Μ’ ένα λυγμό. Ο κοινός μας (ου)τόπος απέναντι στη μνημονιακή δυστοπία | πέμπτο κύμα
«Ίσως κάναμε λάθος, ίσως ήμαστε αφελείς, ίσως συνοψίσαμε το όνειρο σε ότι χωρούσε στην αγοραστική μας δύναμη.»
Αυτές οι απολογίες της μεταπασοκικής αισθητικής, υπό τον μανδύα των ΕΑΚ που απέληξαν στον ΣΥΡΙΖΑ είναι απύθμενα συγκινητικές, μας πήραν τα ζουμιά…
Δηλαδη αλκη εσυ τι εκανες τοτε? ρυθμιζες καλα λαδωμενα γραναζια της ταξικης σου αναλυσης?
Παράθεμα: Δεν ήμουν | Απ'όλα (με sos)
Παράθεμα: Δεν ήμουν… – από το Βυτίο | Νόστιμον ήμαρ
Reblogged στις parasantalo.
Παράθεμα: Η Νίκη Κεραμέως προσπαθεί να μας πουλήσει ότι και η IBM: Ανασφάλεια. Του Αντώνη Φάρα