et in arcadia ego

Κάθε φορά που κατεβαίνω στο χωριό τα ίδια ερωτήματα έρχονται πάντα με τη γνωστή τους αχόρταγη φόρα. Πέφτουν συνήθως σ’ εκείνον τον τοίχο που ‘χει μάθει καλά όχι να σπάει, όχι να συντρίβεται, αλλά όλο να λυγίζει, όλο να υποδέχεται με θαυμαστή συνέπεια τις πιέσεις.

Βλαχορράφτη

Η Πελοπόννησος, ή ας πούμε πιο συγκεκριμένα η Αρκαδία, έχει αυτό το εντελώς δικό της τοπίο, με τα ατέλειωτα βουνά και τους δρόμους που στρίβουν χωμένοι ανάμεσα σε βάτα, δέντρα και τα παλιά σπίτια. Ο τόπος δε συγγενεύει καθόλου με τα βόρια μέρη ή το στερεοελλαδίτικο τοπίο. Υπάρχει μια αλλιώτικη ησυχία, μια διαρκής σιωπή που μοιάζει να ξεκινά απ’ τις κορυφές και τις γκρεμίλες. Εδώ όλα είναι απότομα και γλυκά ταυτόχρονα, σα να είναι έμφυτη στις πέτρες και το χώμα, στη θέα απ’ το καφενείο, μια απεγνωσμένη και γαλήνια μαζί, γνώση. Ή καλύτερα μια συμφιλίωση με τις άκρες, τη σκληράδα και τις κορυφές του κόσμου. Ο Τσιώλης με το Βακαλόπουλο καταφέρνουν σε ορισμένες στιγμές να περιγράψουν με ακρίβεια την ατμόσφαιρα στο «κι εσείς γυναίκες μην κλαίτε».

Λέει ο Τσιώλης «…σ’ έναν τέτοιο χώρο πάνε δύο αγιογράφοι. Έχουν σκοπό: να αποκαταστήσουν τις κατεστραμμένες αγιογραφίες. Επειδή όμως στο βάθος, είναι βαθύτατα ευσεβείς άνθρωποι, τελικώς δεν αγγίζουν τίποτε, γιατί δεν πρέπει να αγγίξουν τίποτε…Δε θα χαθεί τίποτε επειδή έχει φθαρεί από το χρόνο…»

ο Λούσιος

Παλιότερα έλεγα ότι κακώς κάποτε έφυγαν οι άλλοι από δω. Όμως τώρα με πιάνω να σκέφτομαι, ότι δεν υπάρχει για μας κάποιου είδους επιστροφή. Κάτι τέτοιο θα έμοιαζε με παραίτηση, με εγκατάλειψη της μάχης που πρέπει να δοθεί στην πόλη μας. Ας μην ξεχνάμε, η πόλη που ζήσαμε είναι ο τόπος μας. Σάββατο πρωί, καθισμένος στο καφενείο στη Ζάτουνα κι απέναντι η Δημητσάνα, η βουνίλα, η ματαίωση, η ησυχία και κάποιοι Αθηναίοι με τα τζιπ και τον τρόπο της πόλης που κουβάλησαν ως εδώ. Για ποιά ζωή να δώσεις τη μάχη; Τί προσπαθεί να σώσει ο άντρας που κατεβαίνει απ’ το convertible, αφήνοντας τη γυναίκα μέσα στ’ αμάξι και τη μηχανή αναμμένη; Κρατάει ένα πλαστικό shaker, μπαίνει στο καφενείο βιαστικά, προφανώς να το γεμίσει. Δε με βλέπει που κάθομαι απ’ έξω κι έχει παρκάρει μ’ όλο το θόρυβο των κυβικών του μπροστά στα μάτια, τις πλαγιές και τα βουνά; Σε δυο λεπτά φεύγει πάλι. Τα παράθυρα πάντα κλειστά στο αυτοκίνητό του. Κρίμα, να χάνει τέτοια δροσιά.

βουνά πανάρχαια, της Αρκαδίας βουνά, βουνά περήφανα, βουνά ανυπόταχτα

Υπάρχει ένα αόρατο σκοινί που κρατάει τα πάντα. Δένει τα πόδια στις λεωφόρους, τις μέρες στους συρμούς, τους ανθρώπους μεταξύ τους. Μπορεί τελικά να μιλάμε για αναχώρηση, επειδή δεν ψάχνουμε για λύσεις ή επειδή δεν πιστεύουμε πια σ’ αυτές.

Πάντως το κεφάλαιο στο βιβλίο, έχει για τίτλο: «η πραγματική Ελλάδα είναι εκτός πραγματικότητας».