διάδρομος H17

Περπατάω στο ΙΚΕΑ. Ο κόσμος έρχεται από παντού. Η τεράστια αίθουσα γεμίζει με ανθρώπους που εμφανίζονται κατά δεκάδες και εντελώς ξαφνικά, από πόρτες, εισόδους, σκάλες και ασανσέρ. Κινούμαστε αργά ανάμεσα στα εκθέματα. Μπανιέρες, σαλονάκια, γραφεία, κουρτίνες, μαξιλάρια, μαχαιροπήρουνα, φωτιστικά. Κάθονται αναπαυτικά πάνω στους καναπέδες, δοκιμάζουν καρέκλες, συζητούν ξαναμμένοι για το πράσινο χαλί και τον κωδικό μιας λευκής λεκάνης.

Ο Ναμπόκοφ μιλάει για το αγριεμένο βλέμμα της νοικοκυράς μπροστά στον πάγκο του χασάπη.

Εκατοντάδες απρόσωπα πρόσωπα, πελάτες, καταναλωτές, υποψήφιοι οικοδεσπότες, μελλοντικοί σπιτόγατοι και ατακτοποίητοι φοιτητές. Ορμάνε με μανία στους λοξούς διαδρόμους, στα αντικείμενα. Με λυσσασμένα βλέμματα στάζουν το μέλλον τους πάνω σε μια συναρμολογούμενη ραφιέρα. Εκ πρώτης, θα έλεγε κάποιος πως πρόκειται για κυνηγούς ή αρπακτικά. Όμως, δύο λεπτά εκεί μέσα πείθουν για το εντελώς ανάποδο. Είμαστε μια πελώρια δυσκίνητη μάζα, ένα πλήθος που κατευθύνεται νωχελικά και ανυπόμονα προς το ικρίωμα. Με περηφάνια, γινόμαστε το υλικό που θα αλέσει η μηχανή. Τρέχουμε προς το μπαλτά του χασάπη, προς την καλολαδωμένη μηχανή, προς μια απροσδιόριστη και μίζερη επιλογή. Βρισκόμαστε σ’ ένα αλλόκοτο σφαγείο επιφάνειας μερικών χιλιάδων τετραγωνικών μέτρων.

-Μα είναι φτηνά και γουστόζικα. Είναι ευκαιρία, είναι μια ευκολία για όλους.

-Τα σπίτια μας είναι ίδια. Τα γούστα μας παρόμοια. Μασουλάμε μια τσίχλα, μια γεύση, μια μάρκα.

Πολύχρωμα τσιγκέλια γαντζώνονται στις λευκές, όμορφες πλάτες μας. Στέκομαι στη μέση ενός αλλόκοτου σώματος που έχει μερικές χιλιάδες πόδια. Όλο αυτό μου θυμίζει ή μάλλον με φέρνει μέσα στις σελίδες του Ντε Λίλλο. Οι σκηνές στο «Λευκό Θόρυβο» με τα αυτοκίνητα ακινητοποιημένα, να προσπαθούν τρομαγμένα να δραπετεύσουν από ένα περίεργο τοξικό νέφος. Τρέχουν και ο κίνδυνος τους ακολουθεί. Τρέχουν και ο κίνδυνος τους τυλίγει. Τρέχουν και ο θάνατος τους περιμένει μερικά χιλιόμετρα μπροστά.

Ψωνίζω ένα νιπτήρα. Στο ταμείο, την ώρα που πληρώνω, βλέπω στον ξύπνιο μου έναν τοξικό εφιάλτη. Πλένω τα χέρια μου και στον καθρέφτη πάνω από το νιπτήρα παρατηρώ έκπληκτος τον κόσμο που περιμένει ουρά από πίσω μου. Με σπρώχνουν, αδημονούν. Είναι σπίτι μου στην τουαλέτα τους στο σπίτι τους στην τουαλέτα μου. Δεν μπορείς να πεις με σιγουριά. Διεκδικούν τον νιπτήρα, το σαπούνι, το οξυγόνο. Αλλόφρονες μάνες ψωνίζουν στα βλαστάρια τους λίγο μέλλον από το ένα και μοναδικό εναπομείναν τσουβάλι.

Στην έξοδο κάποιοι τυλίγουν τις αγορές τους. Ένα ζευγάρι μόλις ψώνισε. Αυτός παλεύει με τα χαρτί και την ταινία. Εκείνη κοιτάζει κάτω. Παρατηρεί το μωβ νύχι της που ξεπροβάλλει ανάμεσα στις χάντρες του γυαλιστερού της παπουτσιού. Βγαίνουμε σ’ ένα τεράστιο parking. Δεν μπορώ να θυμηθώ που άφησα το αμάξι. Μια κυρία με κίτρινο γιλέκο φωνάζει «στρίψτε αριστερά, εδώ έκλεισε». Έξω ο αέρας είναι ζεστός, το μπλουζάκι κολλάει πάνω σου. Μια ασυνήθιστη υγρασία. Ένας τρελαμένος Σεπτέμβρης απλώνεται στις ρόδες και τρώει σιγά σιγά τα φρένα, τα λάστιχα και το τιμόνι. Πέφτει η νύχτα, άχρηστα καλώδια κρέμονται απ’ τα μπαλκόνια. Στο αυτοκίνητο το cd παίζει «who killed Mr. Moonlight».

all our dreams have melted down

we are hiding in the bushes

from dead men

doing Douglas Fairbanks stunts