άδοξο ποστ που φιλοδοξεί μόνο να αποσύρει απ’ το πάνω μέρος του βλογ αυτό το ψυχοβγαλτικό από πολλές απόψεις ποστ της Τετάρτης.
Τις τελευταίες μέρες νιώθω λες και οδηγώ φορτηγό στα στενά του Παγκρατίου ή στις ανηφόρες του Αγ. Αρτεμίου. Ψάχνω στο ραδιόφωνο
κάτι ν’ ακούσω και όλοι οι σταθμοί παίζουν Πάριο στο repeat («θέλω να βγω απ’ το αδιέξοδο αυτό, θέλω να βγω») .
*
(διπλοπαρκαρισμένο όπελ μπροστά δεξιά, δεν με παίρνει, κόρνα)
Κάποιοι λένε ότι όσοι αρνούνται τα χρήματα του ΔΝΤ, δεν μας απαντάνε στο ερώτημα, τί θα κάνουμε μετά. Έτσι νομίζω κι εγώ, ειδικά αν
αναλογιστούμε ότι η παύση πληρωμών, είναι απλά το πρώτο βήμα. Μετά τί θα γίνει; Δεν βλέπω να απαντάται από κανέναν αυτό το ερώτημα πειστικά.
Απ’ την άλλη όσοι υποστηρίζουν ότι ο μηχανισμός στήριξης είναι μια κάποια λύση, δεν απαντάνε με τη σειρά τους στο ερώτημα μετά τί κάνουμε. Πώς θα αντιμετωπιστεί η αναπόφευκτη οικονομική εξαθλίωση (ή έστω απειλή εξαθλίωσης); Πώς θα αντιμετωπιστεί αυτό που προφανώς έρχεται στον ιδιωτικό τομέα και θα σημάνει την αδυναμία μεγάλου αριθμού ανθρώπων ν’ ανταπεξέλθουν στα βασικά; Τί έχουν να αντιτάξουν στην κοινωνική έκρηξη; Μόνο χημικά, ξύλο και μια βολική και ξεχειλωμένη οπτική της δημοκρατίας;
*
(δύσκολη στροφή αριστερά, νεραντζιά εμποδίζει)
Ο Α.Α. μου δείχνει ένα άρθρο που προτείνει να μην ξανακατέβουμε σε πορείες. Το γράφει κάποιος όχι απ’ την αντιδραστική οπτική του «κοιτάξτε τις δουλειές σας και κόψτε τις απεργίες», αλλά κάποιος που τις βρίσκει απλώς αναποτελεσματικές και άνευ ουσίας πλέον. Αλλού το ίδιο άτομο προτείνει αβγά, γιαούρτια κλπ προς πολιτικούς.
*
(κόκκινο)
Ξεκινώντας από ένα σχόλιο του Τσέκερη στο Κόκκινο, αναρωτιέμαι τελικά πόσο απολίτικο είναι το σύνθημα περί καψίματος της βουλής.
Είναι γεγονός πως μερικοί απ’ τους πιο παθιασμένους υποστηρικτές αυτού του συνθήματος την Τετάρτη προέρχονταν από μπλοκ Δ.Υ..
Σκέφτομαι ότι όλοι αυτοί διαδηλώνουν για τα μισθολογικά τους. Γίνομαι εμπαθής. Φαντάζομαι τον Γιωργάκη να βγαίνει στη Βουλή και να λέει:
«το ξανασκέφτηκα. Ο 13 και ο 14 μισθός δεν καταργούνται. Όλα τα υπόλοιπα μέτρα όμως ισχύουν». Φαντάζομαι μια τεράστια μερίδα κόσμου
να κάνει στροφή 180 μοιρών και να φεύγει απ’ τη διαδήλωση. Λαϊκίζω. Αλλά επιμένω. Ποιός είναι αυτός που περπατάει δίπλα μου; Ζητάμε άραγε τα
ίδια πράγματα;
*
(λάθος στροφή, αδιέξοδο)
Κάπου εκεί βασικά βρίσκεται και ο λόγος που θέλησα να σταθώ με τόση προσοχή στον προπέρσινο Δεκέμβρη, άσχετα από την όποια ιδεολογική μου ταυτότητα. Τότε, για μια φορά οι δρόμοι γέμιζαν με ένα σωρό μπερδεμένα αιτήματα, με χιλιάδες χαώδεις φωνές. Πουθενά δεν ακουγόταν όμως η λέξη μισθός ή χρήμα. Γι’ αυτό το λόγο αισθάνθηκα συγγενικά με όσους ανέβαιναν βουβοί την Πανεπιστημίου εκείνες τις μέρες. Γιατί και τότε (και σε μικρότερο βαθμό μάλλον τώρα) η διαδήλωση δεν μιλούσε για συντάξιμα χρόνια και υπερωρίες, για δώρα και συμβάσεις. Μιλούσε για μια άλλη δημοκρατία, για ένα άλλο τρόπο ζωής συνολικά. Το λάθος δεν είναι πχ. ότι ο δημόσιος τομέας κοστίζει πάρα πολλά, αλλά ότι τα νοσοκομεία ή τα σχολεία απλά βρίσκονται σε άθλια κατάσταση. Σήμερα μοιάζει να χάσαμε πια οριστικά, αφού η συζήτηση παραμένει μόνο στο πλαίσιο της ανταγωνιστικότητας, της ευελιξίας και της απόδοσης.
(Πάντως ο Δεκέμβρης απ’ ότι φαίνεται εκτός απ’ όλα αυτά σήμανε και την θεμελίωση εκείνης της λογικής που σε τελική ανάλυση λέει ότι σήμερα σκοπός είναι η σύγκρουση. Δε μ’ ενδιαφέρει πως κυλάει κάθε μέρα η ζωή, όσο αν θα βρω την αρμόζουσα πέτρα για το κεφάλι του μπάτσου το Σαββατόβραδο).
Το ερώτημα βέβαια παραμένει στα χέρια μας αναπάντητο. Τι θα γίνει στην επόμενη πορεία; Θα κάνουμε τους κουκουέδες ή θα κάτσουμε σπίτι. (Θα πέσει άγριο ξύλο στο πλάι της πορείας, απ’ ότι καταλαβαίνω από συζητήσεις με φίλους).
*
(παρακινδυνευμένα με όπισθεν)
Ύστερα είδα ρεπορτάζ που έλεγε πως σχολιάζει ο καλλιτεχνικός κόσμος την δολοφονία των τριών ανθρώπων την Τετάρτη. Ασφαλώς ακούμε μια καταδίκη σαφή και κατηγορηματική. Γνωστή τραγουδίστρια δηλώνει συγκλονισμένη. Λίγο αργότερα τα κανάλια πουλάνε σε προσιτές τιμές θάνατο και οικογενειακές φωτογραφίες. (Ας σκεφτώ υπερβολικά. Υποστηρίζω ότι η ευρύτερη αριστερά πρέπει να αναλάβει το μερίδιο ευθύνης που της αναλογεί για αυτό που έγινε την Τετάρτη. Μπορώ άραγε να αποδώσω κάποιου είδους ευθύνες σ’ όσους συναντάω αυτές τις μέρες και επιμένουν ν’ ασχολούνται μόνο με νύχια και μπάλα; )
*
(μηχανάκι σταματάει την τελευταία στιγμή μπροστά στην πίσω δεξιά ρόδα. Τα ακούω)
Προχθές στο τηλέφωνο ένας φίλος μου λέει τι τους ανακοίνωσαν στην εταιρεία στην οποία εργάζεται. Για τον ιδιωτικό τομέα δεν έχει ρεπορτάζ. Μόνο κάτι λόγια περί κοινωνικής συνοχής που οφείλουμε να διαφυλάξουμε.
*
(σημειωτόν, έχει πολλή κίνηση)
– Ας επιλέγουμε Σεφέρη για την αποψινή βραδιά. Τι λες για το «ψυχές μαραγκιασμένες από τις δημόσιες αμαρτίες»;
– Λέω «μας βαραίνουν οι φίλοι που δεν ξέρουν πια πώς να πεθάνουν»
(σημ.: όπου φίλοι, βάλε παλιό εαυτό)
*
(χειρόφρενο. Το αφήνω στη μέση της Φιλολάου. Θα πάω με τα πόδια)
Πατάω τέρμα τα φρένα μέσα σ’ αυτό το αδιανόητο αδιέξοδο. Ακόμη και σήμερα, ακόμη και τώρα, γίνονται θαύματα. Στο επόμενο ποστ ελπίζω να καταφέρω να περιγράψω ένα απ’ αυτά.