Μπορείτε (καλύτερα) να διαβάσετε αυτό (του Χριστόπουλου) και αυτό (του Γιαννόπουλου) και να μην προχωρήσετε παρακάτω. Αυτοί τα λένε μια χαρά.
Σκεφτόμουν ότι δεν είχα τίποτα να προσθέσω σ’ αυτή την συζήτηση για το βιβλίο του Κουφοντίνα και το βιβλιοπωλείο που ανακοίνωνε ότι δε θα πουλάει το βιβλίο του γιατί σέβεται την ανθρώπινη ζωή. Και όντως δεν έχω να προσθέσω τίποτα ουσιαστικό, αλλά θα φλυαρήσω λιγάκι έτσι για το καλό. Κάποιοι εξ αριστερών βιάστηκαν ως συνήθως να ανοίξουν το στόμα και ότι προλάβαιναν έλεγαν, ασκώντας, πάλι ως συνήθως, κριτική σε άλλο απ’ αυτό που ήταν το πρόβλημα. Το βιβλιοπωλείο δεν έθεσε βέβαια ζήτημα απαγόρευσης (ή λογοκρισίας), απλά με την ανακοίνωσή του έδειχνε (εκτός απ’ το πόσο μακριά μπορείς να φτάσεις την πόζα) ότι αν είναι δύσκολο – όπως λένε – να βρεις μη παλαβό αριστερό, είναι τρεις φορές δύσκολο να βρεις σοβαρό φιλελεύθερο (ή ό,τι άλλο αυτοαποκαλούνται σήμερα ο Μανδραβέλης και η παρέα των οπαδών της κατ’ αυτούς μεταρρύθμισης). Ξαναλέω δεν πρόκειται προφανώς για απαγόρευση (σιγά μην επιβάλλουμε στον βιβλιοπώλη τι βιβλία θα πουλήσει), αλλά για κάτι πιο φτηνό και ταυτόχρονα πιο βαθύ και επικίνδυνο.
Από βίτσιο και έλλειψη άλλης λύσης (τί ν’ ακούσω εκείνη την ώρα; Κραουνάκη;) τα πρωινά στη δουλειά στις 12 ακούω βήμα fm. Παπαπαναγιώτου και Ραβανό (ναι αυτόν που έγραψε εκείνο το ανεπανάληπτο αριστούργημα για το άγιο όρος και τον πρωθυπουργό). Σήμερα η εκπομπή είχε καλεσμένη την ιδιοκτήτρια του ενλόγω βιβλιοπωλείου. Η ίδια απαντούσε άλλα αντ’ άλλων, μιλώντας μάλιστα πάντα στο όνομα της συνεννόησης και λέγοντας χαρακτηριστικά, «θέλουμε να επιβάλλουμε τον πολιτισμένο διάλογο». Συνέχισε λέγοντας ότι κάποιοι υπερασπίζονται το δικαίωμα του Κουφοντίνα να γράφει βιβλία και αυτή υποστηρίζει το δικαίωμα του θύματος του Κουφοντίνα να ζει. Επίσης είπε ότι το δικαίωμα στη ζωή είναι ισχυρότερο απ’ το δικαίωμα στην ελευθερία. Στο σημείο αυτό φαντάζομαι ότι οι ακροατές θα πρέπει να βραχυκύκλωσαν μέχρι του σημείου της πλήρους αποδιοργάνωσης. Η ιδιοκτήτρια του free thinking zone σύγκρινε ούτε λίγο ούτε πολύ το δικαίωμα στη συγγραφή ενός βιβλίου (-> ελευθερία) με το δικαίωμα του να παραμείνεις ζωντανός και να μη σε δολοφονήσουν (-> ζωή). Δεν κατάλαβα πως συγκρούονται αυτά τα δύο και γιατί πρέπει να αποφασίσω ποιό απ’ τα δύο υπερισχύει. Δεν κατάλαβα επίσης πως εγώ που υποστηρίζω το δικαίωμα του Κουφοντίνα να γράφει βιβλία, δεν υπερασπίζομαι το δικαίωμα του οποιουδήποτε να μην δολοφονηθεί απ’ τον συγγραφέα.
Κανείς άνθρωπος βέβαια δεν είναι χαζός και αυτές οι αντιπαραθέσεις άσχετων πραγμάτων μόνο τυχαίες δεν είναι. Δεν είναι ότι διακινδυνεύει το δικαίωμα κάποιου στη ζωή, είναι ότι δεν είμαστε ακριβώς σίγουροι ότι σεβόμαστε το δικαίωμα οποιουδήποτε να γράφει βιβλία. Δηλαδή είμαστε αλλά επειδή δηλώνουμε φιλελεύθεροι ή μεταρρυθμιστές ή ευρωπαϊστές ή της συνεννόησης γενικά, δεν μας πάει καλά να πούμε ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ να γράφεις βιβλία αν έχεις καταδικαστεί για ανθρωποκτονία, τρομοκρατία, ληστεία, διατάραξη κοινής ησυχίας ή ίσως και επαιτεία ξέρω ‘γω. Φυσικά μπορεί ο οποιοσδήποτε να μην πουλάει το οτιδήποτε, έχει αυτή την ελευθερία, δεν χρειάζεται όμως να επικαλείται δήθεν δικαιώματα που έρχονται το ένα αντιμέτωπο με το άλλο και κάποιο πρέπει να υπερισχύσει.
Τη σκυτάλη στην καλή εκπομπή αναλαμβάνει ο καλός δημοσιογράφος Παπαπαναγιώτου, ο οποίος αφού μας υπενθυμίσει ότι από μέρες έλεγε ότι αυτός δεν θα έδινε ποτέ ούτε λεπτό για να αγοράσει αυτό το βιβλίο, αλλά το διαβάζει γιατί του το έστειλε ο εκδοτικός οίκος, ρίχνει το παρασύνθημα. «Δεν πρόκειται για διακίνηση ιδεών». Χμ. Το ξαναλέει. «Το βιβλίο αυτό δεν είναι διακίνηση ιδεών». Μετά διακόπτει για διαφημίσεις ή για το επόμενο θέμα που είναι η τρόικα ή κάτι παρεμφερές. Στις ειδήσεις του σταθμού ακούμε για τις ειλικρινείς προσπάθειες τις κυβέρνησης απέναντι στην κακιά τρόικα, για το πασόκ και βασικά όλων των ειδών τα κυκλοφοριακά νέα. Κλειστή η τάδε οδός και η δείνα οδός γιατί κάποιοι κάνουν πορεία. «Δύσκολη μέρα για την Αθήνα η σημερινή». Όντως δύσκολη αλλά για άλλους εντελώς λόγους.
Επιστρέφουμε στον τρομοκράτη συγγραφέα. Τί σημαίνει η φράση αυτό το βιβλίο «δεν είναι διακίνηση ιδεών»; Τί συνέπεια έχει αυτός ο ισχυρισμός αν τον αποδεχτούμε; Δεν απαντώ, δεν μ’ αρέσει να βάζω λόγια στο στόμα άλλων και να ερμηνεύω. Πλάκα κάνω, φυσικά και μ’ αρέσει να ερμηνεύω. Ποιοί είναι λοιπόν όλοι αυτοί οι τύποι που μιλούν στο όνομα της κοινής λογικής, του ορθού λόγου και της «συνεννόησης» (αχ αυτή η ρημάδα η συναίνεση); Τί εννοούν με τα «δεν είναι διακίνηση ιδεών» και «προτιμώ το δικαίωμα του θύματος στη ζωή »;
Κάπου διάβασα ότι δεν χρειάζεται να χρησιμοποιούμε τον όρο «κυρίαρχη» ιδεολογία, αφού αυτή είναι η μοναδική κάθε φορά που υπάρχει. Η μοναδική σήμερα ιδεολογία συγχέει σκοπίμως την συγγραφή ενός βιβλίου με το ποινικό δίκαιο που αξιολογεί (συνήθως εδώ που τα λέμε, γιατί και εδώ ακόμη τα γυρίζει εσχάτως) πράξεις και όχι ιδέες ή σκέψεις. Η μοναδική σήμερα ιδεολογία *ακόμη* δεν βγάζει φιρμάνι για απαγορευμένα βιβλία, αλλά εξηγεί λεπτομερειακά, επικαλούμενη την κοινή λογική, την ανάγκη για συνεννόηση και μια δήθεν απέχθεια προς τη βία, το γιατί το δικαίωμα στη συγγραφή ενός βιβλίου ίσως και να καταπατά το δικαίωμα στη ζωή. (υπονοείται: μήπως τελικά κακώς ανεχόμαστε το βιβλίο του τρομοκράτη; μήπως κακώς ανεχόμαστε το δικαίωμα του ποινικού να έχει ιδέες; μήπως κακώς δεν θεωρούνται οι ίδιες οι ιδέες ποινικό αδίκημα; Μην λαϊκίσω περαιτέρω. Σταματάω το παραλήρημα).
Η μοναδική σήμερα ιδεολογία βλέπει τη βία στις σελίδες ενός τρομοκράτη. Η μοναδική σήμερα ιδεολογία δεν βλέπει όμως τη βία στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Εκεί είναι η καλή δουλειά του υπουργού. Την καλή δουλειά του υπουργού που την είδαμε και την ξαναείδαμε. Την είδαμε τα τελευταία δύο χρόνια στις εφόδους της αστυνομίας σε σπίτια, κατά τις οποίες μας επιδείκνυαν τις βιβλιοθήκες των ενοίκων. Την είδαμε στις διώξεις αναρχικών με στοιχεία της πλάκας. Την είδαμε με τον όλο και μεγαλύτερο περιορισμό των τρόπων της διαμαρτυρίας. Τώρα την βλέπουμε με τα όσα συμβαίνουν στο κολαστήριο στον Κορυδαλλό.
Υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων στην νέα ελλάδα. Όσοι βάζουν πάνω απ’ όλα την «εθνική συνεννόηση» και στηρίζουν τις μεταρρυθμίσεις και την κοινή λογική και όσοι αντιδρούν και αυτομάτως κατατάσσονται στην κατηγορία των εν δυνάμει ποινικών. Και η αντιμετώπιση των ποινικών είτε απ’ την ακροδεξιά της ΝΔ είτε απ’ τους (αυτοαποκαλούμενους) φιλελεύθερους είναι παρόμοια. Κανένα έλεος, καμία ελευθερία, καμία ανοχή.
Τώρα θα μου πείτε πως μου ήρθαν όλα αυτά και τα κόλλησα ενώ μιλούσαμε για τον ψευδοαγώνα, ελευθερίας vs ζωής. Ε δεν ξέρω, ξαφνικά σκέφτηκα ότι με αυτό το ψευδοδίλημμα, σαν μαχαίρι στο λαιμό, προχωράμε εδώ και τέσσερα (ή 180 πάρ’ το όπως θες) χρόνια.