μη με ρωτάς

(Μην περιμένετε σοβαρές αναλύσεις, η πολιτική, οικονομική και οποιαδήποτε άλλη συγκρότηση λείπει.)

Μου εξηγούν ότι στην επαρχιακή πόλη που μένουν, οικογένειες πάνε σε άλλες συνοικίες και ψάχνουν στα σκουπίδια για να μην τους αναγνωρίσουν οι γείτονες. Έπειτα η Μ. λέει, ότι κοιτώντας απ’ το παράθυρο, είδε τις προάλλες, ένα πατέρα να ψάχνει μέσα στον κάδο. Ανακάλυψε κάτι αλλά ήταν στο κάτω μέρος και δεν έφτανε. Σήκωσε το παιδί του, το έπιασε απ’ τη μέση και το κράτησε πάνω (αλλά και μέσα) απ’ τον κάδο για να φτάσει το αντικείμενο της παρατήρησης. Το λάφυρο αποδείχτηκε ότι ήταν ένα σακουλάκι με κρουασανάκια.

Οι απαντήσεις στα διάφορα ερωτήματα δεν μπορούν να παραμένουν ίδιες ανεξαρτήτως συνθηκών, περιρρέουσας ατμόσφαιρας και των ανθρώπων γύρω σου.

***

Κάποτε, όταν φίλοι συζητούσαν σχετικά με τη χρησιμότητα της παρουσίας των αριστερών κομμάτων στη βουλή βρισκόμασταν συχνά σε διαφωνία. Έλεγα ότι ένα αριστερό κόμμα ( ή καλύτερα μια συλλογικότητα ), θα έπρεπε μεν να κινητοποιείται εντός της κοινωνίας, αλλά δε χρειάζεται να απορρίπτει εντελώς τους θεσμούς. Οκ, προβληματική η αντιπροσωπευτική δημοκρατία, αλλά κάνουμε ότι μπορούμε μέσα στα πλαίσιά της, δρώντας κυρίως αμυντικά μέσα στη βουλή.

Τώρα αν με ρωτήσεις τι δουλειά έχει ένα αριστερό κόμμα στην παρούσα βουλή, θα δυσκολευτώ να βρω απάντηση. Μπορεί να σου πω ότι δεν είναι το βασικό να παραιτηθεί. Είναι όμως βασικό να στρέψουν όλο το ενδιαφέρον και τις δυνάμεις τους στην κοινωνία. Εντός κοινωνίας και εκτός κεντρικής πολιτικής σκηνής. Αν πράγματι θεωρούμε ότι ξημερώνουν δέκα χρόνια άγριας νύχτας, αν θεωρούμε ειλικρινά ότι έρχεται κοινωνική εξαθλίωση, πείνα και τρίτος κόσμος, ας ετοιμαστούμε. Θα περίμενα λοιπόν απ’ τους αριστερούς σχηματισμούς να πάρουν χρήματα, δυνάμεις και ότι άλλο διαθέτουν και να δουλέψουν για τη δημιουργία κοινωνικών ιατρείων, συσσιτίων, ομάδων γειτονιάς, μαθημάτων, ανταλλακτικών παζαριών και ότι άλλο κρίνεται απαραίτητο. (Αυτά δηλαδή που έχουν αρχίσει να κάνουν ένα σωρό συλλογικότητες και μεμονωμένα άτομα). Θα περίμενα τα αριστερά κόμματα να έχουν ετοιμάσει ήδη σχέδιο για την επόμενη μέρα μιας χρεοκοπίας. Πρακτικό, εφαρμόσιμο σχέδιο που διασφαλίζει την επιβίωση των ανθρώπων.

Δεν φτάνει πια να ενημερώνουμε ότι αυξήθηκε ο αριθμός των ανθρώπων που ψάχνουν στα σκουπίδια. Δεν αρκεί να φωνάζουμε στα έδρανα και στα τηλεπαράθυρα (απ’ όπου βέβαια εξορίστηκαν την τελευταία εβδομάδα οι όσοι αριστεροί έχουν απομείνει) ότι οι γονείς είναι άνεργοι και δεν έχουν να πληρώσουν το ρεύμα, το χαράτσι, τα αγγλικά του παιδιού τους. Εντός της κοινωνίας, εκτός της βουλής, εκεί που οι άνθρωποι αναμετρώνται με το τελευταίο νομοσχέδιο, εκεί που οι αποφάσεις του ΔΝΤ και της πασοκονεοδημοκρατίας δεν είναι λέξεις, αλλά δόντια και σκληρές κυριολεξίες.

Δεν λέω ότι πρέπει να αποχωρήσουν σώνει και καλά από το κτίριο απέναντι απ’ την πλατεία συντάγματος. Απλά επισημαίνω ότι η μάχη καλώς ή κακώς δίνεται πλέον κυρίως (αν όχι εξ ολοκλήρου) έξω απ’ αυτό.

***

Κάποτε, όταν κάποιοι φίλοι μου έλεγαν ότι πρέπει έτσι κι αλλιώς να βγούμε απ’ την Ε.Ε., δυσκολευόμουν να συμφωνήσω. Καταλάβαινα τα επιχειρήματά τους, ας πούμε τα περί καταστροφής της αγροτικής (και όχι μόνο) παραγωγής. Αλλά τότε έλεγα ότι υπάρχει πιθανότητα για μια άλλη Ευρώπη, ότι τίποτα δεν έχει κριθεί οριστικά και ότι πρέπει να έχουμε κατά νου τη δυνατότητα που προσφέρεται. (Φαίνεται έκανα πολύ παρέα με συριζαίους).

Τώρα, αν με ρωτήσεις, θα σου πω ότι σε ένα τελεσίγραφο του στιλ: «βγάλτε κυβέρνηση σε τρεις μέρες ή υπογράψτε μια σύμβαση χωρίς να ρωτάτε για το αντίτιμο και έπειτα πανηγυρίστε γι’ αυτό», η απάντησή μας δεν μπορεί να είναι σκέτος τρόμος. Αν τα διλήμματα που θέτουν μια Τετάρτη βράδυ Σαρκοζί και Μέρκελ είναι εκβιαστικά, εξοντωτικά ή σκέτα κυνικά, η απάντηση δεν μπορεί να είναι εσωκομματικά ξεράσματα.

Η απάντηση ίσως μπορεί να είναι ένα εξίσου εκβιαστικό δίλημμα. Ή η Ευρώπη θα αλλάξει σε τρεις μέρες ή δεν μπορώ να είμαι μέλος αυτής της ένωσης. Εξυπνάδες θα πεις. Αλλά θα πρέπει να ρωτήσουμε πρώτα τους εαυτούς μας. Τι είναι η Ευρώπη; Μια έννοια έξω απ’ τις δυνάμεις που την απαρτίζουν; Μια ιδέα που δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα που πέφτει στα κεφάλια μας; Μια αόριστη γενική επίκληση σε αρχές που πλέον συναντάμε μόνο σε βιβλία και παρτιτούρες;

Η Ευρώπη είναι μια πραγματικότητα, υπάρχει και αποφασίζει σήμερα 10 χρόνια άγριας και άδικης λιτότητας για μας, αύριο για τους Ιταλούς, μεθαύριο για τους Γάλλους. Η Ευρώπη δεν είναι μια ιδέα που τιμωρεί λαούς ως απάντηση στις μίζες των κυβερνόντων, στην κακή διαχείριση των δημόσιων ταμείων ή ακόμη και στο πελατειακό κράτος. Αν έγινε πια μια δύναμη που ξέρει μόνο να απειλεί και να διαπραγματεύεται ένα επιτόκιο άνω του 4% με τους σκληρότερους δυνατούς όρους, δεν μπορεί να μας αφορά με υπαρξιακούς όρους. Αν αποφάσισαν οι γαλλογερμανοί ότι δεν πειράζει να διαλύσουν την κοινωνία για να διασφαλίσουν ένα υψηλότερο επιτόκιο ή περισσότερες ιδιωτικοποιήσεις, έχουν και οι αφηρημένες ιδέες τα όριά τους.

Δεν ήμουν και δεν είμαι οπαδός μιας σώνει και καλά εξόδου απ’ το ευρώ. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι είμαι οπαδός μιας σώνει και καλά παραμονής με οποιοδήποτε τίμημα. Οι κάδοι των σκουπιδιών σίγουρα βοηθάνε τους προϋπολογισμούς να δείχνουν ισοσκελισμένοι, δεν μπορούν όμως να είναι αποδεκτό μέσο για οποιοδήποτε σκοπό.

***

Και κάπου εδώ θυμάμαι ότι ο radical έλεγε σ’ ένα κείμενο, ότι η κρίση ριζοσπαστικοποιεί παθητικά. Δηλαδή, ακόμη κι αν εσύ μένεις σταθερός, τι συμβαίνει όταν όλα μοιάζουν να γλιστράνε διαρκώς προς μια πιο συντηρητική, αντιδραστική και αυταρχική συνθήκη;

Advertisements

ας μεταναστεύσουν άλλοι

Κείμενο αναφοράς από τον Talws : η κουλτούρα της μεταπολίτευσης 1, ο μύθος της αριστερής ηγεμονίας.

Λίγα λόγια λοιπόν για τον πολιτισμό της μεταπολίτευσης, τον λαϊκισμό της αριστεράς και την σοβαρότητα των δύο υπεύθυνων δυνάμεων του τόπου. Χύμα και όπως μου έρχονται. Ενδεικτικά αποσπάσματα της εικοσαετίας 1990-2010, σε μορφή παραληρήματος και δίχως ίχνος σοβαρότητας:

Πριν από δέκα και περισσότερα χρόνια στη Μύκονο. Λαλιώτης, Κωστόπουλος καπνίζουν τα πούρα τους (στο sea satin ή μπορεί να θυμάμαι και λάθος). Στο τραπέζι ακόμη, μερικά εξαιρετικά κορίτσια. Απ’ το ηχείο ακούγεται το τότε σουξεδάκι της Βίσση. Κάποιες χορεύουν. Οι κύριοι κοιτούν. Όλο το μεγαλείο της πασοκίλας σε ένα ενσταντανέ. / Δέκα βουλευτές υπό τον Κόκκαλη σε ένα στρογγυλό τραπέζι διαμαρτύρονται για την – φυσικά – άδικη τιμωρία της έδρας του Θρύλου για 10 αγωνιστικές. / Ο Μαντούβαλος χρόνια αργότερα ονομάζει τον συνδυασμό του για τις δημοτικές εκλογές «Πειραιάς πόλη θρύλος». Ο ίδιος τον ίδιο πάνω κάτω καιρό σε πάρτι μετά από πασαρέλα του Γαβαλά με ύφος χιλίων καρδιναλίων περιφέρεται δεξιά αριστερά. Στο ίδιο πάρτι ο τρόπος και το ντύσιμο κι άλλων βουλευτών. / Αβραμόπουλος. / Ο Τσουκάτος και το εκατομμύριο. Στην τσέπη ή στο ταμείο του Πασόκ; Ποιό είναι χειρότερο; / Ο Νεονάκης σε τηλεοπτικό παράθυρο να ωρύεται για το λαϊκισμό των δημοσιογράφων λέγοντας ότι το ποσό το οποίο λένε ότι κέρδισε στο χρηματιστήριο δεν είναι 64 εκ. Ευρώ, όπως ειπώθηκε. Μιλάμε για πολύ λιγότερα εκατομμύρια. Λες και είναι δυνατόν να παίζει στο χρηματιστήριο σύμβουλος του πρωθυπουργού. / Ο Βουλγαράκης διακρίνει ανάμεσα σε νόμιμο και ηθικό. / Βουλευτές των δύο κομμάτων καλεσμένοι φοιτητικής παράταξης σε πάνελ για τα ναρκωτικά. Το τί ακούσαμε δε λέγεται. Το βράδυ οι ίδιοι άνθρωποι στα τοπικά μπουζούκια. / Ηγετικό στέλεχος της νδ επί πρωθυπουργίας Καραμανλή λέει σε τηλεοπτική εκπομπή: «δύο πράγματα θα πω στα παιδιά μου, να μην γίνουν ομοφυλόφιλοι και να μην πάρουν ναρκωτικά». / Σε αντίθεση με τις αοριστολογίες, τον στείρο αρνητισμό και την έλλειψη προτάσεων της αριστεράς, σαφής και περιεκτικός Μπένυ από τον Ιούνιο του 2005 : «Το ΠΑΣΟΚ είναι ένα σοσιαλιστικό, δημοκρατικό, προοδευτικό, λαϊκό, αυθεντικό κόμμα που εκφράζει ένα ριζοσπαστικό και μεταρρυθμιστικό πνεύμα. Εκφράζει πάντα τους μη προνομιούχους της σημερινής εποχής, είναι δηλαδή ένα κίνημα κατά των ανισοτήτων και του κοινωνικού αποκλεισμού και με βάση αυτές τις αρχές προσδιορίζεται και η θέση μας ως προς τη σχέση κράτους-οικονομίας, κράτους-κοινωνίας, δημόσιου και ιδιωτικού τομέα. Αρα, εμείς δεν προσδιοριζόμαστε αρνητικά αλλά θετικά» / Ο Αγγέλου γνωρίζει ή δεν γνωρίζει τον Θέμο Αναστασιάδη. Ο Θέμος Αναστασιάδης μετά απ’ όλα αυτά έχει καλεσμένους στο στούντιο τον Γιώργο Νταλάρα και τον Μάνο Ελευθερίου. Ο Γιώργος Νταλάρας μαζί με τον πρόεδρο της δημοκρατίας τραγουδάνε για τους μετανάστες στον Αγ. Παντελεήμονα. Χωρίς ντόπιους ή μετανάστες, αλλά με την παρουσία ισχυρής αστυνομικής δύναμης που απόλαυσε την συναυλία. Η Άννα Βαγενά απολαμβάνει την ίδια μέρα την αστυνομική παρουσία. / Ο Χατζηνικολάου κάνει προνομιακούς συνομιλητές του κατά σειρά τη Γαρμπή και τη Βίσση, τον Βγενόπουλο και τελικά μιας και είναι τέτοιες οι μέρες τον Καζάκη. / Ο Λοβέρδος ως υπουργός υγείας, με τα νοσοκομεία να βράζουν, κάνει στους δημοσιογράφους αστεία για τον Θρύλο. Πριν και μετά, τακτικές παραστάσεις στο πλευρό της Όλγας Τρέμη με τίτλο: όχι δεν θα σας πειράξουμε τα δικαιώματα. Αυτά είναι υπέρβολές των δημοσιογράφων. Αυτά πέρσι. Φέτος με νέο έργο: Οι μεταρρυθμίσεις/απολύσεις έχουν καθυστερήσει. Εγώ είμαι σκληρός και θα τις κάνω. / Ονόματα που φτάνουν από μόνα τους. Πρωτόπαππας, Γιακουμάτος. / Σε πράιμ τάιμ Μπουμπούκα και Μπουμπούκος χορεύουν, παρουσιάζουν και γαμούν το indymedia. / Καναλάρχες – εφοπλιστές καταγγέλουν την ανομία και φυτεύουν δέντρα. Καναλάρχες – εργολαβοι καταγγέλουν την ανομία και βγάζουν σπυράκια με το συνδικαλισμό. Και οι δύο εκπέμπουν σε δημόσια συχνότητα την οποία δεν πληρώνουν. / Η Πιπιλή σε ριάλιτυ χορού. / Οι δύο τελευταίοι πρωθυπουργοί. Ο ένας υπογράφει για τις ταυτότητες. Σφραγίδα πίστεως σε δημόσιο έγγραφο. Ο άλλος μιλάει για Δανία του Νότου και πουλάει ευαισθησία και παρελθόν, αναφερόμενος στην «εξορία» του. / Ο Καρατζαφέρης μιλάει ανοιχτά για Αγια Σοφιά και χαιρετάει με το περιστέρι – θεία χάρη στον ώμο του. Ύστερα επαινείται από τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης ως σοβαρή και υπεύθυση στάση. / Ο Πλεύρης και οι μετανάστες. / Και πάει λέγοντας.

Όλοι οι παραπάνω, εκφραστές φυσικά της αριστερής ιδεολογίας. Της λαϊκίστριας αριστεράς που ευθύνεται για την άθλια κουλτούρα της μεταπολίτευσης.

Με άλλα λόγια, οι εκπρόσωποι του ενός κόμματος (πολιτικοί, δημοσιογράφοι, καλλιτέχνες και λοιποί), αυτοί που οδήγησαν τον τόπο στην πνευματική, ψυχική, πολιτιστική και κυριολεκτική πτώχευση, αποτελούν τώρα τον μόνη σοβαρή λύση, την μόνη υπεύθυνη εναλλακτική που θα εκσυγχρονίσει και θα σώσει την Ελλάδα. Μας χτυπούσαν επί χρόνια τα πόδια και τώρα οι ίδιοι μας λένε ότι πρέπει να μας κόψουν το πόδι για να σωθεί το σώμα. Αυτοί οι ίδιοι, όχι άλλοι. Οι νηφάλιοι, οι ψύχραιμοι, οι σοβαροί.

Η μόνη σοβαρή, ψύχραιμη και νηφάλια κίνηση εκ μέρους τους θα ήταν να παραιτηθούν. Η αξιοπρεπής θα ήταν και να μεταναστεύσουν χωρίς καμία περαιτέρω καθυστέρηση. Να πάρουν και τα υπερπολύτιμα λεφτουδάκια τους, δεν έχω πρόβλημα ας τους δώσουμε και κάτι παραπάνω, και να φύγουν από δω. Ας πεινάσουμε μόνοι, ελεύθεροι και πολιτισμένοι.

Οι πασοκονεοδημοκράτες όμως, τον πούλο.

η γεύση του αίματος

Διαβάζω κατά σειρά τα

ξημέρωσε νύχτα

να φύγουμε, Νίκο

ἐκ γῆς Αἰγύπτου ἐξ οἴκου δουλείας (Έξοδος 20: 2)

και δεν ξέρω τί να σκεφτώ, δεν ξέρω πώς να συγκρατηθώ, προς στιγμή δεν ξέρω ούτε καν ποιός θέλω να είμαι πια.

Πιθανότατα για πρώτη φορά στη ζωή μου έχω έτοιμο στο μυαλό ένα κείμενο και όχι μόνο δεν το δημοσιεύω αλλά ούτε καν το γράφω. Ξαναείδα το «Κυριακάτικο Ξύπνημα» , σκέφτηκα ένα σωρό πράγματα, αλλά ως εκεί. Μου μοιάζει κάτι σαν ύβρις να γράφω τώρα για την Λαμπέτη, την Αθήνα και το κορίτσι που βλέπω στα Πετράλωνα.

Για πρώτη φορά στη ζωή μου δεν θέλω ποστ και κείμενα, αν δεν είναι όπως τα παραπάνω, δηλαδή σωστές γροθιές. Δεν είναι ότι δεν έχω λέξεις, αλλά δεν ξέρω τί μπορώ να πω, δεν ξέρω αν έχουν την παραμικρή σημασία και ούτε αν τις θέλω πια κι εγώ ο ίδιος.

Μόνο τέτοιες απανωτές γροθιές, μόνο η γεύση του αίματος ανάμεσα στα δόντια και το σφιγμένο στομάχι, κόμπος.

Μόνο μια φωνή που να λέει ως εδώ.

Υγ. Κατά τ’ άλλα, ως γνωστόν, πατρίδα μου είναι αυτή που εξορίζει όλους όσους γουστάρω.

2+1

(τρία σχεδιάκια, γιατί βαρέθηκα να βλέπω τις ταινίες φάτσα κάρτα)

***

Η Ε. στο αμάξι.

Στο φανάρι. Οι συνήθεις αρνήσεις για το πλύσιμο του παρμπρίζ. Επιμονή. Ωχου άσ’ την χριστιανέ μου. Δεν έχει. Δεν θέλει. Κουνάει τους υαλοκαθαριστήρες. Φεύγει. Ύστερα απ’ τα αριστερά της ξεπροβάλλει άλλος. Με τα χαρακτηριστικά αργά βήματα και τα βαριά μάτια, σέρνει τα πόδια του κρατώντας ένα κομμάτι πανί. Πλησιάζει τα αμάξια. Δεν μιλάει στους οδηγούς. Δεν τους κοιτάζει καν. Περνάει δίπλα απ’ τα σταματημένα αυτοκίνητα με εξοργιστικά βραδείς ρυθμούς. Δεν ζητάει κάτι. Δεν αλλάζει τρόπο βαδίσματος. Περιφέρεται ανάμεσα στα οχήματα, σαν από συνήθεια. Μια σκιά που κάποτε ζητιάνευε. Τώρα έχει μείνει μόνο ένα μέρος της παλιάς κίνησης. Παρατηρεί ότι δεν φοράει παπούτσια, παρά ένα ζευγάρι παλιές χειμωνιάτικες γαλάζιες παντόφλες. Το πόδι όμως περισσεύει. Το πίσω μέρος της πατούσας πατάει στο έδαφος. Έχει σχηματίσει με τον καιρό μια σκληρή κρούστα. Στη φτέρνα, το δέρμα έχει μετατραπεί σε ένα είδος φυσικού παπουτσιού. Ένα βρώμικο κομμάτι σάρκας που ακουμπάει διαρκώς στην άσφαλτο. Ο τύπος συνεχίζει να σέρνει τα πόδια του. Να περνάει δίπλα και ανάμεσα στ’ αμάξια. Να μην μπορεί να ανοίξει καλά τα μάτια του. Να κρατάει σφιχτά ένα κομμάτι πανί. Να διασχίζει αργά το δρόμο. Να εμποδίζει τα διερχόμενα λεωφορεία. Να προκαλεί επιπλέον μποτιλιάρισμα. Να μας κάνει να χάνουμε τα πράσινα. Να στέκεται κάνοντας τραμπάλα με το σώμα του. Να σέρνεται δίπλα μας, χωρίς να ζητάει τίποτα.

Τώρα ξανά – τρίτο κόκκινο – διασχίζει κάθετα το δρόμο. Αν, ίσως κάποιος οδηγός, λιγότερο προσεχτικός, περισσότερο αφηρημένος, κάπως πιο ευαίσθητος τελικά από εκείνη, αποφάσιζε να σταματήσει αυτή την ανόητη πορεία. Ένα πόδι που δεν αφήνει εύκολα το γκάζι μπροστά στο πρώτο εμπόδιο. Ένας οδηγός, που θα διέκοπτε μια και καλή αυτό το εκνευριστικό σύρσιμο της ξεπετσιασμένης φτέρνας. Ίσως τότε, αυτό το κόκκινο – το τέταρτο κατά σειρά- να ήταν λιγότερο ενοχλητικό.

***

Ο Κ. στο μπαρ.

Κοίταζε το μωσαϊκό στο μπαρ. Ανάμεσα στα δεκάδες μικρά κομματάκια που φτιάχνουν το πάτωμα μια μισοσβησμένη γόπα. Την πέταξε αυτή που κάθεται διαγωνίως αριστερά απέναντί του. Δεν την πάτησε όμως κι αν είσαι προσεχτικός θα δεις ακόμη την ημιθανή κάφτρα. Αυτός, εδώ και είκοσι λεπτά και με ένα μικρό διάλειμμα παρατήρησης της κάφτρας, δεν κοιτάζει τίποτα άλλο. Μόνο αυτή. Αυτή κοιτάζει και δεν κοιτάζει. Βασικά κοιτάζει παντού. Είναι χαλαρή, ανάλαφρη. Χαμογελάει στο μισό μαγαζί. Αγγίζει το μπράτσο της φίλης της όταν λέει κάτι. Μιλάει σιγά στο αυτί της. Φλερτάρει με κάθε τι εκεί μέσα. Τον σερβιτόρο, την διπλανή γυναίκα, το ποτήρι της, ένα σκαμπό λίγο πιο πέρα, τους δύο τύπους που στέκονται στη μπάρα. Δεν καθυστερεί άλλο. Της κάνει νόημα. Πλησιάζουν ο ένας τον άλλον. Σκύβει στ’ αυτί της. Της το λέει. Αυτή γελάει υπέροχα, γέρνει το κορμί της και λες δεν μπορεί στο τέλος θα ακουμπήσει πάνω του. Θα ακουμπήσει το πρόσωπό της στον ώμο του. Αυτός τουλάχιστον αυτό λέει από μέσα του. Αυτή όμως γέρνει, άλλα όχι εντελώς. Γέρνει τόσο όσο. Αυτός τραντάζεται ολόκληρος, αλλά την τελευταία στιγμή εκείνη απομακρύνεται, γνέφοντας ευγενικά όχι. Πηγαίνει ξανά στην παρέα της. Αυτός κοιτάζει το μωσαϊκό στο μπαρ. Τη γόπα της. Ύστερα ξανά αυτή. Στέλνει ένα υψωμένο χέρι μ’ ένα δίσκο και ένα σφηνάκι. Ακολουθεί την πορεία του καρπού του σερβιτόρου. Απ’ το δίσκο, στο σφηνάκι, στο χέρι της. Το πίνει στην υγειά του. Έχει μείνει στα χείλη λίγο αλάτι. Έρχεται προς το μέρος του. Πρόσωπο με πρόσωπο. Σηκώνει τα χέρια, ετοιμάζεται κάτι να πει. Μετανιώνει, κλείνει για δευτερόλεπτα τα μάτια.

Όλα θα τελειώσουν μέσα στο επόμενο λεπτό. Μ’ ένα ανεπανάληπτο φιλί, ένα ξαφνικό μακελειό, μια λίμνη αίματος στο άσπρο μαύρο γκρι πάτωμα, ένα οριακό εδώ και τώρα.

***

Ο Μ. στη Σταδίου.

Βγαίνει απ’ το μπαρ. Παριστάνει πως απλά περπατάει στο πεζοδρόμιο να μην τον καταλάβουν οι περαστικοί. Όμως, είναι όλος χέρια, δάχτυλα, φιλιά. Το ουίσκι και η γλώσσα της κυλάει στις φλέβες του. Βάζει τα ακουστικά. Είναι γνωστό ότι όταν ακούς Smiths οι γυναίκες είναι πιο όμορφες, τα μπαρ πιο ωραία και η νύχτα μοιάζει με το μέρος που θα συμβεί αυτό που συμβαίνει κάθε φορά ανάμεσα στην άνοιξη και τις κερασιές. Τί κι αν είναι πιωμένος. Απόψε στα στενά της διαδρομής φυτρώνουν εκατομμύρια take me home tonight.

Αλλά οι smiths κρατάνε τέσσερα λεπτά. 4:01 για την ακρίβεια σ’ αυτή την εκδοχή. Ύστερα, οι σφαλιάρες πέφτουν σαν καταιγίδα κι αυτός είναι με κοντομάνικο στη μέση ενός δρόμου χωρίς υπόστεγα ή πεζοδρόμιο. Τρώει τη βροχή στα μούτρα και δεν είναι ταινία για να σηκώσει το κεφάλι και να ξεπλυθεί στο νερό. Παριστάνει πως απλά περπατάει να μην τον καταλάβουν οι περαστικοί. Απόψε στα στενά της διαδρομής φυτρώνουν εκατομμύρια κωμικοί έρωτες. Τους πατάνε ολοκαίνουρια παπούτσια και ακριβές σόλες. Τους αφήνουν στο πεζοδρόμιο τσακισμένους. Κι αυτή η πουτάνα η άνοιξη, τί να πρωτοαναστήσει;

μαθηματικά

[ Οι αμφιβολίες μου δεν μπόρεσαν να νικήσουν τους αυτοματισμούς μου. Συνεχίζω να κάνω κινήσεις με τις οποίες αδυνατώ να συμφωνήσω. Η υπέρβαση του δράματος αυτής της ανειλικρίνειας θα σήμαινε άρνηση και ακύρωση του εαυτού μου.

E.M.Cioran ]

+

[ Όλα τελικά ανάγονται στην επιθυμία ή την απουσία επιθυμίας. Τα υπόλοιπα είναι αποχρώσεις.

E.M.Cioran ]

X

Κανένας άντρας δεν μπορεί να παραμείνει ευφυής μέσα σε μια γυναικεία αγκαλιά.

Elias

=

she’ s the kind of girl you love so much it makes you sorry

still you don’t regret a single thing

Play

Κι εμείς που δεν τα πήγαμε ποτέ καλά με τις πράξεις και όλο βγάζουμε ανάποδα τ’ αποτελέσματα, ας βρίσκουμε τουλάχιστον τις όποιες απαντήσεις μας εκεί περίπου στο 2:00.

Κι ας τραγουδάει ο παλιόφιλος Tankian εκ μέρους μας.