μηχανή με ψάθα και γυμνή πλάτη

Στρίβεις στην Ποσειδώνος. Έχεις τα νεύρα σου γιατί κάτι σου μυρίζει περίεργα καθώς οδηγείς, ανοίγεις το καπό και καταλαβαίνεις ότι το αμάξι από κάπου χάνει λάδια. Κοιτάς για μερικά λεπτά το λάδι που ατμίζει, κουνάς λαστιχάκια, τσιμούχες και ό,τι άλλο νομίζεις πως δεν φαίνεται σε καλή κατάσταση. Στρίβεις στην Ποσειδώνος να το πας στο συνεργείο. Κονβερτιμπλ, μαύρα γυαλιά και μαυρισμένα (ήδη) κορμιά στο φανάρι. Αλλά στρίβεις στην Ποσειδώνος και σχεδόν αμέσως σε πιάνει απ’ το λαιμό η μυρωδιά. Θάλασσα. Εσύ πας εκνευρισμένος στο συνεργείο και το μόνο που στριφογυρνάει στο στόμα σου είναι το «πόσο; πόσο; πες μου απλά πόσο». Αλλά στρίβεις στην Ποσειδώνος και στη δεξιά λωρίδα το μηχανάκι δίπλα σου πάει αργά. Η κοπέλα φοράει χακί βερμούδα και από πάνω μόνο το μαγιό. Στο πίσω μέρος της μηχανής είναι δεμένη μια ψάθα. Ακούγεται ένας ανύπαρκτος ήχος, όπως πέφτει πάνω στα παγάκια το ζεστό αλκοόλ. Η μηχανή πάει αργά, το ζευγάρι συζητάει, όλη η Ποσειδώνος βλέπει απλά μια πλάτη. «Η ομορφιά σαν την καρφίτσα στο μπαλόνι που είναι ο κόσμος»

Ποιά σκηνή θα μας κάνει και σήμερα να ξεχαστούμε; Δεν είναι σωστή η χρήση της λέξης «ξεχαστούμε». Το «ξεχαστούμε» έχει αρνητική χροιά. Ποια σκηνή θα μας επιτρέψει σήμερα και για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα να μην έχει σημασία  τίποτα.

Ξαπλώνει στον καναπέ, τα μαλλιά της είναι στα πόδια σου. Δεν χαϊδεύεις τόσο, όσο παίρνεις απαντήσεις σε μια σειρά από ερωτήσεις. Συνέχισε.

Το ζευγάρι με τη μηχανή στρίβει κάπου δεξιά. Η πλάτη απομακρύνεται, ο εκφωνητής ξαναπαίρνει υπόσταση και οι ειδήσεις πυροβολούν τη στιγμή.

Το πρωί στην Κοραή περπατάει μια γυναίκα με το μπαστούνι της. Είναι τυφλή. Φτάνει στην τράπεζα. Ψηλαφίζει με το χέρι της το τζάμι να βρει αν η πόρτα είναι προς τα δεξιά ή προς τα αριστερά. Είναι δίπλα στην πόρτα ακριβώς αλλά η ίδια δεν έχει καταλάβει ακόμη το σημείο που βρίσκεται. Όσο αυτή ψηλαφίζει με το λευκό μπαστούνι στο χέρι, μπαίνουν στην τράπεζα, απ’ αυτή την ίδια περίφημη πόρτα, τέσσερις (4) άνθρωποι. Την προσπερνούν, ο ένας στην πραγματικότητα κάνει κι ένα μικροελιγμό για να αποφύγει πιθανή σύγκρουση, απλώνουν το χέρι, πιάνουν το χερούλι κι ανοίγουν την πόρτα με την επιγραφή ΕΛΞΑΤΕ. Η γυναίκα ψηλαφίζει μερικά χιλιοστά δίπλα τους. Δεν τους κατηγορώ. Ο κόσμος που μπαίνει στην τράπεζα έχει το βλέμμα της κότας καθώς αυτή παρατηρεί τον θείο να πλησιάζει στο κοτέτσι για να δείξει στο ενθουσιασμένο ανιψάκι πως μπορεί το ζώο να προχωράει αν και του έχει κόψει το κεφάλι. Η κότα εστιάζει στο μαχαίρι που κρατάει ο χαμογελαστός θείος. Τίποτα άλλο δεν έχει σημασία σήμερα, μόνο η βαρβαρότητα που απλώνει τη σκιά της πάνω σου.

Τίποτα  δεν έχει σημασία. Μόνο μια πλάτη καθώς ξυπνάς στην παραλία και βγάζεις αργά το κεφάλι σου απ’ τη σκηνή. Κατουριέσαι αλλά νυστάζεις. Ανοίγεις τα μάτια, είναι 8 το πρωί και μια γυμνή πλάτη μερικά μέτρα παρακάτω τραβάει ευθεία για την πρώτη βουτιά της ημέρας. Δεν υπάρχει πουθενά γραμμένη η σωτηρία, μόνο κάτι νανοδευτερόλεπτα που τίποτα δεν έχει σημασία. «Η ομορφιά σαν την καρφίτσα στο μπαλόνι που είναι ο κόσμος»

Τίποτα δεν έχει σημασία, αλλά αν μπορείς κάνε πως δεν ακούς τον εκφωνητή. Ανακοινώθηκε. Νέα. Ευρωπαϊκή. Πολιτική. Μεσόγειος.

Εδώ τίποτα δεν έχει σημασία, εκτός απ’ αυτά που φοράνε στολή. Μπάτσοι και φαντάροι συνοψίζουν την νέα ευρωπαϊκή πολιτική εντός και εκτός συνόρων. Αν δεν θες να επιλέξεις τον πόλεμο που θα δώσεις, τότε απλά συμμετέχεις σε αυτόν που προετοιμάζουν οι άλλοι για λογαριασμό σου. Έκανα μπάνιο κάποτε στην Κω και ούτε που φανταζόμουν ότι η απάντησή στα φουσκωτά που ξεχειλίζουν από ανθρώπους είναι οι στρατιωτικές περιπολίες, τα αληθινά πυρά, ένας πόλεμος, μερικά στρατόπεδα. Τίποτα απ’ αυτά δεν έχει σημασία γιατί η Ευρώπη πουλάει τα μουσεία, η Ευρώπη πουλάει τις διακοπές, η Ευρώπη πουλάει τους τουρίστες, η Ευρώπη πουλάει τις χάρτες των δικαιωμάτων.

Και τι σχέση μπορεί να έχει η γυμνή πλάτη στην Ποσειδώνος και τη Λέσβο και τη Δονούσα με όλα αυτά. Κι όμως. Στα ίδια νερά βρεχόμαστε. Άλλοι δροσίζονται κι άλλους τους τρώει το μαύρο σκοτάδι.

Ναι αλλά όλα αυτά αποτελούν ηλίθιους συμψηφισμούς, απόπειρες να ενοχοποιηθούν οι πάντες και τα πάντα.

Δεν ψάχνω τη στιγμή που θα ξεχαστούμε, αλλά τη στιγμή που για μερικά νανοδευτερόλεπτα τίποτα δεν έχει σημασία. Ξαπλώνετε στον καναπέ. Τα μαλλιά της είναι πάνω σου. Τα πόδια της είναι γυμνά, τρίβει ασυναίσθητα τις πατούσες της. Χαϊδεύεις ή περισσότερο εναποθέτεις το χέρι σου πάνω στα μαλλιά της. Φυσικά και όλα είναι ματαιότης ματαιοτήτων και απ’ αυτόν τον  κόσμο δε μπορούν να γλιτώσουν ούτε οι γυμνές πλάτες. Μένει απλά η ανάμνηση εκείνης της φοράς που η εικόνα ενός ανθρώπου νίκησε τα πάντα και μαζί τον ίδιο τον κόσμο.

Χαϊδεύεις τα μαλλιά της. Ή μάλλον δεν χαϊδεύεις τόσο, όσο παίρνεις απαντήσεις σε μια σειρά από ερωτήσεις. Συνέχισε.

«Η ομορφιά σαν την καρφίτσα στο μπαλόνι που είναι ο κόσμος»