3-0

1-0.     Δευτέρα.

Συνωστισμός στη μπάρα. Δεκάδες άνθρωποι σπρώχνονται να φτάσουν στην πηγή. Περιμένω ήδη πέντε με δέκα λεπτά. Ένα κορίτσι έρχεται από πίσω με φόρα, γλιστράει ανάμεσα σε τρία τέσσερα σώματα και φτάνει ακριβώς δίπλα μου. Ο μπάρμαν με γρήγορες κινήσεις και κάπως ενοχλητικό χαμόγελο καθορίζει τη σειρά προτεραιότητας κάθε άλλο παρά δίκαια. Ο άρχοντας των μπουκαλιών, ο διανομέας του αλκοόλ διαλέγει εμφανώς τις φάτσες της αρεσκείας του κι όπως είναι επόμενο, όλες είναι γυναικείες. Τον καταλαβαίνω, οι συγκεκριμένες φάτσες καθιστούν την αδικία υπέρ τους μοναδική πιθανή λύση, αναγκαία και εντελώς αναπόφευκτη. Δε μιλάω. Όμως σιγά σιγά φαίνεται ότι έρχεται η ώρα να δικαιωθεί όλη αυτή η αναμονή. Ένα ποτήρι τζιν όπου να’ ναι αναπαύεται στα χέρια μας.

Η κοπέλα δίπλα μου καταλαβαίνει πως έχω δει ότι ήρθε από πίσω παίρνοντας τη σειρά περίπου οκτώ ατόμων, αντιλαμβάνεται τα βλέμματα των υπερκερασμένων κι όμως είναι εκνευρισμένη γιατί ο μπάρμαν δεν την εξυπηρετεί αυτομάτως. Της λέω, ας μην το παρακάνουμε. Δεν μου απαντάει παρά με την πρακτική της. Την ώρα που ο μπαρμαν έρχεται να με ρωτήσει τι θέλω, πετάγεται και αρχίζει κυριολεκτικά να φωνάζει τα δικά της. Μάλιστα του δείχνει έξαλλη το καρτελάκι της. Δουλεύει στην εταιρεία που διοργανώνει το πάρτι. Φωνάζει κι άλλο, πιο δυνατά. Ο κόσμος, το μπαρ, της ανήκει.

Καργιόλα.

Ο διπλανός της μπαίνει στη μέση της παραγγελίας της. Λέει, επειδή άκουσα ότι η κοπέλα θέλει ίδια ποτά με της παρέας μου, για να μην περιμένουμε όλοι, φτιάξε τα όλα μαζί. Έπειτα γέρνει πάνω απ’ το μπαρ, πλησιάζει τον άνθρωπο και του δίνει την παραγγελία. Εντάξει; της λέει. Οκ αποκρίνεται αυτή. Μόλις όμως ετοιμάζονται τα ποτά, ο κύριος αυτός μαζί με τον φίλο του αρπάζουν τα ποτά και φεύγουν. Αυτή μένει άναυδη. Είσαι καλά; του φωνάζει. Αυτός απλά γελάει και απομακρύνεται.

Καργιόλη.

Σε εκείνο το σημείο είμαι έτοιμος περίπου να τελέσω τελετουργική ανθρωποκτονία, χαζεύοντας το κορίτσι να παλεύει με το μπαρμαν, ζητώντας εξηγήσεις για το φιάσκο. Δευτερόλεπτα πριν την έκρηξη, από το σωρό της πίσω μου ουράς φτάνει δίπλα μου μια παρέα. Πρόκειται προφανώς για τα κορίτσια που λίγο πριν πηγαινοέρχονταν δείχνοντας τα ρούχα του σχεδιαστή και τα σώματά τους στο αποχαυνωμένο κοινό. Ακούω αγγλικά, γαλλικά, άγνωστες λέξεις, γέλια, ατέλειωτα πόδια, καθαρά από βαφές & υπερβολές πρόσωπα. Καμία υστερία για την αναμονή. Έπειτα είναι κι ο Τρυφώ, που θέλει τις γυναικείες γάμπες, διαβήτες που μετράνε τη γήινη σφαίρα. Η σειρά δεν υπάρχει, το τζιν αργεί λίγο ακόμη, δεν θυμάμαι τί ήθελα να παραγγείλω. Το επόμενο στεγνό πεντάλεπτο, ήταν αποκλειστικά δική μου ευθύνη.

2-0.     Τετάρτη.

Το μεσημέρι γρήγορος καφές στα Εξάρχεια. Μιλάμε με ταχύτητα, με άγχος να προλάβουμε το χρόνο που απομένει, αλλάζουμε θέματα χωρίς να τα τελειώνουμε. Πλησιάζει γνωστή φάτσα, να ζητήσει χρήματα. Συνήθως τραγουδάει το απορώ με την καρδιά μου κι λέει ότι μόλις αποφυλακίστηκε. Τώρα είναι άρρωστος και πουλάει χαρτομάντιλα. Δεν ξέρω αν μας θυμάται και κάθεται τόση ώρα πάνω απ’ το κεφάλι μας. Πιάνει στην κουβέντα τη λέξη «δάνειο», μας ρωτάει αν μπορούμε να του βγάλουμε ένα. Δε φεύγει με τίποτα. Του δίνουμε κάτι, περισσότερο για να εξαγοράσουμε την ησυχία μας. 50 λεπτά για να αποδιώξουμε την ενόχληση. Φεύγει. Λέει υπερβολικά πολλά ευχαριστώ. Σε 10 λεπτά πληρώνουμε και σηκωνόμαστε να φύγουμε. Παίρνω την τσάντα μου, ψάχνω αδίκως το κινητό μου. Η σακούλα με τα χαρτομάντιλα, τοποθετήθηκε όχι χωρίς λόγο στο τραπέζι μας λίγο πριν. Όταν την ξαναπήρε στα χέρια του είχε προφανώς πιάσει και το κινητό μαζί. Ακολουθεί σύντομη επικοινωνία με τα θεία. Ύστερα ανακατεμένες σκέψεις.

Αν τον δω να τον αρπάξω απ’ το γιακά. Να τον τρομάξω, μπορεί να μην το έχει πουλήσει ακόμη. / Δεν είχε δόντια, τα παπούτσια είχαν τρύπες και παραπατούσε. / Θα βγάλει τη δόση του με το γαμοκινητό μου. / Σιγά μην είναι πρεζάκι. Αυτός έχει περισσότερα από σένα. / Κρίμα ρε γαμώτο κι ήταν το μόνο κινητό που έχω πληρώσει. / Άραγε έχω κρατήσει στο pc όλα τα νούμερα; / Ρε αυτός όλο εδώ τριγυρνάει, θα τον πετύχω, δε θα τον πετύχω; / Κι αν τον πετύχω; / Ήταν υπερβολικά αδύνατος, η αρρώστια είχε φτάσει παντού. / Και τί με νοιάζει τώρα για μια κωλοσυσκευή; Και κακώς σπάζομαι. / Το μόνο τηλέφωνο που χάθηκε τελικά ήταν μιας όμορφης μαυρομάλλας με περίεργη προφορά. Άραγε θα το ξαναβρώ; Αληταρά, κλεφτρόνι.

3-0.     Παρασκευή.

Το απόγευμα στο Dasein. Ντοκιμαντέρ για τον Κέρουακ κι ύστερα συζήτηση με τους Μπαμπασάκη, Τριανταφύλλου και Λειβαδά. Η συζήτηση κρατάει λίγο. Υπολογίζω κανένα μισάωρο. Άστοχες φωνές, αντιπαράθεση χωρίς λόγο ή ουσία, παιχνίδια ενηλίκων, διακοπές και υποτίθεται προχωρημένη γλώσσα. Αποχώρηση της κ. Τριανταφύλλου απ’ το πάνελ. Μουσική, τέλος συζήτησης. Μιλάμε για beat σκέφτηκα, άρα το κλίμα σηκώνει πρόκληση, υπερβολή, κραυγή. Ύστερα οι ομιλητές περιφέρονται με τα ποτά τους ανάμεσα στο κοινό, συζητάνε χαλαρά και χαμογελαστά. Κάποτε ο Νίκος Δήμου έγραφε ότι η πνευματική εργασία δεν εκτιμάται στην Ελλάδα. Σε ομιλίες στο εξωτερικό οι συμμετέχοντες πληρώνονται και καλά κάνουν. Συμφωνούμε φυσικά. Όμως σε μια συζήτηση πας για να συζητήσεις, έστω έντονα, όχι για να πουλήσεις πόζα και άγαρμπο στιλ. Δεν μπορείς να μιλάς για μικροαστούς, όταν δεν μπορείς να συνεννοηθείς με τρεις ανθρώπους για μία ώρα. Κι έπειτα όλο αυτό να παρουσιάζεται ως στάση και χαλαρότητα και φευγάτη συμπεριφορά. Δεν μπορείς να θες να κάνεις τον αντισυμβατικό από τις σελίδες των εφημερίδων και των ραδιοφώνων. Ο αντικομφορμισμός είναι ζόρικο πράγμα, δε θα έπρεπε να συγχέεται με το στιλ.

Όταν είπα σε έναν από τους ομιλητές ότι είναι κρίμα να έρχονται άνθρωποι να σας ακούσουν και να ακούνε αυτό, πήρα αποστομωτικές απαντήσεις. Ειρωνεία και επιχειρήματα που θα με εκνεύριζαν αν δεν ήταν τόσο αστεία. Άραγε έτσι μοιάζουν οι άνθρωποι που διαβάζουν και γράφουν στην Ελλάδα;

Τα μοντέλα του Γαβαλά τη Δευτέρα είχαν ασφαλώς λιγότερη πόζα κι ασφαλώς ωραιότερα πόδια. Εξάλλου μάλλον ήμαστε άδικοι όταν σχολιάζαμε ότι όλοι οι άνθρωποι ήταν ίδιοι ή ψεύτικοι ή στημένοι εκείνη τη μέρα. Ακόμη δεν είχε φτάσει η Παρασκευή.