Διαβάζω κατά σειρά τα
ἐκ γῆς Αἰγύπτου ἐξ οἴκου δουλείας (Έξοδος 20: 2)
και δεν ξέρω τί να σκεφτώ, δεν ξέρω πώς να συγκρατηθώ, προς στιγμή δεν ξέρω ούτε καν ποιός θέλω να είμαι πια.
Πιθανότατα για πρώτη φορά στη ζωή μου έχω έτοιμο στο μυαλό ένα κείμενο και όχι μόνο δεν το δημοσιεύω αλλά ούτε καν το γράφω. Ξαναείδα το «Κυριακάτικο Ξύπνημα» , σκέφτηκα ένα σωρό πράγματα, αλλά ως εκεί. Μου μοιάζει κάτι σαν ύβρις να γράφω τώρα για την Λαμπέτη, την Αθήνα και το κορίτσι που βλέπω στα Πετράλωνα.
Για πρώτη φορά στη ζωή μου δεν θέλω ποστ και κείμενα, αν δεν είναι όπως τα παραπάνω, δηλαδή σωστές γροθιές. Δεν είναι ότι δεν έχω λέξεις, αλλά δεν ξέρω τί μπορώ να πω, δεν ξέρω αν έχουν την παραμικρή σημασία και ούτε αν τις θέλω πια κι εγώ ο ίδιος.
Μόνο τέτοιες απανωτές γροθιές, μόνο η γεύση του αίματος ανάμεσα στα δόντια και το σφιγμένο στομάχι, κόμπος.
Μόνο μια φωνή που να λέει ως εδώ.
Υγ. Κατά τ’ άλλα, ως γνωστόν, πατρίδα μου είναι αυτή που εξορίζει όλους όσους γουστάρω.
το βυτίο 
Και κάπου υπάρχουν κάποιοι απολίτικοι που βρίζουν τις απεργίες και αυτούς που κουνούν τον κώδωνα του επερχόμενου κινδύνου.Λες και είναι όλα εντάξει. Όσο για την καταβαραθρωμένη λίμπιντο, τσέπη ή ότι καίει τον καθένα πιο πολύ, ας μη τα συζητάμε…Θα βρεθεί ελπίδα να πιαστείς;
πολιτικά δύσκολα το βλέπω. στα υπόλοιπα παίζει. Αλλά πόσο να την παλέψεις άμα γυρνάς σπίτι κ πέφτεις πάνω στο πρώτο κείμενο; Ή άμα κάθε μέρα ακούς κ κάτι καινούριο από φίλους κ γνωστούς;
(Τουλάχιστον οι φίλοι μου είναι ερωτευμένοι. Τους βλέπω κι είναι σαν να βάζω το χέρι μου στην πρίζα. επαναφορτίζομαι).
γειά σου gasireu
πάρε κι άλλο ένα: http://olaxidyo-x2.blogspot.com/2011/10/blog-post_11.html
φοβερό κείμενο.
Είδες, γιαυτό σταμάτησα κι εγώ να γράφω τελευταία.
Το έχω δει. Φτάνεις να αισθάνεσαι τύψεις αν πας να γράψεις κάτι άσχετο. η ατμόσφαιρα είναι πολύ βαριά.
Θα προσπαθήσω να το πω απλά-η ρητορική μου δεινότητα είναι ανύπαρκτη. Έζησα 8 χρόνια έξω, έριξα την μαύρη μου την πέτρα και την έκανα με ελαφρά να σπουδάσω το όνειρο.Από άποψη επαγγελματική δεν θα έπρεπε να έχω κανένα παράπονο.Δούλεψα πολύ, καλά και με καλά λεφτά.Κι έκανα και αυτό που αγαπάω.Επέστρεψα για πολλούς και διάφορους λόγους πριν από δύο χρόνια,στην αρχή του κυκλώνα.Τώρα πλέον άνεργη στα τριανταφεύγα, ζω με τους δικούς μου, σε εικοσιτετράωρα που βαραίνουν όλο και πιο πολύ.Με μοναξιά μεγάλη (τη μοναξιά του μουσικού που δεν κάνει μουσική)
Σκέφτομαι ότι πήρα λάθος την απόφαση να γυρίσω, ότι πρέπει να ξαναφύγω κλπ κλπ κλπ.
Σκέφτομαι ότι μου είναι αδύνατο να ζήσω έξω
Σκέφτομαι ότι την χαμένη μου αξιοπρέπεια δεν μπορώ να την αναζητήσω ΜΟΝΟ στο αν δουλεύω και που και για πόσα.
Σκέφτομαι επίσης ότι τα συλλογικά προβλήματα δεν επιδέχονται ατομικών λύσεων
Σκέφτομαι ότι ποτέ δεν κατάλαβα τους «αυτοεξόριστους» των Παρισίων επί επταετίας
Σκέφτομαι αυτούς που μένουν πίσω, γιατί δεν μπορούν να φύγουν.
Σκέφτομαι πόσο μου στοίχισε που δεν ήμουν εδώ τον Δεκέμβρη, τον Μάη, τον Ιούνιο
Και μία λέξη που μου έρχεται συνέχεια στο μυαλό, λιποταξία.
Δεν ξέρω τι να πω…ίσως τα έχω λάθος στο μυαλό μου, ίσως τα νιώθω λάθος
έτσι πάνω κάτω είναι στο μυαλό πολλών, με τις διαφορετικές συνθήκες που έχει ζήσει ο καθένας μας. Αλλά τις ίδιες αντιφάσεις, τα ίδια αντίρροπα αισθήματα στριφογυρίζουμε μέσα μέσα μας.
προσωπικά θα ήθελα να σκέφτομαι περισσότερο αυτό:
«Σκέφτομαι ότι την χαμένη μου αξιοπρέπεια δεν μπορώ να την αναζητήσω ΜΟΝΟ στο αν δουλεύω και που και για πόσα.»
το οποίο ώρες ώρες η σπαστική πρακτική καθημερινότητα με κάνει να το ξεχνάω.
πατρίδα μου είναι εκεί που μίσησα και με μισήσαν περισσότερο από οπουδήποτε αλλού!
πως πιάνουν τον παλμό των καιρών οι ποιητές πριν από μας για μας.
το κείμενο της Ιφιγενειας με συγκλόνισε κυριολεκτικά και ευχαριστώ που έγινες η αφορμή να το διαβάσω.
το πρώτο κείμενο, το συζητάει πολύς κόσμος από προχθές. μας έχει πειράξει και μας έχει παγώσει, αλλά σε πολλούς έχει φέρει ένα βήμα πιο κοντά το ως εδώ του ολντ μπόι.
Παράθεμα: tragédie grecque « Кроткая
Παράθεμα: schadenfreude « cognord
Παράθεμα: schadenfreude | cognord