ενασαραντα

Τους τελευταίους μήνες ξανάρχισα να παίζω μπάλα. Χάνοντας διαρκώς, αλλά πάντα αξιοπρεπώς, έφτασα, την ώρα του αγώνα – ανάμεσα στις δύσκολες ανάσες και τα απίθανα αργά σπριντ – να κάνω διαπιστώσεις. Ο τρόπος που έτρεχα στο γήπεδο, το ποδόσφαιρο που έπαιζα, μου θύμιζε κάτι. Προσεκτικά, με τακτική παιδεία, κρατούσα τη θέση μου, έκανα οικονομία δυνάμεων. Καθ’ όλη τη διάρκεια του αγώνα ήμουν όπως έπρεπε. Η απόδοση ήταν πάνω κάτω παρόμοια, όποιο κι αν ήταν το σκορ. Μπροστά ή πίσω, πολλά με λίγα ή στα ίδια. Επέμενα να μένω πίσω όσο χρειαζόταν, να μην προωθούμαι πολύ όταν δεν είχα δυνάμεις. Οι αξιοπρεπείς ήττες ήταν το φόρτε μου. Έχανα, αλλά πώς; Μαχητικά, ώριμα, νηφάλια, συγκροτημένα. Το ποδόσφαιρό μου ήταν ένα εντελώς flat 50λεπτο. Το ποδόσφαιρό μου, έμοιαζε με την πολιτική μου στάση. Ήμουν δηλαδή ανθρωπιστής, ευαίσθητος απέναντι στα ζόρια των άλλων και με έντονη ροπή προς την πολιτισμική κριτική. Έχανα διαρκώς, γεμάτος παρήγορες σκέψεις ότι τουλάχιστον έπαιζα σωστά. Ξαφνικά, έπιασα τον εαυτό μου να περιμένει στο γηπεδάκι να φανεί από στιγμή σε στιγμή ο τσίπρας. Ήμουν ο συνασπισμός και έπαιζα ένα αξιοπρεπές, βαρετό, ανάλατο και χωρίς πάθος ποδόσφαιρο.

Όλα αυτά, γιατί επί χρόνια ξέχασα τί είναι το ποδόσφαιρο. Από το 90 και μετά, η θεσμική αριστερά (αγκαλιά με το περίφημο έντεχνο τραγούδι) μου έδειξαν τον τρόπο να πορεύομαι. Τον τρόπο που στερεί το σώμα. Τον τρόπο που αγνοεί, ότι η νίκη δεν κατακτιέται με petitions και like στο facebook. Η μπάλα που γουστάρουμε, δεν παίζεται παρά με πάθος, αγωνία και γρασίδι στο στόμα. Χάσε τη θέση σου, χάσε την ανάσα σου, γύρισε το πόδι σου, χάσε με πολλά γκολ, χάσε την αξιοπρέπειά σου. Χάσε τα όλα.

Μετά από ένα τέτοιο παραλήρημα, το οποίο συνέβαινε μια Δευτέρα, ταυτόχρονα με την εξέλιξη του αγώνα, είπα να αλλάξω στάση. Έτσι τις προάλλες, έτρεξα παραπάνω απ’ όσο μπορούσα. Μου κόπηκε η ανάσα. Δεν ήμουν σωστός σε όλες τις επιστροφές. Με πέρασαν περισσότερες φορές οι αντίπαλοι. Αλλά έπαιξα με το μαχαίρι στα δόντια. Με αληθινή μανία. Έβαλα τον ώμο απέναντι στο ώμο του επιτιθέμενου. Έβαλα το πόδι μου εκεί που κανονικά δε θα έφτανε. Έτρεξα όσο δεν μου επιτρέπει το ουίσκι που κυκλοφορεί στις φλέβες μου. Την επόμενη μέρα ήμουν πιασμένος όσο δεν πάει. Δεν μπορούσα να πιάσω τόμο απ’ το κάτω ράφι. Αλλά η απόφαση έμοιαζε σωστή.

Δεν είναι τώρα η στιγμή να παίζεις μπάλα συγκροτημένα και νηφάλια. Είναι η στιγμή να παίζεις με το μαχαίρι στα δόντια και τις γροθιές σφιχτές. Δεν είναι η στιγμή να κάνεις τακτικούς ελιγμούς. Είναι η στιγμή να βάζεις πρώτα, αυτό που έτσι κι αλλιώς έρχεται πρώτο. Μπροστά το σώμα. Μπροστά η πράξη. Να τρως καλαμιές. Να αναπνέεις μέχρι μέσα το καθαρό δακρυγόνο. Να προχωράς με κομμένη την ανάσα, υπέρβαση την υπέρβαση.

Μετά από μερικές τέτοιες υπερβολές και μια δύσκολη ισοπαλία, το σιντι στο αμάξι, μες στη νύχτα παίζει για τη «σωματική μας παλιγγενεσία»

*

Μιλώντας για σώματα και πράξεις, σκέφτομαι το πόσο δυνατή ήταν η σφαλιάρα που έφαγα προχθές όταν πήρα το πρώτο εισιτήριο με 1,40 €. Αναρωτιέμαι αν ακούστηκε, αν με κοίταξαν οι γύρω επιβάτες με συμπάθεια ή ενόχληση. Λέω και ξαναλέω σε φίλους και γνωστούς ότι όποιος χρησιμοποιεί καθημερινά τα ΜΜΜ μπορεί να καταλάβει τί λέμε, όταν μιλάμε για ταπείνωση. Τα χαστούκια είναι απανωτά το πρωί, αργότερα στην μετεπιβίβαση ή κατά τη βραδινή επιστροφή. Για τα χαστούκια ξέρουν και μπορούν να σου πουν, όποιοι χάνουν το λεωφορείο στις 8 το πρωί, επειδή δε χωράνε. Ήδη είναι μέσα καμιά δεκαριά που δε χωράνε. Μπορούν να σου πουν, αυτοί που περιμένουν αδίκως υπό βροχή. Όσοι βλέπουν, αυτούς που βιάζονται να μπουν πριν κατέβουν οι προηγούμενοι και όσοι παρατηρούν τα νέα κορίτσια που τρέχουν μέσα στο συρμό, μπας και προλάβουν μια θέση. Όσοι για να πάνε στη δουλειά τους χρησιμοποιούν κατά σειρά λεωφορείο, μετρό, ηλεκτρικό και όσοι παίρνουν τον κατώτατο μισθό. Αυτοί οι τύποι των 592€ και των 700€ ακούνε σήμερα ότι τα Μέσα δημιουργούν ελλείμματα. Άρα πρέπει να πληρώνουν 1,40€ τη διαδρομή, αυτοί οι ίδιοι που βγάζουν 592€ και 700€. (κάνε μόνος σου την πράξη).

Γι’ αυτό, και όχι για κάποιο ιδεολογικό ή επαναστατικό λόγο, πιάνω το μάγουλό μου εδώ και μέρες, από τότε δηλαδή που η ντροπή της Αρκαδίας, αποφάσισε να αποκαλεί μια μερίδα ανθρώπων «τζαμπατζήδες». Γιατί όταν η πραγματικότητα (των 592€ και των 700€ και του 1,40€) ρίχνει σφαλιάρες, προσπαθώ και το δέχομαι. Όταν η πραγματικότητα της καθημερινότητας στα ΜΜΜ ρίχνει γροθιές στα πλευρά και το σαγόνι, δοκιμάζω να το καταπιώ. Αλλά όταν ο υπουργός κάνει μαθήματα δημοκρατικότητας, κοινωνικής συμπεριφοράς και ήθους, αρχίζω και ζορίζομαι απ’ τις κλοτσιές στα μαλακά.

Ζορίζομαι κι ας μην απευθύνεται σε μένα που (μαλακωδώς ομολογώ) συνεχίζω να πληρώνω εισιτήριο. Απευθύνεται, χτυπάει και – επιμένω, υπό μία έννοια- ταπεινώνει, ένα κόσμο με τον οποίο καθημερινά μοιράζομαι το ξύλο. Βρίζει τον κόσμο με τον οποίο περιμένουμε άδικα μαζί στη στάση. Τον κόσμο που μαζί δεν χωράμε στο μετρό. Ο υπουργός που δεν ξέρει τί χρώμα έχουν τα λεωφορεία ή πώς μυρίζει ο ηλεκτρικός. Γιατί ναι, ο ηλεκτρικός έχει μυρωδιά και ο υβριστής δεν το ξέρει, δεν το υποψιάζεται, δεν το αναλογίζεται. Μα βρίζει, απειλεί και για περαιτέρω αυξήσεις και κουνάει το δάχτυλο. Και πια ζορίζομαι να αντέξω. Και έτσι, ένα απλό απόγευμα που τον ακούω στη Βουλή, νιώθω πια ευθέως την προσβολή να ξεσκίζει τα σωθικά. Και οι σφαλιάρες λες και πέφτουν πια με διπλή φόρα πάνω στο πρόσωπο.