Στα νησιά τον Ιούλη ζουν κάτι αλλόκοτα κορίτσια. Μιλάνε ψιθυριστά, περπατάνε ξυπόλητα και άμα τα δεις βράδυ, στα σκαλοπάτια κάποιου στενού, δεν είναι τίποτα σίγουρο, ίσως μόνο ότι ευτυχώς, τίποτα δεν είναι σίγουρο.
Αν πετύχεις παραλία, χωρίς μουσικές και σερβιτόρους, τότε και εκεί, τα κορίτσια δεν μπορούν να κρυφτούν απ’ το καλοκαίρι. Συμβαίνει αναπόφευκτα μια αλλαγή. Τα μάτια κοιτάζουν αλλιώς, τα πρόσωπα σα να μοιάζουν διαφορετικά με τόσο ήλιο. Τότε, το καθετί βρίσκει τη θέση του στον κόσμο και εκείνη τη στιγμή καταλαβαίνεις πως υπάρχει λάθος, δεν είναι όλα σχετικά όπως όλο τον υπόλοιπο χρόνο. Το λάθος υπάρχει και είναι όλος ο υπόλοιπος χρόνος, οι μήνες που προηγήθηκαν και οι μήνες που ακολουθούν. Αυτή η ιδέα, πως όλα είναι σχετικά, μας κρατάει με το ζόρι όρθιους όλη την υπόλοιπη χρονιά. Όρθιους, χαμογελαστούς και αιχμάλωτους. Κάνε μια βουτιά, άνοιξε τα μάτια στο βυθό και πες μου αν επιμένεις ότι όλα είναι σχετικά.
Στην πόρτα της τουαλέτας, στο μαγαζί που κάθομαι, κάποιος έχει γράψει: κι αν σου τύχει έρωτας; Σηκώνεις τα βρακιά το πρωί και φεύγεις τρέχοντας;
*****
Μ’ αρέσουν τα κορίτσια που περπατάνε μόνα, σε επαρχιακούς δρόμους. Έχουν μια θηλυκότητα που η υπερεργαζόμενη γυναίκα της πόλης δεν μπορεί να φανταστεί. Μάλλον είναι το αποτύπωμα από τα ξαπλωμένα σώματα στα χώματα και τις ερημιές. Τα σημάδια εκεί παραμένουν. Τα σεντόνια μυρίζουν κορμιά κι όχι μαλακτικό. Η επιθυμία είναι πάθος κι όχι καταναλωτικό τρόπαιο, απόδειξη επιτυχίας. Μ’ άρεσε το χαμόγελο μιας κοπέλας που είδα στην Ελευσίνα καθισμένη σ’ ένα παγκάκι, να καπνίζει και να περιμένει. Γνωστές ηθοποιοί, διάσημοι αντικατοπτρισμοί προσώπων και ανιαρές δηλώσεις δεν μπορούν να ανταγωνιστούν ένα τέτοιο μεσημέρι αυτή την κοπέλα. Αν κοιτάξεις καλά, θα βρεις το λάθος. Είναι εκτυπωμένο σε γυαλιστερές σελίδες και εξώφυλλα περιοδικών. Αυτή όμως κάθεται δίπλα σου.
Κάποτε νόμιζα πως στην επαρχία τα κορίτσια βάφονται υπερβολικά, περιποιούνται υπερβολικά. Λάθος. Απλά πρέπει να κρύβουν με μεγαλύτερη επιμέλεια την επιθυμία. Εκεί μπορείς ακόμη να κάνεις λάθη και αν τα κάνεις στοιχίζουν. Γι’ αυτό εξακολουθούν να μοιάζουν τόσο ωραία. Μπορεί ως συνήθως όμως να είμαι υπερβολικός, μπορεί και να γίναμε όλοι Αθηναίοι.
Εδώ, συνηθίσαμε να περπατάμε ανάμεσα σε ομοιώματα. Όλα εξαιρετικά και προσεχτικά στολισμένα, φυσικά. Αλλά παραμένουν μαχαίρια χωρίς αιχμές, αγάπες δίχως το παραμικρό πάθος.
*****
Απορώ ακόμη με την επιμονή που έχουν οι όμορφες γυναίκες να υπάρχουν, την ώρα που εκεί έξω γίνεται τέτοιος σκοτωμός.
*****
Το ποστ όμως έχει εξωκείλει. Ανοίγοντας τον υπολογιστή είχα σκοπό να στείλω ένα χαιρετισμό, λέγοντας μια ιστορία για την παραίτηση. Ήθελα να πω ας πούμε:
Κάποιοι αποφασίζουν λίγο πριν τα τριάντα να ξαναδιαβάσουν απ’ την αρχή, να αντιμετωπίσουν ξανά λευκές κόλλες και ονόματα που στο πλάι τους αναγράφονται βαθμοί. Ανοίγουν μια πόρτα και αφήνουν πίσω τον παλιό εαυτό.
Υπάρχουν άνθρωποι που φεύγουν από έρωτα. Ανεβαίνουν στο τρένο και χαιρετάνε την παλιά ζωή. Ο ωραίος ανώνυμος γράφει: ο έρωτας είναι επανάσταση, όλα τ’ άλλα είναι στην καλύτερη γλυκείς συμβιβασμοί
Μπορεί η απαισιοδοξία να είναι αναπόφευκτο παρεπόμενο της πραγματικότητας, το ίδιο όμως είναι και η ομορφιά .
υγ. αφιερωμένο εξαιρετικά στα κορίτσια της περασμένης Παρασκευής.
το βυτίο 
από πού είναι αυτή η ωραία φωτογραφία;
και πού διακόπευσες πάλι;
εχεις πάει καλή μου κροτ, αστυπάλαια.
αλλά είπαμε τώρα «διακοπεύω» στη αυστρία και μου λείπει απεριόριστα το ελληνικό καλοκαίρι. θέλω να κάνω βουτιά στον υπερχειλισμένο δούναβη. να βγω με σορτσάκι στους 10 βαθμούς κελσίου, να παίξω ρακέτες με τη μαυρίλα.
«Κάποιοι αποφασίζουν λίγο πριν τα τριάντα να ξαναδιαβάσουν απ’ την αρχή, να αντιμετωπίσουν ξανά λευκές κόλλες και ονόματα που στο πλάι τους αναγράφονται βαθμοί. Ανοίγουν μια πόρτα και αφήνουν πίσω τον παλιό εαυτό».
Μα πόσο μ’εκφράζει αυτή η παράγραφος.
Αν έχει προσωπικό περιεχόμενο, εύχομαι καλή επιτυχία στο νέο εγχείρημα.
εξαιρετικό βυτίο, εξαιρετικό..
διανύετε περίοδο δαιμονιώδους φόρμας
Χαίρομαι που υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που δεν κοιτάζουν απλώς γύρω τους,αλλά βλέπουν.
…λευκότητα χαράς και παιχνίδισμα κυμμάτων σε γυμνούς λαιμούς…σου πάει το καλοκαίρι
Πολύ ωραίο το κειμενο!
!!!!
μα τι στο καλό κάνεις στην Αυστρία καλοκαιριάτικα;
α, επισης, το δικό μας καλοκαίρι ειναι αληθινό, έχουμε 27 βαθμούς όχι δέκα.
[δεν την αναγνώρισα την Αστυπάλαια!! 😳 ]
@ Mane,
δεν έχει προσωπικό περιεχόμενο, μια καλή φίλη δοκίμασε τις αντοχές της. αλλά μάλλον κάτι παρόμοιο επιχειρήσατε και του λόγου σας οπότε έχετε όλες μου τις ευχές.
@ κ. Μοίρη,
μπα, είπαμε, φταίει αυτό το άτιμο το καλοκαίρι. άντε και αυτές (μην πω αυτή και εκτεθώ)
@ Σελιτσάνε,
πώς νομίζετε ότι έμαθα να αποφεύγω τους οδοντίατρους; έμαθα να κοιτάζω τους άλλους με μεγάλη προσοχή. (δεν μπορώ να σας απαντήσω σοβαρά, είμαι υπό την επήρρεια μπύρας αυτή τη στιγμή)
@ χαίρετω rena. είπαμε είναι κι εκείνη η μέρα που παράπεσε και τόσα άλλα.
@ john black, σας ευχαριστώ εγκαρδίως λέμε.
@ καλή μου κροτ, ευτυχώς μάθημα κι όχι διακοπές.
πλέον πείστηκα. το καλοκαίρι είναι απλά μια ελληνική πραγματικότητα. είναι ξεκάθαρα τοπικό φαινόμενο. και ναι είμαστε τυχεροί.
καληνύχτες.
Πολύ ωραίο ποστ, το ζήλεψα!
Να’στε καλά.
o ωραίος ανώνυμος, όμορφα τα είπε…αν και οι ρεαλιστές και όχι άδικα θα ισχυριστούν ότι η επανάσταση είναι τελικά υπερεκτιμημένη και σπάνια ίσως…
»Όλα εξαιρετικά και προσεχτικά στολισμένα, φυσικά.» μπα το αντίθετο θα έλεγα και επιφυλάσσομαι φυσικά…
όλη μας η ζωή αυτά τα τραίνα, αυτές οι χωροχρονικές συντεταγμένες που τα πάντα ξωκείλουν 🙂
@ Δύτη των νιπτήρων,
άμα σας αρέσει, ευχαρίστως σας το χαρίζω. (τί όνομα για βλογ ε; να το ζηλεύεις)
@ καλησπέρες Μάνε
@ gasireu,
το ότι είναι σπάνια δε μας ενοχλεί, αν είναι υπερεκτιμημένη ας μας πουν όσοι επέζησαν της επανάστασης.
(πάντως εγώ στολισμένα τα βλέπω τα κορίτσια. νομίζω ότι διαθέτουν υπερβολικά πολύ στιλ. να’ ταν και δικό τους)
(ουπς να και το ορθογραφικό.)
σπάνια ή υπερεκτιμημένη, νομίζω πως ακόμη την πιστεύετε.
Eίναι κάποιοι άνθρωποι που γεννιούνται στην Αθήνα,μεγαλώνουν εκεί,σπουδάζουν και δουλεύουν εκεί,δενονται με ανθρωπους,κτίρια,δρόμους και πολύ συχνά αυτοί οι ίδιοι δεν θεωρούν εαυτους Αθηναίους.
Το λήμα «Αθηναίος» κατέληξε στο προσωπικό λεξικό μου να ακολούθειται απο την επεξήγηση μιας συμπεριφοράς.
Οσοι αγαπούν την Αθήνα και απολαμβάνουν να ζουν σ’αυτή την πόλη(ίσως οχι διαρκώς αλλα επαναλαμβανόμενα), δεν έχουν θαρρώ καμία πρεμούρα αθηναϊκού αυτοπροσδιορισμού.
Τα κορίτσια και τα αγόρια στην επαρχία το ίδιο ομορφα ή άσχημα με αυτά της πόλης πολλές φορές απλά διάγουν μια χρονικά παρατεταμένη αλήθεια,προτού γίνουν γυναίκες και άντρες που κουβαλούν τον «Αθηναίο» σε κάθε τους καθημερινή κίνηση.
Θέλω με τούτα να πω, πως στην Αθήνα χρειάζεται να έχει κανείς περισσότερο θράσσος για να μην κάνει ολοένα σωστές και αναμενόμενες κατα τα Αθηναϊκα πρότυπα επιλογές, αλλά και πως ωστόσο είχα την τύχη να γνωρίσω πολλούς απο δαύτους.
Άνθρωποι γοητευτικοί,με ισορροπία ή όχι,κυκλοφορούν στην Σταδίου και την Πειραιώς απ’το πρωί ως το βράδυ.Καμία φορά μας πιάνουν και την κουβέντα, για να μην παρασυρόμαστε απο την πραγματικότητα και τα παρεπόμενα της.
………………………………………………………………..
Τα ίδια μας τα όνειρα μεταμφιεσμένα σε σκεψεις ξεχασμένες που κάναμε κατα την διάρκεια μιας παλιότερης συζήτησης με τον εαυτό μας, αποκτούν μορφή και πραγματώνονται μέσα απο ανθρώπους σαν τη φίλη που αποφάσισε να υποβληθεί πάλι στην σχολική εξεταστική διαδικασία.
……………………………………………………………………….
Επαναστατημένη γαρ και αναμετρώμενη καθημερινά με τη λογική υπόσταση των συναισθημάτων μου, χαίρομαι, θαυμάζω και εμπνέομαι από την ηρεμία του προσώπου της εν λόγω κοπέλας, που είδα εκείνη την παρασκευή.
Ξέρεις μωρέ…αυτή την ηρεμία που έχουν όσοι πάλεψαν να βάλουν τους δικούς τους όρους στην ζήση ετούτη και τα κατάφεραν.
……….Μόνο ευχαριστώ……….στην κοπέλα εκείνη,στην άλλη την «ευζωνική» και στους τρεις επαρχιώτες Αθηναίους εκείνης της Παρασκευής.
Να το ξανακάνουμε!
@ angeliki,
τώρα εσένα τί να σου πω;
να πιείς στο Αλάβαστρο ένα ούζο για μένα. να πας στον τούρκο να μου πεις αν το σουτζουκάκι έχει ακόμη την ίδια γεύση. να πας στον παλιό μου δρόμο, να δεις αν στο διπλανό μπαλκόνι μένει ακόμη η ίδια υπέροχη γυμνάστρια. να πας επιτέλους να μας μαζέψεις απ’ το σταθμό της ξάνθης.
να πας μια βόλτα στην πλατεία να μου πεις αν κάπου τριγυρνάνε ακόμη οι φίλοι μου. κι αν τους βρεις μην τους πεις τίποτα, μόνο δες, πώς μεθάνε απ’ το τίποτα. μπορεί τότε και να καταλάβεις.
(θα πάρω την ερμηνεία του αθηναίου στο περίπου. θέλει συζήτηση και τώρα δεν μπορώ να επεκταθώ)
οπωσδήποτε, άνευ ισορροπίας ή αίσθησης του μέτρου, θα τα ξαναπούμε.
χαιρετώ.
Παράθεμα: MEN 24 - Κ.Κ.Μοίρης » a man’s gotta do what a man’s gotta do
Γειά σας, ο κΚΚΜοίρης φταίει που ήρθα, εσείς που θα ξαναρθω, καλο Ιουλιο.
ΥΓ. Εγώ παντως μια φορά που είδα τέτοια κορίτσια αλλόκοτα είχαν θαμπώσει τα γυαλιά μου. Μολις τα καθαρισα δεν ηταν πια αλλοκοτα. Ουτε καν ήταν εκεί.
🙂
γεια σας Νομαδ,
το αντίθετο θα έγινε. Μάλλον θολωμένα είναι τα γυαλιά συνέχεια. Κι όταν για λίγο ξεθολώνουν..